ตอนนี้เราอายุ 19 ค่ะ เมื่อก่อนตอนเรายังเด็กเรามักจะโดนพ่อแม่บังคับให้ทำงานบ้านเพราะเขาค่อนข้างจะหัวโบราณ เราเคยโดนพ่อตบหน้าครั้งหนึ่งตอนที่เรามีแฟนตอนอายุ 13 พอโตมาเรารู้ว่าสิ่งที่เขาทำตอนนั้นเพราะเขาห่วง เวลาผ่านไปจนปัจจุบันเราจะทะเลาะกับพ่อบ่อยค่ะ พ่อชอบหาเรื่องทะเลาะแบบไม่มีสาเหตุไม่มีเหตุผล เราก็คิดบวกตลอดว่าเขาเหนื่อยจากการทำงาน ปัจจุบันวันนี้เราทะเลาะกับที่บ้านเพราะหลานสาว เราพาหลานสาวไปตลาดนัดค่ะ เราถามว่าเขาอยากกินอะไรเขาก็บอกไม่กินแถมงอแงจะกลับบ้านจนเราต้องพากลับ พอตกกลางคืนแม่เรากลับมาจากทำงานโวยวายเพียงเพราะเราไม่ซื้ออะไรให้หลานเรากิน เราพยายามจะอธิบายแต่เขาก็บอกว่าเราเถียง แม่ปาข้าวของใส่เรา เราไม่โกรธเรากลับเข้าห้องมานั่งร้องไห้ระบายทุกสิ่งให้พี่สาวที่เราเจอเขาในโลกออนไลน์ฟัง เพราะเขาเป็นที่พึ่งทางใจให้เราที่สุดท้ายและอาจจะเป็นที่เดียว ในบ้านไม่มีใครรับฟังเรา ไม่มีใครสนใจจิตใจความรู้สึกเรา ทุกครั้งที่เราโดนการกระทำแบบนี้คำพูดแบบนี้เราจะมีความคิดที่โกรธเคืองและอยากทำร้ายร่างกายตัวเองต่อหน้าพวกเขา เราอยากหายไปจากจุดที่เรากำลังอยู่ เราอยากตระโกนใส่หน้าพวกเขาว่าเราอาจจะเป็นโรคซึมเศร้า หลายบุคลิก ไบโพล่าร์ อัลไซเมอร์ ทุกครั้งที่เราร้องไห้เพราะพวกเขา ไม่มีใครมาถามว่าเราเป็นอะไรไม่มีใครมาสนใจว่าเราจะหยุดร้องตอนไหน ไม่มีใครมอง จิตใจเราดิ่งต่ำลงเรื่อยๆ ไม่มีใครยื่นมือมาช่วยดึงเราขึ้นไปสภาวะเดิม สาเหตุที่เราคิดว่าเราเป็นโรคหลายบุคลิกเพราะทุกครั้งที่เราจิตใจย่ำแย่ ความคิดเราจะคิดให้เราตายไปสะแต่อีกความคิดบอกให้เราอยู่เราไม่ได้โดดเดี่ยวถ้าเราตายคนที่บ้านเราจะอยู่ยังไง เขาจะห่วงเรามั้ย เหมือนจิตใจเรากำลังคุยกันเอง 

ถามว่าโรคซึมเศร้าน่ากลัวขนาดไหนก็น่ากลัวจนทำให้คน คนหนึ่งเสียชีวิตได้ และถ้าถามว่าโรคซึมเศร้าสาเหตุมาจากอะไรก็มาจากสภาพแวนล้อมที่เจอ บุคคลที่เจอ การกระทำและคำพูดที่เจอ จากคนปกติจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าจิตตกต้องจิตตกขนาดไหน จิตตกกี่ระดับ อาจจะมีถึง 5 ระดับ ระดับที่ 1 อาจจะเป็นการสุ่มเสี่ยงที่จะเป็น 2 อาจจะอาการเริ่มแรกที่เป็น 3 อาจจะเริ่มอยากทำร้ายตัวเองเริ่มมีความคิดที่จะทำร้ายตัวเอง 4 เริ่มลงมือทำร้ายตัวเองเริ่มมีความคิดถึงขั้นที่อยากหายไปจากสิ่งที่เจออยู่ในตอนนี้ 5 ฆ่าตัวตายเพื่อแก้ปัญหาไม่ต้องเจอการกระทำที่ทำให้ตัวเองแย่ ไม่ต้องพบเจอเรื่องแย่ๆ ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องรับรู้ ไม่ต้องคอยแคร์ใคร การหายไปอาจจะเป็นทางออกที่ดีของคนที่เป็นโรคซึมเศร้า จะมีใครเข้าใจบ้าง จะมีใครเห็นใจบ้างมั้ย จะมีใครคอยรับฟังมั้ย ปรึกษาใครได้บ้าง พูดกับใครได้บ้าง ตระโกนบอกให้ใครรับรู้ความรู้สึกได้บ้าง ไม่มีเลย ไม่มีใครรับรู้ไม่มีใครรับฟัง แล้วจะอยู่ไปเพื่ออะไร ในเมื่อเสียงของพวกเขาไร้การรับฟัง การรักษาไม่ใช่เพียงเพราะพบหมอรับยาทานแล้วหาย แต่การรักษาควรจะมาจากต้นตอที่ทำให้เกิดอาการ เริ่มจากตรงไหนก็แก้ที่ตรงนั้น ฝากไว้ให้คิดอีกเรื่องหลายคนอาจจะคิดว่าบ้านครอบครัวคือเซฟโซนคือที่ที่อยู่แล้วสบายใจ แต่สำหรับบางคนบ้านอาจจะเป็นที่ที่ทำให้เขาจิตใจย่ำแย่ อย่างที่เขาพูดกันมาเยอะว่าชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ เลือกครอบครัว ฐานะไม่ได้ กำหนดไม่ได้ว่าสิ่งที่ต้องเจอ บ้านต้องเป็นอย่างไร มีสภาพแบบไหน บางคนกล้าพูดสิ่งในใจกับทุกคนเว้นคนในบ้าน สาเหตุการตายของคนเป็นโรคซึมเศร้า หลายคนอาจจะมองทำไมเขาไม่ปรึกษาครอบครัว ทำไมไม่บอกปัญหากับครอบครัว เขาอาจจะคิดว่าครอบครัวไม่ใช่กลุ่มคนที่เขาสามารถพูดด้วยได้ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นเขาคงไม่จิตตกขนาดฆ่าตัวตายได้หรอกค่ะ