เราใช้ชีวิตร่วมกับสามีร่วมๆ20ปีมีลูกด้วยกัน แต่เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นผู้ป่วยจิตเวชมาตั้งแต่เขาวัยรุ่นเมื่อ2-3ปีที่ผ่านมานี้เองค่ะ เขาเป็นจิตเวชโรค  adjustment disorder  ที่ผ่านๆมาเราแค่รู้ว่าสามีเป็นคนที่มีความเครียดสูงมาก แต่ด้วยความที่เราใจเย็นเป็นน้ำแข็ง เลยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเขาได้

เมื่อเรารู้ว่าเขามีโรคทางจิตเวชก็ขอให้หมอจ่ายยาให้ หลังจากรับยาครั้งแรก ความเครียดเขาดีขึ้นอย่างชัดเจน เรามีความสุขขึ้น ครอบครัวมีความสุขขึ้น แต่พอสามีรู้ว่ายาที่กินอยู่เป็นยารักษาโรคทางจิตเวช เขาก็เลิกกิน เลิกหาหมอทันที เขาไม่สามารถยอมรับได้ว่าเขาเป็นผู้ป่วยจิตเวช เราก็พยายามพาเขาไปหาหมอรักษา เปลี่ยนหมอมาตลอด สุดท้ายเขาเลือกไม่ไปหาหมอ ไม่กินยา ไม่ยอมรับตัวเอง และบอกว่าเขาไม่ได้ป่วย

ซึ่งมันส่งผลต่อเรา,ลูกๆและพ่อแม่พี่น้องเขา หลักๆคือเราและลูกๆเหมือนเป็นที่รองรับอารมณ์สามีตลอดเวลา อาการความเครียดของสามีเพิ่มขึ้นๆๆๆๆทุกวัน เมื่อก่อนจะเครียดเฉพาะเรื่องงาน เรื่องใหญ่ๆ ทุกวันนี้สามารถเครียดได้ในทุกๆเรื่อง หาเรื่องเราได้ในทุกๆเรื่อง อารมณ์แปรปรวนขึ้นๆลงๆ เหวี่ยงขึ้นเหวี่ยงลง เรื่องเล็กๆน้อยๆสามารถเอามาเป็นประเด็นได้หมด คนอื่นผิดหมดตัวเองถูกอยู่คนเดียว ความเห็นแก่ตัวสูงมากๆจนไม่แคร์คนอื่น เมื่อเขาทำอะไรผิดเขาจะโยนความผิดให้คนอื่นก่อนเลยเพื่อตัวเองจะไม่ต้องรับผิด ชอบบังคับลูกๆทำตามใจตัวเอง อีโก้สูงมากๆๆ เอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ คือเราว่าคนปกติจะไม่มีอาการแบบนี้ และมีอีกหลายอาการค่ะ เราก็เริ่มสุดจะทน เริ่มเกินใจจะรับไหว ใจนึงก็อยากทิ้งไปเลย ใจนึงก็อยากพาตัวเองไปหาหมอจิตเวชซะเอง คือเราเครียดมากๆเพราะต้องใช้ชีวิตอยู่กับเขา24ชั่วโมง เราเคยนัดจิตแพทย์ให้ตัวเองแต่ไม่ได้ไปหาค่ะ

เราจะทำอย่างไรให้สามีไปหาหมอดีคะ หรือเราต้องใช้ชีวิตยังไงให้ตัวเรามีความสุข อย่าแนะนำให้ปล่อยวางนะคะ เราปล่อยวางจนไม่มีอะไรให้ปล่อยแล้ว แต่ถ้าคุณไม่เคยใช้ชีวิตร่วมกับผู้ป่วยจิตเวชจะไม่มีทางรู้ความรู้สึกเลย และเราคงยังไม่แยกทางกับเขาเพราะลูกๆยังเล็กมากค่ะ  และถ้าเราทิ้งเขาไป เขาก็ไม่น่ามีใครแล้ว พ่อแม่พี่น้องเขายังอยู่กับเขาไม่ไหวเลยเพราะอาการเขาทวีคูณขึ้นทุกวันค่ะ

ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ ขอบคุณจริงๆ ไล่ขอบคุณทุกเม้นไม่ไหว แต่เราเห็นลู่ทางว่าควรจะทำอย่างไรต่อกับปัญหานี้แล้วค่ะ

ขอบคุณที่แนะนำคุณหมอ + วิธีรักษานะคะ จะเอาไปปรับทัศนะคติสามีและจะพาเขาไปหาหมอให้ได้ค่ะ

ส่วนเรื่องลูกเราเต็มที่กับลูกเลยให้ความรักเต็มที่มากๆ และสอนสิ่งไหนที่มันเหมาะมันควร แต่คงต้องบอกลูกเพิ่มว่าพ่อป่วย ลูกเริ่มโตน่าจะพอเข้าใจแล้วค่ะ

อัพเดทเพิ่มอีกนิด ตอนนี้เราบอกลูกๆหมดแล้วว่าพ่อป่วย เราต้องช่วยกัน ลูกๆถามเยอะแยะไปหมด  ลูกบอกจะช่วยกันพูดให้พ่อไปหาหมอ และเราได้บอกลูกยกตัวอย่างให้เห็นว่าบางพฤติกรรมที่ลูกทำมันซึมซับจากคุณพ่อซึ่งป่วย ดังนั้นเราต้องเลิกทำเพราะมันเป็นอาการของคนป่วย ลูกก็เข้าใจเป็นอย่างดี

พอดีสามีเราไป ตปท. เดี๋ยวเขากลับมาเราคงพูดอย่างจริงจัง เราได้คิวคุณหมอต้นเดือนหน้าค่ะ ได้คุณหมอจากการแนะนำของเพื่อนที่คอมเม้นในกระทู้นี้ (ขอบคุณมากๆนะคะ) แต่ถ้าสามีไม่ไป เราก็จะไปเองค่ะ เราจะต้องรักษาเขาให้หายให้ได้ เราจะไม่ปล่อยให้ปัญหานี้มันเรื้อรังต่อไปแล้ว ขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกกำลังใจมากๆนะคะ 🥰🥰🥰