เรื่องมันเริ่มมาจากตอนนั้นเราอายุ12แล้วเเฟนเป็นครูที่เพิ่งย้ายมาสอนอยู่ที่เดียวกัน ตอนนั้นเราคุยในฐานะครูกับศิษย์ไม่ได้คิดอะไร เเต่พอเวลาผ่านไปทำให้ได้คบกันตอนเราอายุ15โดยที่ไม่มีอะไรนอกลู่นอกทาง คบกันได้เกือบ3ปีก็เลิกกันด้วยเหตุผลหลายๆอย่างบวกกับทางครอบครัวฝ่ายเรา (บอกเลิกเขาทั้งๆที่ยังรักมาก)หลังจากที่เลิกกันเราก็ได้พบเจอผช.หลายคนเข้ามาในชีวิต แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร (ถึงเเม้จะเลิกกันไปเรากับเขาก็คุยให้คำปรึกษากันตลอด แค่ความสัมพันธ์หลายๆอย่างไม่เหมือนเดิม)อยู่เป็นโสดมาได้เกือบ2ปี เราขึ้นปี1 และมีโอกาสเริ่มต้นใหม่กับแฟนคนเก่าอีกครั้งเมื่อเดือนกรกฎานี้เอง เขาพาเราไปเปิดตัวในงาน พาเราไปทำความรู้จักเพื่อนๆ มันดีมากเลยเเหละ บอกได้เลยว่ากับผช.คนนี้มันมากกว่ารักไปเเล้ว ที่สำคัญเขาคือเเฟนคนเเรกของเรา เเละเราก็คือเเฟนคนเเรกของเขา แต่ทุกอย่างมันไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด เมื่อถึงวันที่ครอบครัวรู้อีกครั้งว่าเรากลับมาคบกัน เเละพูดกีดกันเราทุกอย่างเพื่อไม่ให้เราคบกัน โดยบอกเหตุผลมาว่า อายุห่างกันตั้ง16ปี และพูดเหมือนการที่เราคบกันจะทำให้ทุกอย่างมันเเย่ลง เราเสียใจมากก็เข้าใจนะว่าท่านเป็นห่วง แต่เรามองข้ามเรื่องอายุเขาไปไง เเฟนเราเป็นคนดีมากๆ มากที่สุดเท่าที่ผช.คนนึงจะทำทุกอย่างให้ผญ.แบบเราได้(แฟนเราเป็นเเค่ครูธรรมดาคนนึงที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เพราะฉะนั้นเขาไม่ได้เลี้ยงเราด้วยเงินเเน่นอน แต่เราคบกันด้วยจิตใจที่ดีต่อกัน) ตอนนี้เรา19 แฟนจะ35แล้ว เราก็สงสารเขานะที่ต้องมารอเด็กแบบเราทั้งๆที่เพื่อนๆเขาก็เเต่งงานมีลูกไปแล้ว แต่เขาก็ยืนยันที่จะรอ ตอนนี้เวลาผ่านไปจะ8ปีแล้ว รักระหว่างเราไม่เคยจางและมากขึ้นเรื่อยๆ และเราก็ยังบริสุทธิ์ด้วยเพราะเขาไม่คิดจะทำเราเกินเลยอยู่เเล้ว...แต่ติดที่ครอบครัวไม่พึงพอใจเขาเลย เพียงเเค่อายุเท่านั้นที่ครอบครัวรับไม่ได้ มันผิดมากหรอคะ ที่เราจะรักกันถึงแม้อายุจะห่างกันขนาดนี้😭😭😭