คือกุจะสอบต่อม.4ซึ่งก่อนหน้านี้เรียนห้องเรียนพิเศษวิทยาศาสตร์ตอนเเรกๆก็โอเคหลังๆเริ่มไม่ไหวละทนมาจนม.3ได้โควต้าเรียนต่อโรงเรียนเดิม สอบๆไปติด ติดEP คือเราเกรดคณิตไม่ถึงไม่สามารถเลือกสายวิทย์ได้3ห้อง เราเลยเลือห้องไว้สองห้องคือคณิต-วิทย์กับEP ตอนเเรกก็ไม่กล้าบอกพ่อเพราะกลัวโดนว่า เเต่ต้องบอกอยู่ดี ป๊าเงียบมากตอนรู้จากนั้นก็เริ่มบอกว่าทำไมคนอื่นติดวิท-คณิต ติดพสวท นู่นนี่นั่น ป๊าบอกอยู่อย่างเดียวว่าขี้เกีนจงานไม่ส่ง ทำไม่ไม่เข้าใจเเล้วไม่ไปถามครู คือความรู้สึกเราตอนนั้ในแบบป๊าทำไมไม่ถามบ้างว่าเรียนไหวมั้ย เวลาได้ดีป๊าก็เอาไปชื่นชมเวลาทำไม่ดีป๊าก็ด่าจนจมมิด คือตอนนี้เราไม่กล้าบอกปัญหหาให้ใครรับฟังได้เลย มีแม่เราเคยเป็นแบบป๊าเเต่ตอนนี้นางเริ่มเย็นลงแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เวลาเราโดนป๊ากับแม่ด่าเราเจออยู่คำๆเดียวที่โคตรเจ็บเลย "สร้างเเต่ปัญหา" "ไม่ได้เรื่อง" ทำไมคนอื่นถึงทำได้" ความคิดเราตอนนั้นเเบบเอากุมาอยู่ด้วยทำไมม(เราเคยอยู่กับย่าอาปู่มาก่อนมันโอเคมากเว้ยเมื่อเทียบกับตอนนี้)เราไม่รู้จะทำไงกับความรู้สึกตอนนี้ มันไม่ไหว+ต้องอยู่ต่อดูอนาคตของนะ ความรู้สึกนี้ทำให้เราเข้มเเข็งที่สุดเเล้ว เราเคยนับนะถ้าคำว่าตัวปัญหาครบ10ครั้งเราจะไปจริงๆตอนนี้เรานับได้.. ระบายเเค่นี้เเหละ 2ตุลา/2019 ขอบคุณทุกคนนะ