ในชีวิตเราเจอเพื่อนที่ให้ความรู้สึกว่า เราwantเค้าและเค้าwantเรา แบบ แค่เพื่อนคนนี้ก้พอแล้วไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนคนไหนอีก ค่อเราเป็นคนเพื่อนน้อย แล้วในน้อยในน้อยก้จะมีอยูาแค่ไม่กี่คนที่เรารูเสึกโอเคที่จะอยู่ด้วย ตั้งแต่เกิดมาเราเจอแค่2คน คนแรกเราเจอตอนม.ต้นช่วงม.2 มีโอกาสได้สนิทกับคนๆนึง เรารู้สึกโอเคกับเพื่อนคนนี้มากๆ แต่เวลาแค่1เทอมก้มีปัญหาทำให้เค้าออกจากกลุ่มเราไป เราเองก้เหมือนโมโหๆเค้าช่วงปัญหานั้น แล้วเราก้ไม่ได้คิดต่อกันอีก พอมานั่งนึกทีหลัง ก็รู้สึกregretมากๆ คือต้องใช้คำนี้อธิบายอะถึงจะใช่เลย แต่ก้ทำอะไรไม่ได้แล้ว. จนย้ายม.ปลาย พอมาเจอเพื่อนอีกคนนึง ตอนม4ก้ไม่ได้สนิทมาก มีโอกาสได้สนิทมากขึ้นตอนม.5  คือเราดอเคกับเพื่อนคนนี้มากๆ จนม6แยกห้องกัน ก้ยังหวังว่าจะได้อยุ่ด้วยกันตอนมหาลัย ปรากฎว่ามหาลัยก้แยกกันอีก คราวนี้แยกยาวๆๆ6ปีเลย คือ แค่เราได้เจอเพื่อนคนนี้ก้รุ้สีกว่า ขอบคุณวาสนาที่ให้เราได้เจอกัน เป็นเพื่อนกัน แต่โชคชะตาก้ทำให้เราไม่ได้เจอเค้าอีกยาวๆ6ปี ในระหว่างเดียวกัน พรมลิขิตก้ทำให้เราได้เจอเพื่อนในกลุ่มตอนมต้นคนนึงที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกัน
ไม่มีอะไรแค่เขียนบ่นๆ