โลกมายาใกล้ถึงกาลอวสาน
เหล่าวิญญาณร้ายโลดสยดสยอง
เหล่ากวีจะนิ่งเฉยและนั่งมอง
หรือป่าวก้องเพลงกลอนกรุยทางสวรรค์ ?

ดินน้ำลมไฟไร้ฝันพลันฟอนเฟะ
วิ่งเละเทะเหล่าเด็กน้อยที่หวาดหวั่น
มีแค่ความกลัวบดบังนัยน์ตาเท่านั้น
ความรักหันไปทางไหนหาไม่เจอ

เป็นหน้าที่ของกวีชี้ทางแสง
เบิกฟ้าแจ้งกลางใจธรรมนำเสนอ
รุ้งสดใสสร้างไว้เพื่อให้เธอ
มีความรักมั่นเสมอมอบแท้จริง

เปลี่ยนความมืดให้กลายเป็นสว่าง
เปลี่ยนหมองหมางให้สลายในทุกสิ่ง
เปลี่ยนความเลวเป็นรักให้พักพิง
เปลี่ยนความนิ่งให้เคลื่อนไหวด้วยจินตนา

การสร้างสรรค์ความดีไร้ที่สิ้นสุด
วนเชื่อมจุดไฟต่อเพื่อรักษา
แก่นความงามแห่งรักและเมตตา
เมินเป็นตายจงกล้าลงมือทำ

ทำด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์
หวังมนุษย์เติบโตไม่ถลำ
ใครตกห้วงตัณหาช่วยชี้นำ
เปิดทางสำเร็จสร้างไว้ให้โบยบิน

สัมผัสคำสวยหรูไม่สำคัญ
สัมผัสใจเท่านั้นที่สร้างศิลป์
เพียงขับขานความรักให้โลกได้ยิน
เพียงเท่านี้หมดสิ้นทุกข์จางไป

นี่คือเจตนารมณ์ของกวี
ขอแค่นี้ยิ้มเด็กน้อยอันสดใส
ทุกข์สุขผ่านเรียนรู้และเข้าใจ
จับมือกันเอาไว้..เราช่วยกัน