คบก้บแฟนมา4ปี นิสัยเสียของแฟนคือไม่ชอบยอมรับความผิด ปากไม่ดี พูดไม่รักษาความรู้สึกโดยเฉพาะกับเรา จะขี้โมโหง่ายหงุดหงิดง่าย เอาแต่ใจ แต่กับคนอื่นจะดีมาก แต่เราก็อดทนมาตลอดเพราะทั้งหลงและรักจนมาวันนึง เค้าได้ทำเรื่องที่เราเคยขอไว้เเค่เรื่องเดียวคือเรื่องผู้หญิง เค้าไปมีอะไรกับคนอื่น จับได้ก้เหมือนจะหยุดแต่ไม่คิดยุดหาวิธีติดต่อผุ้หญิงคนนั้น รู้ได้เพราะแอบเช็คเค้าเพราะช่วงนั้นระแวงมากๆ พอรุ้เราก้เลิอกที่จะไปถามว่าจะเอายังไง เค้าก้ไม่ยอมรับได้แต่บอกไม่มีอะไร  แต่ความรุ้สึกเราคือรอบ2แล้วและเลือกที่จะไปคุยต่อทั้งที่รุ้ว่าเราเสียใจมากขนาดไหน เลยคิดจะเลิกแต่ใจเรายังรักเลยตัดใจไม่ได้ หลังจากเราเดินออกมาแทนที่เค้าจะโทรหาเรากลับโทรไปบอกผุ้หญิงคนนั้นว่าเลิกกับเราแล้ว รุ้ได้เพราะผุ้หญิงโทรมบาอก เสียใจมาก มากที่สุดพราะใจก้ยังรัก สุดท้ายกลับไปที่หน้าห้องเค้าหวังว่าเค้าจะเปิดแต่ไม่เลย เค้าเลือกที่จะคุยกับผุ้หยิงคนนั้นอยุ่ข้างใน เรานั่งร้องไห้อยุ่หน้าห้อง เช้าอีกวันเราไปทำงานปกติกว่าจะได้คุยกันก้ค่ำพอคุยกันคนรักกันสุดท้ายก้ใจอ่อนแล้วให้อภัยกลับมาอยุ่ด้วยกัน แต่นานวันจากความหลงรักก้กลายเป็นความผุกพัน สงสาร เลยมีสตินึกคิดว่า ทำไมเราต้องทน ทนนิสัย ทนเรื่องที่เค้าเคยทำกับเราที่มันไม่มีทางลืม วนเวียนอยุ่ในหัว บวกกับคบกับเค้ามาเราดูแลตัวเองในเรื่องค่าใช้จ่ายของเราเอง ค่าบ้านก้ช่วยเค้าออก จนไม่เหลือไปถึงแม่ ได้แค่ดูแลตัวเองไปวันๆ ตอนนี้มีความคิดอยากดูแลแม่ให้ได้ดีกว่านี้ เลยมีความคิดอยากจะหนีไปค้าขายดูแลแม่ให้ดีก่อนแบบนี้ผิดไหม? แต่อีกใจเราก้สงสารเค้าถ้าเราหนีเค้าไป เค้าจะอยุ่ยังไง แต่ใจก้อยากดูแลแม่ส่งเสียเพระแม่ก้อายุเยอะขึ้น  ถ้ามัวแต่รอก้ไม่รุ้เมื่อไหร่ที่จะได้ดูแล