เราขอเกริ่นก่อนค่ะ ว่าเราเริ่มทำงานมีเงินเดือนแล้วแต่เงินเดือนคือไม่ได้เยอะมาก อยู่คนเดียวค่ะไม่ได้มีครอบครัว
คุณพ่อของเราเป็นข้าราชการ มีญาติเยอะมาก พี่น้องเป็นสิบๆคน ทุกคนชอบมาหยิบยืมเงิน ยืมคืนบ้างไม่คืนบ้างซึ่งส่วนใหญ่จะไม่คืน
ให้ช่วยค้ำประกันให้บ้าง ขอให้ออกรถให้บ้าง ซื้ออสังหาให้บ้าง ต้องมาติดหนี้แทนคนอื่น ล่าสุดก็โดนหนีค่างวดรถต้องมาใช้หนี้แทนอีกหลายแสน ตอนยืมก้อพูดหวานพูดดี สุดท้ายก็ไม่มีเงินคือ ไม่หนี ก็แค่ไม่จ่าย
แต่ต่อหน้าทุกคนก็ทำเป็นพูดดี เจอหน้าเฮฮา ดื่มเหล้ากัน เราเห็นหน้าแต่ละคนเราอยากจะทวงเงินแทนพ่อมาก แต่ก็ทำไม่ได้ 
ตอนนี้เราแค่รู้สึกว่า เราเกลียดญาติๆเรา. ที่มาสูบเลือดสูบเนื้อ สร้างภาระให้ชีวิตเรา เราแค่อยากอยู่ตามประสาพ่อแม่ลูก ไม่ต้องมีเงินมากแต่แค่ไม่มีหนี้สินเยอะเพราะคนอื่น 
ทำไมผู้ใหญ่เค้าต้องใจดีกันแบบไร้สติ หรือพ่อเราเป็นคนดีเกินไป ตอนนี้เรารู้สึกเห็นแก่ตัวมาก เหมือนกลายเป็นว่าเราจะไม่ยอมให้ใครเอาเปรียบเราได้เลย คิดดูว่าพ่อยอมออกรถให้ตนอื่น แต่ตัวเองก้อขับรถเก่า แม้แต่เราที่เป็นลูกก็ไม่ได้มีรถขับ แต่กลับมีหนี้มหาศาลจากที่คนอื่นก่อ
ไม่ว่าแม่จะพูดยังไง พ่อก็ไม่ฟัง ก็ยังคงสงสารเค้า ให้เงินเค้าไป เราไม่เข้าใจ เราถึงจุดที่แบบอยากจะหนีไป ไม่ต้องติดต่อใครอีกไม่อยากรับรู้ แต่ก็แค่คิดค่ะ เราก็ยังช่วยเหลือครอบครัวอยู่ แค่เรามีความเสียใจ น้อยใจในโชคชะตาเท่านั้นเอง
อยากถามว่า เราควรปรับใจเรายังไงดีคะ ให้เรายอมรับและอยู่กับมันให้ได้ เราไม่อยากกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ไม่ช่วยเหลือใครเลย เราไม่อยากต้องเอาสิ่งเหล่านี้มาเป็นปมในใจให้เราเป็นคนที่ไม่มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กับใคร