สวัสดีครับ
 
กระทู้นี้อาจจะดูค่อนข้างไร้สาระนะครับ แต่สำหรับผมแล้วมันเป็นความรู้สึกที่เริ่มล้นออกมาแล้วครับ จะเล่าให้ใครฟังมากกว่านี้ก็ไม่พอที่จะระบายความรู้สึกเหล่านี้ได้หมด ผมเลยขออนุญาตใช้พื้นที่ตรงนี้ฝากกระทู้นี้ไว้ใน account อย่างน้อยเพื่อเป็นการย้ำเตือนความรู้สึกเหล่านี้ของผมแล้วกันนะครับ
 
ตอนผมประมาณปี 3 ผมเลิกกับกับคนที่คุยครับ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผมไม่ได้รู้สึกรักเค้าเหมือนอย่างที่ผมรู้สึกกับเค้า เราเลยค่อยๆห่างกันไป ประกอบกับผมทั้งเรียนทั้งกิจกรรม ทั้งทำงานพิเศษเลยไม่ได้สนใจเรื่องพรรค์นี้อีก
 
มีวันนึงจำได้ว่าน่าจะช่วง พ.ย.-ธ.ค. เป็นวันเกิดเพื่อนผมครับ ตกลงกันว่าจะไปกินนมกินขนมฉลองวันเกิดกันที่ร้านพี่เล็ก ซึ่งเป็นร้านนมเล็กๆที่ย่านบางแสน ซึ่งโดยปกติหลังเลิกเรียนพวกเราก็ไปกันบ่อยอยู่แล้วเพราะเพื่อนผมเองก็สอนพิเศษให้กับลูกพี่แกด้วย พี่เล็กแกเป็นคนใจดีครับ มีนิสิตวนเวียนมาเล่นมาทำนู้นนี่กับแกมากมายครับ และเป็นที่รวมตัวของกลุ่มเด็กซิกัม(ศิลปกรรม)เลยล่ะ วันนั้นเราไปสะดุดตากับรุ่นพี่ซิกัมคนนึงครับ  สิ่งที่รู้สึกได้คือ หัวใจของเราเต้นแรงมาก และเราน่าจะชอบพี่เค้า แต่เราก็คิดว่าคงแค่ชอบผ่านแหละเดี๋ยวก็ลืม
 
หลังจากนั้นไม่กี่เดือนก็ได้มีโอกาสมาร้านพี่เล็กอีกทีคราวนี้กับพี่ๆที่หอ และเราก็ได้เจอพี่คนนั้นอีกครั้ง เราก็เห็นพี่คนนึงในกลุ่มเข้าไปทักทายกับพี่คนนั้น แต่เรานั่งอยู่ข้างนอกร้านเลยไม่ได้ร่วมวงคุยกับพวกพี่เค้า ความรู้สึกตอนนั้นกลับย้อนไปเหมือนเมื่อวันแรกที่ได้เจอพี่คนนั้น
หลังจากกลับจากร้าน เลยถามพี่คนที่ไปคุยกับพี่เค้า เลยรู้ถึงชื่อเล่นพี่เค้า เลยเปรยๆไปว่า อืม...ผมชอบพี่เค้านะ พี่คนนั้นเค้าได้ตอบกลับมาในลลักษณะว่าหยุดเลยพี่เค้าเป็นคนดี พี่เค้าเพิ่งถูกแฟนทำร้ายความรู้สึกมา เค้าคงไม่ลืมเเฟนเก่าหรอก เค้ารักมาก หลังจากฟังอย่างงั้นมาเราเองจากปกติก็ไม่ค่อยกล้ากลับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เลยหยุดที่ถามอะไรต่อ และในวันเดียวกันนั้นเองพี่ที่ไปกับเราเค้าลงรูปลงใน Facebook เลยทำให้ผมได้แต่แอบแอดพี่เค้าไป อย่างน้อยขอแค่ให้ได้ติดตามก็พอ (ตอนนั้นยังไม่มีฟีเจอร์แค่ติดตาม)
 
และเราก็ยังไปร้านพี่เล็กเรื่อยๆ ก็มีโอกาสได้เจอพี่เค้าบ้างตามแต่เวลา จนกระทั้งเรียนจบ
 
