เนื่องจากกระทู้นี้ https://ppantip.com/topic/39282519 เห็นว่ามีหลายคนชื่นชอบ เควิน คีแกน

ผมเลยขอคัดลอกบทความที่เคยแปลลงเพจมาให้อ่านกันครับ
ทั้งแฟนลิเวอร์พูล แฟนนิวคาสเซิ่ล หรือแฟนบอลทั่วไป สามารถอ่านได้หมด

เพราะเรื่องของเขาสามารถเป็นแรงบันดาลใจให้ทุกคนได้เลย
ชีวิตต้องมีอุปสรรค และกว่าจะเป็นซูเปอร์สตาร์ เควิน คีแกน มันไม่ง่ายเลย

ใครสนใจ อ่านเรื่องอื่นได้ที่เพจ https://www.facebook.com/Liverpool80s
อัพเดทตามความสะดวกครับ

******************************************************************

เส้นทางสู่แอนฟิลด์ของ เควิน คีแกน

ถ้าพูดถึงชื่อ เควิน คีแกน เรารับรู้เพียงว่าเป็นนักเตะหนุ่มโนเนม ที่บิล แชงคลี่ย์ ซื้อมาจากสคันธอร์ป ยูไนเต็ด แล้วดังระเบิดเป็นซูเปอร์สตาร์ของวงการในยุค 70s ทั้งที่เรื่องราวของเขาก่อนมาสู่ลิเวอร์พูลนับว่าน่าสนใจไม่น้อยเลยครับ

ชีวิตของเขาเป็นอีกหนึ่งตัวอย่างว่า ถ้าเรามุ่งมั่นและเชื่อมั่น ซักวันโอกาสต้องเป็นของเราครับ

คีแกน เป็นคนมีพรสวรรค์ทางด้านกีฬาตั้งแต่เด็ก เมื่ออายุ 12 ปี เขาเข้าเรียนที่โรงเรียน เซนต์ ปีเตอร์ส ในเมืองดอนคาสเตอร์ เขาสามารถโหม่งลูกบอลให้กระทบกับกำแพงได้เกือบ 50 ครั้งโดยที่บอลไม่ตกพื้น

นอกจากนี้ เขาเป็นแชมป์กรีฑาระยะ 1 ไมล์ประจำโรงเรียน เขาเล่นรักบี้ และเป็นกัปตันทีมคริกเก็ตของโรงเรียนอีกด้วย

ถึงเขาตัวเล็กกว่าคนอื่น แต่ความสามารถด้านกีฬาของเขาโดดเด่นกว่าหลายๆคนในโรงเรียน

อย่างไรก็ตาม กีฬาที่เขาชอบที่สุดคือ ฟุตบอล แม้ว่าต้นตระกูลของเขามาจาก นิวคาสเซิ่ล แต่พ่อของเขาย้ายมาอาศัยที่ ดอนคาสเตอร์ ตั้งแต่ก่อนคีแกนเกิด ทำให้เขาฝันอยากลงเล่นให้ทีมบ้านเกิด ดอนคาสเตอร์ โรเวอร์ส ตลอดมา

ถึงเขาจะมีความสามารถด้านกีฬาที่โดนเด่น แต่เขาก็ได้เรียนรู้เมื่อเขาเติบโตขึ้นเรื่อยๆว่า การเป็นนักฟุตบอลในชีวิตจริงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

คีแกนเป็นนักฟุตบอลอันดับต้นๆของโรงเรียน และเพื่อนร่วมชั้นของเขาต่างก็เชื่อว่าเขาสามารถติดทีมเยาวชนของดอนคาสเตอร์ โรเวอร์ส ได้แน่ๆ แต่แล้ว คีแกน ต้องผิดหวัง เพราะดอนคาสเตอร์กลับเลือกเด็กคนอื่นเข้าร่วมทีมแทน

พ่อของเขาก็รู้ความฝันของลูกชาย วันหนึ่ง พ่อกลับมาจากผับ แล้วบอกข่าวดีว่า ชายที่คุยกับพ่อในผับบอกว่าเขารู้จักคนในสโมสรดอนคาสเตอร์ เขาช่วยเป็นธุระนัดให้คีแกนได้ไปทดสอบฝีเท้าได้สำเร็จ โดยคีแกนต้องไปพบกันที่สนามเวลา 18.30 น.ในวันรุ่งขึ้น

