เริ่มแรกเลยประมาณเมื่อ 3 ปีที่แล้วที่เราเริ่มมีอาการป่วยของโรคซึมเศร้าคือ นอนไม่หลับ และอารมณ์ฉุนเฉียว เสียใจน้อยใจ อารมณ์ทางลบมากกว่าปกติ เป็นอย่างงี้มาเรื่อยๆ จนถึงเมื่อปีที่แล้วมันหนักขึ้นมาก คือ เรารู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันยากไปหมด แม้กระทั่งการกินข้าวให้หมดใน 1 จาน คือ มันเหมือนอิ่มความรู้สึกแย่ๆจนกินข้าวไม่ลง นอนไม่หลับอยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเพราะตื่นขึ้นมาจะรู้สึกดาวน์ปวดๆที่ใจอะไรแบบนี้ แล้วก็ชอบกรีดแขนตัวเอง หนักขึ้นคือ เวลาโกรธหรือกลัวมากๆเราจะตัวสั่น และแล้วเมื่อประมาณเดือนกุมภาที่ผ่านมานี้อาการเหล่านี้ก็หายไปเพราะเราหันมาติดสิ่งเสพติดที่เรียกว่าน้ำกระท่อมกับกัญชา เรารู้สึกโอเคขึ้นมาก ทั้งเรื่องกินแล้วก็เรื่องนอน แต่มันไม่จบแค่นี้เมื่อเดือนเมษามีเรื่องร้ายแรงมากระทบที่จิตใจของเราอีกครั้ง คราวนี้มันหนักมากจนเราก็ยังตกใจ ปกติเราคออ่อนมาก เราดูดกัญชาไปแค่1-2หลุมก็หลับแล้ว แล้วก่อนหลับเราก็เจริญอาหารมาก แต่ตอนนั้นมันผิดปกติ เราดูดทั้งวันเป็นสิบๆหลุมได้แต่นอนไม่หลับเลย ข้าวก็กินไม่ลงอาการข้างบนกลับมาหมด เราไม่นอนประมาณ 2 วันได้ ก่อนที่จะเริ่มเข้าช่วงอาการประสาทหลอน เราหูแว่ว เห็นภาพหลอน เห็นผี เห็นอะไรมาหมด เพื่อนก็เตือนเราก็ไม่รู้ตัว ก็แย้งเพื่อนบอกว่าตัวเองปกติดีไม่ได้บ้า พละกำลังเราเยอะกว่าปกติ เราเดินรอบสวนสาธารณะ4รอบได้ ทั้งๆที่กินข้าวไม่ลง ปาข้าวของทิ้ง ตอนนั้นเราก็จำไม่ค่อยได้ว่าตัวเองทำไรไปบ้างพูดไรไปบ้าง เป็นประมาณ3-4วันได้ พ่อก็รีบมารับพาไปต่างจังหวัด ที่ตจว.นี่มันก็จะไม่มีสัญญาณเน็ต ไม่มีเพื่อน ได้อยู่กับตัวเองสักพัก ตอนแรกก็ยังไม่รู้ตัว พอคิดไปคิดมาสักพักก็ตั้งแต่วันนั้นที่เรากลับมาบ้านเราไม่ได้ออกไปไหนเลยนี่ แต่ที่เห็นทั้งหมดมันเป็นภาพหลอน อย่างเช่น เห็นตัวเองไปงานศพเพื่อนคนนั้นทั้งๆที่เพื่อนคนนั้นมันยังไม่ตาย แล้วเราก็นั่งร้องไห้ที่บ้านหนักมากทั้งๆที่เป็นแค่ภาพหลอน เห็นภาพตัวเองออกไปนู้นไปนี่ ได้ยินเสียงคนนู้นคนนี้ ทั้งๆที่คนที่บ้านบอกว่าเราอยู่แต่ในห้องคนเดียว ที่จริงเรื่องในครั้งนั้นมันสร้างปัญหาในเรามากจริงๆแต่มันยาวมากๆ พอเรารู้ตัวเองเราก็ตกใจไม่คิดว่าจะเป็นขนาดนี้ กว่าจะรู้ตัวก็ผ่านไปอาทิตย์กว่าๆได้ตอนอยู่ตจว. ปัจจุบันเราปกติดีไม่ได้ยุ่งพวกยาเสพติดแล้ว ไม่มีอาการซึมเศร้า แต่ควรไปหาหมอมั้ยคะ