---

ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่านี้เป็นกระทู้แรกของผมและเป็นID ของรุ่นน้องคนหนึ่งปกติผมจะเป็นแค่ผู้อ่าน

ผมอายุ31 ครับรับราชการอยู่ทางเหนือผมเคยแต่งงานมีลูกมีครอบครัวมาแล้วแต่หลังจากแต่งงานได้3 ปีจนมีลูกสาวได้2 ขวบ
ชีวิตครอบครัวของผมก็เริ่มดิ่งลงเหวภรรยาผมเป็นพยาบาลเธอเป็นคนค่อนข้างอัธยาศัยดีและน่ารักมากผมจับได้ว่าเธอแอบมีอะไรกับ
บุรุษพยาบาลที่โรงบาลเธอที่จับได้เพราะหลังๆเหมือนเธอจะซื้อเวรบ่อยมากจนผิดปกติ
ผมบุกไปที่โรงพยาบาลคนเดียวแล้วก็เห็นเต็มๆตาคนสองคนกำลังจับมือกันออกจากโรงพยาบาลเดินไปขึ้นรถ
ผมรีบเดินปี่เข้าไปอีกมือนึงก็จับปืนข้างตัวยอมรับเลยว่าสติแตกไปหมดแล้วโมโหมากกะว่าจะเอาให้ตายทั้งคู่ผมเดินเข้าไปจับแขนภรรยาผม
ผมถามไปว่าทำอะไรจะไปไหนกันจะเอาอย่างไร? เชื่อไหมครับบุรุษพยาบาลคนนั้นวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต
ภรรยาผมยื่นนิ่งร้องไห้ไม่พูดสักคำผมบอกให้เธอกลับบ้านเธอบอกแค่ว่าจะกลับไปบ้านพ่อกับแม่เขาเดี๋ยวจะนั่งวินกลับเอง
แต่ไม่ครับหลังจากวันนั้นภรรยาผมเธอก็หนีหายไปกับผู้ชายคนนั้นผมไม่โกรธไม่เสียใจเล่าทุกอย่างให้พ่อแม่ผมและพ่อแม่ภรรยาฟัง
ผมทำเรื่องขอย้ายกลับมาบ้านเกิดพาลูกมาด้วยพูดตรงๆชีวิตตอนนั้นผมเหมือนคนเสียสติกินข้าวกินน้ำไม่ได้วันๆนั่งอัดบุหรี่เกือบ2 ซอง
หลังจากนั้น3 เดือนเชื่อไหมครับภรรยาผมกลับมาขอคืนดี  ขอโทษผมทุกอย่างอยากกลับมาอยู่กับลูก
แต่ผมรับไม่ได้แล้วจริงๆผมทำใจได้แล้วด้วยตอนนั้น

หลังจากนั้นก็มีปัญหาเรื่องลูกฟ้องเอาลูกกันขึ้นศาลวุ่นวายอยู่เป็นปีๆสุดท้ายความวุ่ยวายนั้นก็จบลง
ผมพร้อมเป็นคนใหม่และเริ่มต้นชีวิตใหม่
หลังจากนั้นผมคบหากับผู้หญิงคนนึงเธอเป็นลูกเจ้าของกิจการค้าไม้เป็นแม่หม้ายลูกติดคบได้1 ปีก็เลิกกันไป
(เพราะเธอมีสามีอยูแล้ว)

