เรื่องมีอยู่ว่าผมกับแฟน(ของคนอื่นไปแล้ว) คบกันตั้งแต่ปีสองของม.แห่งหนึ่ง จนมาสู่ช่วงวัยทำงาน เขาทำงานที่จ.ตัวเองเป็นโรงงาน ส่วนผมมาทำอยู่ใต้ ก็ต้องแยกกันห่างกัน อยู่มาวันหนึ่งก่อนที่จะเลิกกันเกือบ1เดือนมีง่นเลี้ยงส่งพี่ที่ทำงานของเธอ พองานเลิกก็คุยโทรศัพท์กันเธอบอกโดนผู้ชายคนหนึ่งกัดแขน ผมก็สงสัยจะกัดทำไม เธอบอกเวลาคนนี้เมาชอบกัดแขนโดนกัดกันหลายคนอะผมก็เชื่อผ่านมาเดือนหนึ่งผมโดนบอกเลิก เหตุผลว่าไม่ค่อยใส่ใจเธอ ผมยอมรับเพราะช่วงนั้นผมเครียดกับงานอะไรหลายๆอย่าง เลยใส่ใจเธอน้อย เลิกกันได้สักเดือนหนึ่งผมโทรไปง้อเธอ แต่เธอก็มีคนใหม่ไปแล้วซึ่งคนใหม่ของเธอคือผู้ชายคนที่กัดแขนเธอนั้นแหละ ผมเสียใจมาก ทำไมความรักของเราสี่ปี มาแพ้คนใกล้ชิดเธอหรอ ทำไมเธอไม่หนักแน่นพอหรือเธอมีใจอยู่แล้ว ผมพยายามโทรง้อขอแต่งงานเธอก็ไม่ยอม ผมต้องเป็นฝ่ายยอมเอง ไม่เคยคิดเลยคนที่เราใว้ใจที่สุดจะทำอย่างงี้ แต่ก็ผิดที่ผมเองด้วยแหละที่ดูแลได้ไม่ดีพอ อะไรที่เคยสัญญากันหลายๆอย่าง มันก็กลายเป็นขี้ปากไปแล้ว ผมยอมแพ้ ยอมจริงๆ ทั้งที่ใจไม่อยากยอมแต่ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว มันคงจะดีสำหรับเธอแต่มันไม่ดีสำหรับผมเลยส้กนิดความรู้สึกที่อัดอั้น ความรู้สึกหลายอย่างที่มันพูดไม่ได้ ผมไม่เคยเชื่อเลยคำว่ารักแท้แพ้ระยะทางแต่ต้องมาโดนกับตัวเองผมเลยรู้ซึ้งคุณค่าของคำๆนี้จริง