เราเป็นลูกหลง อายุห่างกับแม่มาก ห่างกัน45 ปี แต่แม่เราชอบบอกเพื่อนๆบอกใครๆว่า สนิทกับลูกมากทั้งๆที่ความจริงมันไม่ใช่เลย เค้าชอบบอกคนอื่นว่า เลี้ยงลูกเหมือนเพื่อน ลูกเป็นเด็กดีมาก ทั้งๆที่เราทะเลาะกันทุกวัน ในความคิดเรา เราไม่ใช่ลูกที่แย่ แต่ก็ไม่ใช่ลูกที่ดีอ่ะ เพราะด้วยความต่างของวัยเราพยายามเข้าใจเค้า แต่เค้าไม่เคยพยายามเข้าใจเราอ่ะ อารมณ์เค้าขึ้นๆลงๆแบบไม่มีเหตุผล ยิ้มแย้มหัวเราะอยู่ดีๆ ซักพัก หงุดหงิด กระแทกกระทั้น ด่า โวยวาย พูดกับคนนอกบ้านดี แต่ไม่เคยพูดดีๆกับคนในบ้าน มองคนอื่นในแง่ลบตลอด เชื่อคำพูดพี่คนโตทุกอย่าง แต่ไม่เคยเชื่อเรา สิ่งที่เค้าห้ามเราทำ เค้าทำเองได้ทุกอย่าง เค้าไม่ให้เราไปเที่ยว แต่เค้าไปได้  พอเราบอกเค้า ด้วยคำพูดที่พยายามจะซอฟท์ให้ได้มากที่สุด เค้าก็ประชดประชันว่าเค้าเป็นแม่ที่แย่มากสินะ แล้วก็ฉุนเฉียวไม่ฟังใคร คือทุกวันนี้ เรารู้สึกบาปมากที่เป็นสนามอารมณ์ของเค้า แล้วมีความคิดแวบขึ้นมาในหัวว่า แม่เป็นห่าไรอ่ะ เราอยากออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง แต่เราก็ไม่อยากทิ้งเค้าอยู่บ้านคนเดียว แต่เค้าอยู่กับใครก็มีปัญหาอ่ะ มีวิธีอะไรให้อยู่กับเค้าหรือคุยกับเค้าได้บ้าง