หลังจากผ่านเรื่องราวทั้งหมด
ผมได้พบรักอีกครั้งกับสาวพนักงานธนาคารเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากมีแต่ผู้ชายหมายปอง
สุดท้ายผมก็หมั้นหมายกับเธอแล้วพาเธอมาอยู่กินอยู่ที่บ้านด้วยกันมา3 ปีคบกันมาก็5 ปีแล้ว..
ปีหน้าเรามีแพลนจะแต่งงานกัน.. แต่วันนี้ผมต้องเจอเรื่องราวแบบนี้อีกแล้วหรือ?? 
น้ำตาแถบตกไม่ได้เพราะเสียใจแต่รู้สึกผิดหวังกับชีวิตครอบครัวของผมที่ผมจะพยายามสร้างครอบครัวที่ดีมาแล้ว2 ครั้ง
ผมไม่เคยร้องไห้เลยตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่จากบ้านต้องเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร
1 เดือนก่อนแฟนผมได้เลื่อนตำเหน่งงานเขาบอกผมว่าช่วงนี้จะไปกับรุ่นพี่ทำงานเพราะต้องไปประชุมด้วยกันบ่อยๆ
เดี๋ยวเขาจะมารับที่บ้านเราจะได้ไม่ต้องขับรถไปเอง(เพราะบางวันเข้ากรุงเทพ) 
ผมก็เชื่อเพราะเขาอยู่ไหนจะถ่ายรูปให้ดูตลอดและก็จะชอบโพสต์รูปกับรุ่นพี่คนนั้นอยู่บ่อยๆซึ่งผู้ชายคนนี้ผมก็เคยเห็น
และรู้ว่าเขาเป็นผู้จัดการเหมือนกัน.. ก็เลยเชื่อ
จนหลังๆเริ่มมารับมาส่งกันบ่อยขึ้นบางวันแฟนผมเอารถมาเก็บแล้วก็ออกไปล่าสุดมีไปตั้งแต่ตี5 กลับมาค่ำ
เมื่อวานก่อนก็กลับมา1 ทุ่มรถคันนี้ก็ขับตามมารับถึงหน้าบ้านแฟนผมบอกว่าเดี๋ยวจะออกไปกินข้าวกับผู้จัดการหลายคน
ผมเริ่มสงสัยเลยถามไปว่าทำไมไม่เอารถไปเองไอ้คนที่มารับมาส่งก็บ้าเปล่าถึงจะสนิทกันก็จริงอยู่แต่รู้สึกว่ามันเยอะไปแล้ว
และสุดท้ายความจริงที่ผมสงสัยก็ถูกเปิดเผย.. 
มีผู้หญิงคนหนึ่งทักมาหาผมในmessenger สวัสดีค่ะ? ผมเริ่มใจคอไม่ดีแล้วเพราะfacebook ผมจะไม่มีคนที่ไม่รู้จักอยู่เลย
ผู้หญิงคนนั้นได้ถามผมว่าได้คบกับผู้หญิงคนนี้อยู่ไหมนั้นคือแฟนผมผมก็ตอบไปว่าไช่ครับแล้วผมก็โทรคุยกับเธอเกือบ2 ชั่วโมง
เอาจริงๆตอนแรกผมไม่อยากจะเชื่อแต่ด้วยเบาะแสและหลายๆอย่างชีวิตผมสอบปากคำคนมานับร้อยผู้หญิงคนนี้ไม่พูดเท็จแน่
ได้ใจความมาว่าแฟนของเขา(ผู้หญิงคนที่โทรมาหาผม) คอยไปรับไปส่งแฟนของผมอยู่บ่อยๆจนเขาจับได้เลยย้ายออกจากบ้านผู้ชาย
ผมก็เลยถามรุ่นรถและทะเบียนรถปรากฏว่าเป็นคันเดียวกันกับที่มารับแฟนผมทุกวันครับแถมทุกครั้งที่มารับพ่อผมก็เห็นท่านจำรถจำทะเบียนได้หมด
เพราะนั้นคือบ้านผมแต่ผมไม่เคยออกมาดูเพราะว่าผมคิดว่าเป็นรุ่นพี่คนนั้นแต่จริงแล้วมันไม่ไช่เลยกับเป็นคนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย
ผมเอาเรื่องทั้งหมดไปถามแฟนผมว่ามันจริงไหม? เค้าตอบผมมาเหมือนประชดว่าจริง! 
เดี๋ยวเขาจะเก็บของออกจากบ้านไปเอง

หลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดได้รู้ความจริง.. 
คำว่า“กรรม” คงตามมาแล้วจริงๆอยู่ในหัวผมตลอด
ที่ผมเคยบอกว่าผมเคยคบกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอเป็นลูกสาวเสี่ยค้าไม้เธอมีลูกมีสามีแล้ว
เอาจริงๆเลยผมรู้รู้อยู่เต็มอกว่าเธอมีสามีแล้วผมแอบไปรับไปส่งเธอที่บ้านแอบพาเธอมาบ้านพาไปเที่ยว
บางครั้งก็ไปรับเธอที่บ้านสามีของเธอแท้ๆ
จนสุดท้ายสามีเธอจับได้เธอขอร้องให้ผมเลิกยุ้งกับเธอเพราะว่าเธอต้องการให้ลูกเธออยู่ครบครอบครัว

จนวันหนึ่งผมไปนั่งทานข้าวกับแฟนผมที่ห้างแห่งหนึ่งเจอเธอคนนั้น(ลูกสาวเสี่ยค้าไม้) กับสามีและลูก
เธอตั้งท้องกับสามีเธอคนที่2 เธอมองหน้าผมแบบอึ้งๆปนอายในใจผมตอนนั้นคิดแล้วรู้สึกผิดมาก
แถมยังคิดว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันรับได้ไงเป็นผมไม่เอาแล้ว
หลังจากนั้นผมให้ลูกน้องผมไปสืบครอบครัวนี้รู้ความจริงว่าสามีเธอคือลูกชายเสี่ยค้าไม้เธอคือลูกสะใภ้
ตอนนี้ครอบครัวนั้นมีความสุขกันมาก4 คนพ่อแม่ลูก

ย้อนกับมาที่ตัวผมผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นความหวังและความสำเร็จของพ่อแม่
ครอบครัวครั้งที่2 ของเขากำลังจะจบลง... แบบเดิม

เรื่องนี้ผมจะไม่โทษใครจะโทษที่ตัวผมเองมันย้อนกับมาหาตัวผมเต็มๆ