หลังจากเรียนจบเราก็ไม่ได้มีโอกาสไปร้านพี่เล็กอีก ก็กลับบ้านที่กรุงเทพเข้ามาทำงานทำการและเรียนต่อ มีคิดถึงความรู้สึกเหล่านั้นเป็นระยะๆ เพราะเรายังตามกดไลค์สารพัดคลิปและรูปแมวที่พี่เค้าชอบถ่ายมาลงบ่อยๆ จนกระทั้งวันนึงเรามีนัดกับเพื่อนที่เรียนตั้งแต่สมัยมัธยม ซึ่งเพื่อนคนนี้กำลังเรียนเเพทย์แผนไทยอยู่ ในขณะที่เรากับเพื่อนคุยสัพเพเหระบนรถเมล์ ตัวเราก็เลื่อนเฟสเล่นๆระหว่างคุยด้วย จนกระทั้งไปกดไลค์รูปแมวที่พี่คนนั้นเค้าลงไว้ เพื่อนเลยทักว่ารู้จักพี่เค้าเหรอ เราบอกว่า อืม...รู้จักนะแต่พี่เค้าไม่ได้รู้จักเรานะ เพื่อนบอกว่าโลกกลมมาก เพราะตอนที่เพื่อนเรียนนวดกระษัย ได้พี่เค้ามาเป็นโมเดลตอนสอน เลยทำให้ได้รู้จักกัน ความรู้สึกในตอนนั้นมันกลับไปเหมือนวันแรกที่ได้เจอพี่เค้า ความรู้สึกต่างๆม้วนกลับเหมือนคลื่นที่ย้อนกลับเข้าหาตัวเราอีกครั้ง มันทั้งจุก ทั้งดีใจว่าสุดท้ายแล้วเค้าก็ยังวนๆอยู่ใกล้กับคนใกล้ๆตัวเราอีกทีนึง หลังจากวันนั้นเราก็คิดถึงพี่เค้าเรื่อยๆนะ เคยลองคิดว่าเอ๋! จะทักแชทไปบ้างดีไหม?นะ ถ้าเราบอกว่าเราชอบพี่เค้าพี่เค้าจะอันเฟรนเราไปไหม?นะ แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ทำอะไรเช่นเดิม
 
จนกระทั้งก่อนปีใหม่ 2562 พี่เค้าได้ตั้งสเตตัสเปิดเผยความรู้สึกความคิดอะไรบางอย่าง มันเป็นความอัดอั้นจากความคิดของพี่เค้าเอง ที่ปกติเราไม่เคยเห็น ครั้งนั้นแหละน่าจะเป็นครั้งแรกจริงๆที่กล้าทักพี่เค้าไปในวันปีใหม่ (ค้างอ่านเตตัสนั้นของพี่เค้าหลายวันอยู่) แม้ว่าเเชทในวันที่ 1 ม.ค. 62 จะแค่บอกว่าสู้ๆนะครับพี่ สวัสดีปีใหม่ครับ แต่วันนั้นสำหรับเราแล้วมันคือการก้าวเข้าสู่ Level 1 หลังจาก play เกมส์นี้มา 4-5 ปี
 
และวันที่ตั้งกระทู้วันนี้ก็เช่นกัน เพราะวันนี้เกิดนอนแต่หัววันไปเลยตื่นขึ้นมานั่งทำงานตอนตี 1 และได้กดไลค์ GIF อันนึงที่พี่เค้าไปเมนต์ไว้ในวิดีโอ เก้ง กวาง ชะนี แล้วไม่นานนักพี่เค้าก็ทักมาหา ถึงแม้ว่าได้คุยกันแค่นิดหน่อยเพราะพี่เค้าทำงานอยู่และเริ่มง่วงแล้ว แต่มันเป็นความรู้สึกที่ดีมาก มันเหมือนผมได้เดินมาถึง level 1.1 ห้าๆๆ เพราะอย่างน้อยวันนี้ผมก็ได้คุยกับพี่เค้าอีกครั้ง ความรู้สึกวันนี้มันสุขมาก จนแทบจะล้นออกมา จนมันอึดอัด จนสุดท้ายอยากจะระบายแล้วพิมพ์ออกมาว่า..
 
"ผมชอบพี่นะครับ" เเชทนี้ค้างอยู่ที่ช่องพิมพ์มาหลายปีแล้วครับ แค่ผมไม่กล้าส่งไป
 
เพื่อนๆพันทิพเคยมีความรู้สึกแบบนี้กันบ้างไหม?ครับ