อยากถามคนที่พ่อแม่จากไปแล้วใช้ชีวิตต่อกันอย่างเข้มแข็งต่อไปยังไงครับ

ผมคิดแบบนี้มาตลอดตั้งแต่อายุ 17 ตอนนี้ก็ 22 แล้วยังเรียนและทำงานไปด้วย
ตกเย็นกลับบ้านและแม่ก็กลับบ้าน ผมมักไปกอดแม่เสมอ และ คุยกันว่าวันนี้เป็นยังไงกันบ้าง
ถ้าหากซักวันท่านไม่อยู่กับเราแล้ว ผมคงคิดว่า ผมคงอยู่ไม่ได้ แค่แฟนทิ้งยังหงอยเป็นเดือน
ผมคิดว่าถ้าวันนั้นผมยังไม่มีภรรยาหรือลูกและท่านเสียไป พอคิดเรื่องนี้ทีไรน้ำตาก็ไหลตลอด
มีภรรยาหรือลูกสำหรับผมไม่ใช่เรื่องแก้เหงา แต่เขาคือสิ่งที่จะทำให้เราจำเป็นต้องอยู่ต่อ เพื่อดูแล
แต่ถ้าไม่มีก็อย่างว่าใช้ชีวิตคนเดียวไปเลื่อยๆ เคว้งคว้าง วันที่ท้อคงต้องไปคุยกับกระดูกท่านกอดรูปท่าน

ทุกวันนี้ผมทำได้แค่ปลอบใจตัวเองว่า ก่อนที่มันจะเกิด ชีวิต เกิด แก่ เจ็บ ตาย เราทุกคนล้วนอยู่เพื่อรอถึงอายุไข 
คนที่ตายคือคนหลุดพ้นจากความทุกข์ของชีวิต ถึงได้มีคนบอกว่า "ไปสบาย"

และก็พยายามคิดเองตัดสินใจเองพยายามลองทำอะไรหลายๆอย่างเองที่แม่เคยทำให้ตลอด

อาจมีพิมพ์ผิดไปบ้างขออภัยครับ
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