ตามหัวเรื่องเลยค่ะ คือปกติเราก็ดูแลแฟนตามแบบของเราแหละแต่ว่า พอเราได้รู้เรื่องแฟนเก่าเขา ว่าดูแลเขาดีแค่ไหน แล้วก็เราเป็นคนคิดมากมากๆ ก็เลยตัดพ้อกับตัวเอง ว่าแบบ เฮ้ย นี่เราทำดียังวะ แล้วก็มีอีกความรู้สึกนึงที่มาคอยแย้ง ว่าแบบบ้านั่นก็อดีตป้ะวะอะไรแบบนี้ คือเหมือนรู้ทุกอย่างแค่แค่ยังไม่ยอมรับ มันก็เลยทำให้เราสร้างกำแพงขึ้น เพราะกลัวและบวกกับการตัดสินใจที่ไม่แน่นอนของตัวเอง ทำให้ดูห่างกัน

จนครั้งนึงเราได้มีโอกาสคุยกับแฟนเรื่องที่ว่า เออเนี่ยมีเรื่องไหนมั้ยที่ทำให้เข้าไม่ถึงเรา เราถามเขาเพราะเขาเป็นคนที่เปิดใจเปิดทุกอย่างให้เรา เราก็อยากให้มันแฟร์ๆ เขาก็บอกว่า ด้านมืดของเราที่ไม่เคยให้เห็น ด้วยความที่กลัวแฟนนอย ก็แบบเราอุตส่าถามแต่ไม่ตอบก็ไม่ได้ ก็เลยเล่าให้ฟัง แต่ก่อนหน้านี้บอกเขาเสมอว่าไม่คิดจะทำร้ายด้วยอารมชั่ววูบ แต่ถ้าหลุดก้ขอโทดอะไรประมานนี้ เราก้ทำตามที่เราพูดได้เป๊ะเลยนะ แต่พอเราเล่า เขาก้บอกว่า เขากลัว แต่ก้รักไปแล้วแต่ก้กลัวอยู่ดี เราก้เลยคิดว่า ไม่น่าบอกเลย เขากลัวเลย แล้วเขาจะรับได้มั้ยวะ  เราก็เลยบอกว่า อันนั้นมันนานแล่วแหละตั้งแต่ประถมแหนะ แต่ตั้งแต่มัธยมอะคือดีขึ้นแล้วอดทนได้เก่งมากกกกก ไม่มีหลุดและไม่ได้ทำแล้ว(จริง) แล้วเราก้บอกเขาว่าเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าจะไม่ทำร้าย เชื่อเค้านะ เพราะไม่เคยคิดจะทำร้ายตริงๆ เค้าก็โอเค แต่เราก็คิดไม่เลิกอะค่ะ ว่าแบบ เราเป็นคนแบบนี้อะ แย่มาก แล้วงี้เค้าจะรับได้ไหมวะ  หรือเราควรออกมาจากเค้าวะ ให้เค้าได้ไปเจอคนที่ดีกว่าเรา แต่ด้วยความที่รักเขาก้ไม่อยากให้เขาไป  เห้อ ควรทำยังไงดี

ปล. ที่เล่าทั้งหมดคือคืนเดียวกัน