สมัยรัตนโกสินทร์มีการสร้างวัดวาอาราม พระราชวัง อาคารสถานที่ราชการ ที่ประทับของเจ้านายฝ่ายใน และเขตพระราชฐานที่สำคัญ ซึ่งมีคุณค่าในการรักษษมรดกของชาติไทย แบ่งเป็น
ยุคที่ 1 พ.ศ.2325-2394 เป็นยุคแห่งการฟื้นฟูสถาปัตยกรรมไทยตามแบบกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย เช่น พระที่นั่งสุริยาสน์อมรินทร์กลายสภาพเป็นพระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท วิหารมงคลบพิตรกลายสภาพเป็นวัดสุทัศน์เทพวราราม เจดีย์ภูเขาทองกลายสภาพเป็นพระบรมบรรพต เป็นต้น
ยุคที่ 2 พ.ศ.2394-2453 เป็นยุคแห่งการปรับเปลี่ยนประเทศของสถานปัตยกรรมสมัยใหม่ เช่น เจดีย์พระศรีสรรเพชญกลายเป็นพระศรีรัตนเจดีย์ มณฑปพระศรีสรรเพชญกลายสภาพเป็นปราสาทพระเทพบิดร และยังมีสถานที่สร้างขึ้นใหม่ เช่น พระที่นั่งอนันตสมาคม พระที่นั่งจักรีมหาปราสาท เป็นต้น
ยุคที่ 3 พ.ศ.2453-2489 เป็นยุคสมัยแห่งการเปลี่ยนแปลงรูปแบบของสถาปัตยกรรมไทย เช่น พระราชวังพญาไท วังศุโขทัย พระที่นั่งบรมพิมาน หมู่พระมหามณเฑียร แต่ยังมีสถานที่สภาพชำรุดเสียหายจากช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เช่น พระพุทธรัตนสถานในพระบรมมหาราชวัง ภาพจิตรกรรมวัดราชบุรณะ สถานีรถไฟหัวลำโพง สถานีรถไฟบางกอกน้อย เป็นต้น
ยุคที่ 4 พ.ศ.2489-ปัจจุบัน เป็นยุคสมัยแห่งการฟื้นฟูสถาปัตยกรรมที่เสียหายจากเหตุการณ์สำคัญต่าง ๆ และสภาพบ้านเมืองชำรุดเสียหายจามกาลเวลา มีการปฏิสังขรณ์สถาปัตยกรรมทั้งไทยและร่วมสมัย เช่น พระที่นั่งสันติชัยปราการ พระที่นั่งบรมราชสถิตยมโหฬาร พระที่นั่งเทวารัณยสถาน ภาพจิตรกรรมพระพุทธรัตนสถาน และสร้างรูปแบบสถาปัตยกรรมให้มีความสวยงามมาจนถึงปัจจุบัน