สวัสดีครับ ผมมีเเฟนเเล้วครับ เป็นคู่ชายรักชาย ครับ
เราทั้งสองคนมีงานทำที่มั่นคงเเล้วทั้งคู่ รับราชการเเละมีงานที่มั่นคงทำ
เเฟนผมเป็นคนไม่ได้บิดบังใครเลยนะครับว่ามีผมเป็นเเฟน ใครถ้าก็บอก ถ่ายรูปลงโซเชียว ไปเที่ยว ไปไหนต่อไหนด้วยกับอย่างเปิดเผย
ในส่วนของความรักของเราทั้งคู่ เรารักกันดีครับรักกันมาเกือบสามปีเเล้ว ช่วยเหลือ ดูเเล เอาใจใส่กันเสมอมา
ในส่วนของครอบครัวผมนั้นทุกคนรับรู้เเละยอมรับกับความรักที่ผมมีในตอนนี้อย่างเต็มที่ สนับสนุนทุกอย่าง
เเต่...
ในส่วนของฝั่งครอบครัวของเเฟนผม เหมือนว่าทางครอบครัวเขาก็พอรู้ระเเคะระคายเเล้วบ้าง เเต่เหมือนจะมีท่าทีเฉยๆ เหมือนไม่รู้ เเละเเฟนผมเคยบอกว่า เเม่เขาเคยพูดบางประโยคที่อาจจะทำให้เธอคิดมากได้นะว่า “ลูกกับเขาเป็นเพื่อนสนิทกันใช่ไหม” บางครั้งช่วงหลังๆผมจะไปหาที่บ้าน ไปเที่ยวกับครอบครัวเขาเมื่อเมื่อก่อน เขาก็เริ่มรู้สึกไม่อยากให้เราไปด้วย เพราะกลัวว่าจะทำให้เเม่เขาต้องเครียดกังวลใจ ทำให้เเม่เขาคิดมาก(เเม่เเฟนผมท่านไม่ค่อยสบายด้วยครับ) พูดง่ายๆคือ รับไม่ได้กับความรักเเบบนี้
เอาจริงๆมันดูไม่เเฟร์กับผมเลย ผมทำทุกอย่าง เเสดงออกทุกอย่างว่าคืออะไรคือสิ่งที่ผมรู้สึก เเละผมก็รู้นะครับว่าคนกลางจะลำบากเเค่ไหน เเละผมก็เข้าใจนะครับว่าสุดท้ายเเล้ว ความรักของคนสองคนมันอาจจะไม่ได้ขึ้นอยู่กับเเค่คนสองคน...
เเละเเบบนี้ถ้าวันใดวันนึงเกิดทางฝั่งเขาไม่ยอมรับผมขึ้นมาทุกทาง เขาไม่เคยบอกพ่อเเม่โดยตรงเพราะกลัวพ่อเเม่จะเครียด เสียใจ รับไม่ได้เเต่ก็ยังคบเเละบอกว่ารอเวลาที่เหมาะสม...ผมต้องรอ รอ เเละรอใช่ไหมครับ หรือที่จริงเเล้วเเฟนผมควรจะต้องทำอะไรสักอย่างให้ชัดเจนกว่านี้เเล้วจริงไหมครับ
ตอนนี้ผมควรรอเวลาที่เหมาะสม หรือ ทำใจยังไงกับความรู้สึกของการเป็น “คนในความลับเเบบนี้” อ่ะครับ