ตามหัวข้อเลยค่ะ ประสบการณ์จริงจากตัวเองทั้งนั้น
เริ่มด้วยที่ว่าเราเป็นคนขี้กลัวที่ตกใจ กลลัวเสียงลูกโปร่ง กลัวเสียงแหร่ดังๆแบบเพื่อนแกล้ง คือตอนแรกก็ยังไม่รู้ตัวรู้แค่ว่ากลัวลูกโปร่งมากตอนป.6 กลัวจนจะช็อกให้ได้เลย มันลูกธรรมดายังพอว่า ข้างห้องเอาลูกเบ้อเริ้มมาเล่น โยนไปโยนมาตกพื้นใจหายแวบ จนมันแตกแล้วเราใจสั่นมากค่ะ ตอนนั้นสั่นจนน่ากลัวเลย พอเข้าม.1 จำได้ว่าเสียบหูฟังดูซีรี่อยู่ แล้วเพื่อนก็มาแหร่ข้างหลัง ตกใจมากสะดุ้งเกือบตกเก้าอี้ แล้วก็ช็อกจนร้องไห้ออกมาเลย ใจสั่น คือไม่ได้โกรธเพื่อน เข้าใจว่าจะแหย่เล่น แต่น้ำตามันไม่หยุดไหล แล้วเป็ยคนบ้าจี้ เพื่อนชอบเอานิ้มมาจิ้มตรงเอวก็จะสะดุ้งแรงมาก แบบคนมองอะคะ เป็นคนว่ายน้ำไม่เป็น เวลายืนดูทะเลจากมุมสูงจะขาสั่น ใจหวิวไปเลย(เคยจมมาก่อน) แล้วเพื่อนที่ชอบจี้ชอบแหร่ก็ยังทำอยู่ เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเพื่อนหยอกเล่น แต่คนไม่เล่นนี่สิคะ เค้าไปนินทาว่าเราอะ แค่จี้แค่นี้นิ้วจิ้มไปแค่สะดุ้งขนาดนั้นเลยหรอ?บ้าป้ะ บอกว่าเราเรียกร้องความสนใจ ไม่มีหรอกคนตกใจจนร้องไห้ หาว่าเราแสร้งทำทั้งนั้น บอกว่าเราคิดว่าเท่ห์เลยทำ ว่ายน้ำไม่เป็นพอเข้าใจแต่ไปยืนแล้วขาสั่นใจหวิวอันนั้นเวอร์ แล้วก็กลายเป็ยว่าบูลี่เราไปเลยแบบ นินทาเราห้คนอื่นฟัง่าเราอย่างนู้นอย่างนี้จนไม่มีใครอยากเข้าใกล้ มีแค่เพื่อนที่อยู่ด้วยกันแล้วรู้นิสัยเราดีแค่4คน เราขอบใจพวกเค้ามากที่คอยเป็นกำลังใจให้เรา ไม่บูลี่เราแล้วเห็นว่าเราไม่ได้แกล้งทำ แต่นอกจากนี้ก็ยังมีคนที่ไม่เชื่อคำของพวกบูลี่เราอยู่ แล้วเราเป็นคนไม่สู้คน เห็นพ่อแม่เป็นหลัก ทำอะไรนึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ คิดหน้าคิดหลังไม่บู่มบ่าม เราเลยไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับเค้า เพื่อไม่ให้เป็นเรื่อง แล้วมันผิดมากหรอคะ ที่จะมีหนูสักคนที่ตกใจจนร้องไห้ ที่กลัวตอนยืนมองทะเล ที่กลัวลูกโปร่ง ที่บ้าจี้จนสะดุ้งแรง ผิดมากหรอคะ? ผิดมากเลยหรอ?