อยากขอคำปรึกษาค่ะ
อาจจะเรียบเรียงคำพูดได้ไม่ค่อยเก่งนะคะ
เพิ่งเคยตั้งกะทู้ในพันทิพย์ค่ะ ถ้าหากผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะคะ
แต่อยากขอความคิดเห็นจากทุกคนค่ะ

“เลิกกับแฟนยังไงให้เลิกกันด้วยความเข้าใจกันมากที่สุด”

เราเป็นผญอายุ28-29 ปีค่ะ
ทำงานแล้วเกือบ4 ปี

ส่วนแฟนผชอายุน้อยกว่าเรา1 ปีครึ่ง
เพิ่งเรียนจบยังไม่มีงานทำยังไม่เกณฑ์ทหาร
เรากับแฟนคบกัน4 ปีแล้วค่ะ

ตอนแรกที่เจอกันเรากับเขายังเรียนอยู่มหาลัยค่ะเขาตามจีบเราเขาก็ดีมากค่ะเอาใจใส่ดูแลนึกถึงเราตลอดจากที่เป็นคนติดเกมส์ก็ไม่เล่นเกมส์เลยแต่หาเวลาไปนู่นไปนี่กับเราเสมอ

ความรักของเราณตอนนั้นก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากค่ะเราเลยตัดสินใจคบกับเขาเพราะว่าอยู่กับเขาแล้วเราสบายใจเขาไม่เจ้าชู้เอาใจใส่ดีค่ะ

หลังจากเรียนจบเราก็ออกจากหอพักของมหาลัยมาเช่าหออยู่ข้างนอก
(เราอยู่หอในของมหาลัยจนเรียนจบไม่มีรูมเมท)
เขาขอมาอยู่ด้วยค่ะตอนแรกเราก็ปฏิเสธไปค่ะเพราะเรารู้สึกว่าการอยู่หอคนเดียวมันสบายใจกว่าแต่เขายืนยันจะอยู่กับเราให้ได้ด้วยความเป็นแฟนค้ำคอและเราคิดว่าลองอยู่ด้วยกันดูเผื่อจะได้เรียนรู้นิสัยกันมากขึ้นเราเลยยอมให้เขาอยู่ด้วยค่ะ

ถึงตอนนี้เราเลยได้เห็นนิสัยหลายอย่างที่เข้ากับเราไม่ได้ค่ะ

เขากลับไปติดเกมส์เหมือนเดิมค่ะ
ตอนมาจีบแค่เราพูดว่าเราจะไปไหนเขาจะหยุดเล่นเกมส์เพื่อไปกับเราทันที
แต่ตอนนี้เราเองที่ต้องเป็นฝ่ายรอเขาให้เขาเล่นเกมส์เสร็จก่อนแล้วค่อยไป
ตอนนี้เรื่องของเราความรู้สึกของเราไม่ได้มาเป็นอันดับแรกๆแล้วค่ะ

เขาเป็นคนไม่ค่อยมีระเบียบหยิบอะไรมาใช้น้อยมากที่จะเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อยต้องให้เราบอกเขาถึงจะทำหลายครั้งเราก็เก็บเองเพราะเราเหนื่อยที่จะพูด
พอเราพูดบ่อยเขาก็ทำท่าทางไม่พอใจเหมือนรำคานเราด้วยค่ะ

เราคุยกับเขาเรื่องนี้หลายครั้งแล้วเราคิดว่าการที่เขาปรับเปลี่ยนให้ตัวเองมีระเบียบมากขึ้นมันดีกับตัวเขาเองไม่ใช่แค่ตอนอาศัยอยู่กับเราแต่หมายถึงการใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นด้วยถ้าเขารักษาความสะอาดมีระเบียบเรียบร้อยไม่มีใครรังเกียจที่จะอยู่ร่วมด้วยหรอกค่ะ

ทุกครั้งที่เราคุยเรื่องนี้เขาบอกว่าเขาจะพยายามซึ่งหลายๆอย่างเขาก็ปรับตัวได้ดีขึ้นมากค่ะแต่ก็ยังไม่ดีเท่าที่เราคิด
เขาเหมือนเด็กยังไม่โตต้องให้เราคอยบอกตลอดว่าต้องทำอะไรบ้าง

จานที่เขาใช้เองวางไว้2-3 วันไม่ยอมล้างต้องให้เราบอกพอเราบอกเขาก็บอกว่าแปปนึง(เล่นเกมส์อยู่) แต่มันวางมา2-3 วันแล้วป่ะวันๆก็เล่นแต่เกมส์กับไปเรียนมีเวลาเหลือเฟือที่จะแบ่งมาล้างจานทำไมไม่ล้างต้องให้เรากลับมาจากทำงานแล้วเห็นภาพเดิมๆแบบนี้บ่นแบบนี้ทุกวันเราก็เหนื่อยค่ะเหนื่อยใจจนเราต้องทำเองเพราะเรารอดูว่าเขาจะล้างเมื่อไหร่มาหลายวันแล้ว

กวาดขยะไม่เป็นบางครั้งเรากลับต่างจังหวัดไป5-6 วันเรากลับมาหอถามเขาว่ากวาดขยะบ้างไหมเขาบอกว่ากวาดแล้วแต่เราสงสัยว่ากวาดยังไงทำไมยังมีเส้นผมเราอยู่เลยเราก็ต้องกวาดเอง

หลายครั้งที่เรากวาดขยะทำความสะอาดห้องแล้วเขานั่งอยู่เฉยๆเล่นมือถือเราแค่หวังว่าเขาจะหันมาช่วยเราทั้งที่เราไม่ต้องร้องขอหรือถามเราสักนิดว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ยแต่ไม่เลยเขาไม่ได้ถามด้วยซ้ำทุกครั้งเราต้องออกปากเองให้เขามาช่วยหน่อย

