เรื่องนี้ฉายแสงจริงๆ ค่ะ

เราก็ชอบความกล้าในการดีไซน์คาแรคเตอร์แบบนี้ พูดเนิบๆ เหมือนเก๊กๆ ดูทีแรกก็แปลกๆ
แต่พอเปิดใจ ไม่เผลอเอาอคติจากความเคยชินของคาแรคเตอร์พีเรียดของคนอื่นที่เคยดูมาปิดกั้น
ถึงกลายเป็นว่าเราอินกับคาแรคเตอร์พีเรียดของพี่หมอมากกว่าคนอื่นไปแทน เพิ่งจะระลึกชาติได้ว่า
มันเหมือนภาพจินตนาการของเรา สมัยอ่านนิยายพีเรียดเรื่องแรกๆ โดยที่ยังไม่มีภาพการแสดงพีเรียด
ของนักแสดงคนไหนมาเป็นภาพจำหรือปิดกั้นจินตนาการไว้

เอาจริงๆ มันก็ไม่เคยมีใครเห็นนี่นาว่าคนยุคนั้นจริงๆ เป็นยังไง อาจจะนิ่งเนิบเป็นสลอตอย่างพี่หมอจริงๆ ก็ได้
ทำให้นึกถึงโลกยุคที่สงบร่มเย็น ชีวิตไม่ต้องเร่งรีบแข่งขันไปทุกลมหายใจ มันนุ่มนวลยวนใจออกจะตายไป

แล้วเราก็ชอบความคอนทราสต์ในคาแรกเตอร์พี่หมอ ที่ไม่ใช่แค่คอนทราสต์ระหว่างพระเอกนิ่มนางเอกห้าว
แต่ในตัวพี่หมอเองก็มีเซอร์ไพรส์ ทีแรกเห็นพูดจาเนิบๆ นึกว่าเป็นหมอหลวงสายบุ๋นน่าจะติ๋มๆ ไม่เก่งบู๊
คงเอาไว้รอนางเอกสายบู๊ ข้ามภพมาปกป้องไรงี้ ที่ไหนได้ พี่หมอคือคู่หูมือปราบของหมวดโอปอล
เคียงบ่าเคียงไหล่ร่วมรบช่างเท่เสียนี่กระไร

สำหรับงานสายตา ฉากแรกที่ทึ่งคือฉากที่โอปอลดำน้ำแล้วพี่พลับร้องหา
บทพูดคุณหลวงฉากนั้นมีไม่เยอะเลย แต่บทสายตาเยอะกว่า ตั้งแต่รับรู้ เป็นห่วง ตกใจ แปลกใจ ฉงน ครุ่นคิด ขบขัน เอ็นดู
ร่วมถึงพยายามเก๊กเก็บอาการตัวเองไม่ให้หลุดต่อหน้าสาว

เพื่อนเล่นละเอียด เก็บครบมากๆ แสดงหลากอารมณ์นั่นออกมาทางสายตาได้หมดทั้งที่ตากระจึ๋งนึง
จนเราต้องวนเปิดฉากนั้น จ้องอารมณ์ในสายตาพี่หมอซ้ำตั้งหลายรอบ
แล้วหลังๆ ตอนที่โอปอลพูดเรื่องหาทางกลับบ้าน สายตาพี่หมอมันบอกความสลด อาวรณ์ ละห้อยหา แต่ไม่กล้าพูด ไม่กล้าขัด
ตั้งแต่ก่อนจะมีบทพูด “ถ้าเจ้ากลับไป ใจพี่คง...” ซะอีก เรียกว่าสายตาพูดคำนั้นมาหลายซีนก่อนปากจะพูดจริง
แถมเติมคำในช่องว่างไว้ในสายตาหมดแล้วด้วย โอปอลอาจไม่เห็น แต่คนดูเห็นหมด



จากนั้นหลังจากโดนพี่หมอตก ก็เป็นธรรมเนียมว่าต้องไปส่องนักแสดงสักหน่อย
ดูสัมภาษณ์ต่างๆ ดูงานเก่าๆ ย้อนหลัง แล้วยิ่งทึ่งที่พบว่า ตัวจริงของเพื่อน ดูเป็นคนขี้อายมากกกกก
มากจนไม่น่าเชื่อว่าจะเลือกทำงานที่ต้องอยู่หน้าแสงไฟขนาดนี้

ดูเป็นผู้ชายเรียบร้อยยยย สุภาพ พูดเพราะ พูดน้อย พูดเบา พูดเปิดปากแค่นิดๆ แต่ยิ้มกว้าง

คืออ่านแค่นี้อาจรู้สึกว่าคล้ายพี่หมอ แต่ถ้าไปดูภาพจริง เขาขี้อายเรียบร้อยคนละแบบกับพี่หมอนะ
พี่หมอดูเป็นผู้ใหญ่ที่วางท่วงท่าเก็บกิริยา ดูเป็นคนมีอำนาจมีพลังความสุขุมคัมภีรภาพจากภายใน
(ถ้าไม่ใช่เจอสาวแอ๊วตรงๆ แบบผิดยุคผิดสมัย คงไม่เก้อเขินอะไรง่ายๆ ซึ่งระยะหลังที่โดนแอ๊วก็ไม่เขินแล้ว
ดูกลายเป็นชอบใจและเอ็นดูแม่หญิงแทน เล่นได้แบบมีพัฒนาการในปฏิกิริยาของตัวละครค่อนข้างชัดเจน)
ขณะที่ตัวจริงเพื่อนดูเด็กๆ ใสๆ กว่า คุณชายนิดๆ แบบคนถูกประคบประหงมมา ไม่ใช่คุณชายแบบทรงอำนาจ

คือเขาเล่นได้แบบ ดูแล้วรู้สึกว่า นั่นคือพี่หมอ หลวงโอสถวรเวชจริงๆ
เป็นคนอีกคนหนึ่งที่มีเลือดเนื้อมีชีวิตจิตใจของตัวเอง ไม่ใช่เพื่อน คณิน แสดงเป็นพี่หมอ

แล้วไปดูบางส่วนของงานอื่นๆ ของเขา เรารู้สึกแบบนี้กับทุกงานที่ดู ในละครเขาจะเป็นอีกคนจริงๆ ไม่ใช่เพื่อน คณินแสดงเป็นคนนั้นคนนี้

.... มีนักแสดงน้อยคนนะ ที่ทำให้รู้สึกได้ขนาดนี้ ส่วนมาก ต่อให้เล่นเก่งแค่ไหน ก็อดมีความเป็นตัวเองอยู่ในนั้นนิดๆ ไม่ได้
เราว่าเด็กคนนี้มีพรสวรรค์มีฝีมือจริงๆ


จากวันนี้ บอกได้เลยค่ะว่า คงได้ติดตามไปยาวๆ อาจไม่ถึงกับตามติดดูทุกเรื่อง ขึ้นอยู่กับองค์ประกอบอื่น ความพอใจ และความสะดวกด้วย
แต่คงติดตามเส้นทางของน้อง แบบชื่นชมคนมีฝีมือ ดูความเติบโต ตามลุ้นว่าสายตาเราน่าจะดูไม่ผิด