เมื่อคีแกนไปที่สนามตามเวลานัด ที่สนามก็ว่างเปล่าไม่มีใครสักคนเลย เขาถึงรู้ว่านี่เป็นแค่เรื่องโจ๊กที่อำกันในผับเท่านั้น เขาเสียใจมากถึงกับเดินคอตกกลับบ้าน

ในเวลาต่อมา คุณลุงของคีแกนช่วยหาหนทางให้เขาได้ไปทดสอบฝีเท้าที่ โคเวนตรี้ ซิตี้ แต่อุปสรรคคือ มีเด็กเกือบ 200 คนมาทดสอบฝีเท้าเช่นเดียวกัน อย่างไรก็ตาม ฝีเท้าของคีแกนเข้าตาเจ้าหน้าที่สโมสร จนเขาและเด็กอีกคนชื่อ ไบรอัน จอย ได้รับเชิญให้กลับมาทดสอบฝีเท้าเพิ่มเติมเป็นเวลาอีก 6 สัปดาห์

6 สัปดาห์ที่เพิ่มขึ้น หมายถึงเขาต้องขาดเรียนไปในช่วงเวลานั้น คุณครูบางคนที่โรงเรียนเซนต์ปีเตอร์สบอกว่า คีแกนไม่ควรขาดเรียนอีก 6 สัปดาห์ เพราะเป็นการเสียเวลาไปเปล่าๆ

แต่โชคดีที่ครูใหญ่กลับมองว่า นี่เป็นโอกาสที่ดีของเขา ดังนั้นคีแกนจึงเดินทางสู่แถบมิดแลนด์ ด้วยความหวังว่าการไปทดสอบที่โคเวนตรี้ จะเป็นการเริ่มต้นอาชีพนักเตะที่เขาต้องการ อีกทั้งโคเวนตรี้ในสมัยนั้นไม่ใช่ทีมกระจอก เพราะพวกเขาเพิ่งเลื่อนชั้นขึ้นมาจากดิวิชั่น 2

แต่ในที่สุดแล้วหลังจาก 6 สัปดาห์ผ่านไป โคเวนตรี้บอกคีแกนว่า พวกเขาชอบทุกอย่างของคีแกน แต่พวกเขาตัดสินใจเลือกไบรอัน จอย เข้าร่วมทีมแทน

เหตุผลก็คือ คีแกนตัวเล็กเกินไป

คีแกนผิดหวังมาก เขานั่งรถไฟกลับ ดอนคาสเตอร์ อย่างหดหู่ บนรถไฟเขานั่งทบทวนโอกาสต่างๆที่เข้ามาในชีวิต และทุกครั้งเขาไม่สามารถคว้าโอกาสเหล่านั้นมาได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาคิดว่าอาชีพนักเตะคงไกลเกินเอื้อม เขาควรเริ่มมองหาอาชีพอื่นแทนหลังจากจบจากโรงเรียน

เมื่อกลับไปถึงโรงเรียนแล้ว เหล่าคุณครูแทบไม่มีใครให้กำลังใจคีแกนเลย ครูคนหนึ่งถึงกับบอกเขาว่า

“จำใส่กระโหลกหนาๆของนายเลยนะ นายไม่มีวันได้เป็นนักฟุตบอลอาชีพหรอก”

ในปี 1966 ขณะที่ลิเวอร์พูล ของ บิล แชงคลี่ย์ เริ่มไขว่คว้าความสำเร็จ ด้วยนักเตะอย่าง โรเจอร์ ฮันท์, เอียน เซนต์จอห์น, รอน ยีตท์ เควิน คีแกนเริ่มทำงานด้วยวัยเพียง 15 ปี ในตำแหน่งเสมียนของร้าน Peglers Brass Works ในเมืองดอนคาสเตอร์ เขามีโอกาสเล่นฟุตบอลแค่ในบ่ายวันเสาร์ให้ทีม Enfield House ซึ่งเป็นทีมระดับเยาวชน และวันอาทิตย์เล่นให้ทีม Lonsdale Hotel ซึ่งเป็นทีมประจำผับใน Sunday League แห่งเมืองดอนคาสเตอร์

ชีวิตวัยรุ่นของเขาวนเวียนอยู่แค่นั้น ทำงานเป็นเสมียน และเตะฟุตบอลระดับล่าง

จนกระทั่งวันหนึ่ง การลงเล่นให้ Lonsdale Hotel ใน Sunday League ได้เปลี่ยนชีวิตของเขาโดยสิ้นเชิง