นี่แค่นิสัยเสียไม่กี่อย่างที่เราไม่ชอบค่ะแต่มันก็บั่นทอนความรู้สึกเราทุกครั้งที่เราต้องบ่นเขาเรื่องเดิมๆ

เขาบอกว่ามันคือตัวตนของเขา
เราเลยบอกกับเขาว่าถ้าเขายังเป็นแบบนี้แล้วเราเหนื่อยและถ้าวันนึงเราเจอคนอื่นที่เขาดีกับเราดูแลเราได้ทำเพื่อเราเอาใจใส่ความรู้สึกเราได้ดีกว่าเขาแล้วเราเลิกกับเขาตอนนั้นขอให้เขาเข้าใจเราด้วยนะ
(ซึ่งเราก็มีคนที่เข้ามาแล้วดีกับเราดูแลเราดีมากดูแลเรามาเป็นปีแล้วในฐานะคนรู้จักถึงเขาจะรู้ว่าเรามีแฟนแล้วเขาก็ยังดีกับเราเสมอต้นเสมอปลายแต่เราคบกับใครไม่ได้เพราะเรายังมีแฟนอยู่เราไม่อยากทำร้ายแฟนเราไม่กล้าทิ้งแฟนเราไปหาคนอื่นที่ดีกับเรามากกว่าเพียงเพราะว่าแฟนเราไม่ได้ทำผิดอะไร)

ตอนนี้เราได้แต่ถามตัวเองว่าเขาจะดูแลเราได้มั้ยถ้าเราคบต่อไปแล้วแต่งงานเราจะต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไม่มีคนช่วยแบ่งเบางานบ้านทั้งที่เราคิดว่าเรื่องงานบ้านมันไม่ใช่หน้าที่ของเพศใดเพศหนึ่งแต่เป็นสิ่งที่เราต้องช่วยกันดูแลถ้าหากเราคิดจะอยู่ด้วยกัน
งี้ถ้ามีครอบครัวมีลูกเราคิดว่าเราก็คงต้องดูแลลูกคนเดียวค่ะงานบ้านง่ายๆเขายังคิดเองไม่ได้ว่าต้องทำอะไรบ้างแล้วจะดูแลลูกได้ยังไง? ข้าวของเครื่องใช้ของตัวเองยังต้องให้มีคนมาคอยบอกว่าต้องทำอะไรรับผิดชอบอะไรเราไม่ค่อยโอเคค่ะเราไม่รู้ว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านยังไงแต่อยู่กับเราไม่ใช่อยู่บ้านเขาค่ะไม่ได้มีพ่อแม่มาคอยบอกเราไม่โอเคถ้าคิดจะอยู่กับเราเขาต้องดูแลตัวเองได้รู้หน้าที่และความรับผิดชอบของตัวเองจัดเรียงลำดับความสำคัญให้ถูกคิดเองให้ได้

ที่พูดมาทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีข้อดีนะคะ

เขาก็มีข้อดีเหมือนกันค่ะเขาไม่เจ้าชู้รักเดียวใจเดียวไม่เคยนอกใจซึ่งข้อนี้มันดีมากค่ะ
เขาเป็นคนจิตใจดีอ่อนโยนร่าเริงอยู่ด้วยแล้วสบายใจรับฟังเรามีน้ำใจเสมอทะเลาะกันยังไงก็ไม่เคยทำร้ายร่างกายค่ะ

แต่ตอนนี้ปัญหาของเราคือ
เราอายุย่างเข้า29 ปีแล้วเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันกับเราก็แต่งงานมีลูกสร้างครอบครัวกันไปหมดแล้วแต่เรายังมองไม่เห็นอนาคตเลยค่ะ
เรามีงานทำเงินเดือน30-70K แต่แฟนเรายังไม่มีงานทำไม่รู้ต้องไปทหารเมื่อไหร่กว่าจะมีงานทำอีกเราพยายามไม่เร่งเขาตอนที่เขายังเรียนไม่จบเพราะเราก็รู้สึกได้ว่าเขาก็เสียใจที่เรียนจบช้าเราได้แค่บอกว่าเรารอเทอเติบโตเป็นผู้ใหญ่อยู่นะซึ่งก็รอมาหลายปีแล้ว
แต่แค่เรียนจบก็ไม่ได้ทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเเลยเพราะนิสัยที่ยังไม่โตของเขาอีกเราไม่รู้ต้องทำยังไงแล้วเพราะเราคุยกันเรื่องนี้หลายครั้งจนเราไม่อยากคุยแล้วทุกวันนี้เราได้แต่เงียบและทำในสิ่งที่เราทำได้

อายุเราเป็นช่วงที่เราจริงจังกับอนาคตแล้วเรารู้สึกว่าเรารอต่อไปไม่ได้แล้วเราอยากได้ความมั่นคงอยากได้ชีวิตคู่ที่ไม่ต้องลำบากใจ

เราคิดว่าเราอยู่กับเขาด้วยความผูกพัน
ทุกวันนี้แค่เราคิดว่าเราจะเลิกกับเขาเราก็ร้องไห้ทุกครั้งเราไม่รู้ว่าการที่ไม่มีเขาอยู่กับการมีเขาอยู่อันไหนทรมานกว่ากัน

เราควรจะทำยังไงดีคะใจนึงเราก็อยากเลิกกับแฟนแต่ใจนึงเราก็เสียใจมากค่ะ
เราคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆค่ะ TT