สวัสดีค่ะ เราอยู่มปลายค่ะ สายวิทย์คณิต
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าครอบครัวเรา เราเป็นน้องคนสุดท้องค่ะ มีพี่ชายห่างกัน 8 ปีและพี่สาวห่างกัน 2 ปี ครอบครัวเราปล่อยประมานนึงเลยค่ะ ด้วยความที่ตั้งแต่เด็ก การเรียนเราก็ปานกลางค่อยไปทางดีค่ะ ครูหลายท่านชอบพูดว่า เราหัวดีแต่ขี้เกียจ คะแนนในห้องไม่เคยได้ต่ำกว่า10เลยค่ะ แต่คะแนนจะโดนกดเพราะเราไม่ค่อยทำงานค่ะ เราไม่ชอบทำการบ้านเด็ก ๆ แก้ไม่หาย อีกนิสัยคือไม่ชอบลอกการบ้านค่ะ เราไม่มีคะแนนเพราะเราทำไม่ได้เราเลยไม่ทำและไม่อยากลอก
มันเริ่มที่เราขึ้นมัธยมต้นค่ะ เรามีเรื่องทะเลาะกับเพื่อน หนักพอสมควร สำหรับเราตอนนั้น เราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะช่วงนั้น ซึมจนคุณแม่ถามว่าเป็นอะไร ทุกวันนี้เราก็ยังร้องไห้กับเรื่องพวกนี้อยู่ เราเลยไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะ ทำให้ไม่ชอบเข้าสังคมเลย ทั้งๆที่ตอนแรกก็ไม่ค่อยคุยกับใครเท่าไหร่ ประมาณไม่ค่อยเข้าหาคนอื่นน่ะค่ะ พอเจอเรื่องนี้เข้า ทำให้เรากลัวไปอีกค่ะ กลัวว่าเราจะเจอเรื่องแบบนี้อีก แล้วบวกกับเราเป็นคนขี้เกียจมาก ๆ ทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียนไม่อยากทำงาน แต่เราก็จบมัธยมต้นมาได้ค่ะ แต่จบด้วยคะแนนแบบคุณครูท่านช่วยเยอะมาก ๆ พอเราขึ้นมัธยมปลายเราเลือกวิทย์-คณิตธรรมดา (เราเป็นคนชอบถ่ายรูป แนวถาปัตย์ วาดรูป) เลือกสายนี้เพราะคะแนนเราไม่สามารถเลือกสายศิลป์ได้ค่ะ พอเราเริ่มเรียน แรกๆมันก็โอเคดี พอหลังๆเราขี้เกียจไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ เราทำงานเฉพาะพวกคอม งานที่ตัวเองชอบ ทำส่งตลอด แต่พอเป็นวิชาที่ไม่ชอบ ไม่ทำเลยค่ะ แต่เวลาสอบก็ไม่ได้แย่นะคะ ผ่านเกือบทุกวิชา แต่เราไม่ทำงานเลย เราชอบอารมณ์ดิ่งช่วงดึกๆ อยู่ๆเราก็ร้องไห้ออกมาเฉยๆ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร พออารมณ์มันดิ่งแล้วเราก็ไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ เรารู้สึกอยากลาออก ปัญหาเราคือขี้เกียจมากๆ อันนี้เราทราบค่ะ แต่เราทำยังไงก็ไม่หายสักที
เราอยากทราบว่าจะทำยังไงให้หายจากอาการนี้คะ
อาการขี้เกียจ
และความรู้สึกอยากลาออกค่ะ
อีกคำถามคือ เราเรียนไปเพื่ออะไรเหรอคะ?
การบ้านที่คุณครูบางท่านสั่งทุกวันนี้มีแต่ลอกกันค่ะ ไม่ก็เอาจากอินเทอร์เน็ตมา ไม่ได้อะไรเลยค่ะ เราทราบว่ามันดูที่ความรับผิดชอบ แต่เราเรียนวันละ 9 คาบ คุณครูสั่งงานเยอะมากๆ แล้วบางงาน เราไม่รู้ว่ามันทำแล้วได้อะไร นอกจากคะแนน ถ้าจะให้ลอกคนอื่นมาเพื่อเอาคะแนน เราไม่ภูมิใจเลยค่ะ
กรุณาใช้คำที่สุภาพนะคะ ขอบคุณค่ะ
(พิมพ์ผิดคำไหนขออภัยด้วยนะคะ)
รู้สึกท้อกับชีวิตทำยังไงดีคะ
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าครอบครัวเรา เราเป็นน้องคนสุดท้องค่ะ มีพี่ชายห่างกัน 8 ปีและพี่สาวห่างกัน 2 ปี ครอบครัวเราปล่อยประมานนึงเลยค่ะ ด้วยความที่ตั้งแต่เด็ก การเรียนเราก็ปานกลางค่อยไปทางดีค่ะ ครูหลายท่านชอบพูดว่า เราหัวดีแต่ขี้เกียจ คะแนนในห้องไม่เคยได้ต่ำกว่า10เลยค่ะ แต่คะแนนจะโดนกดเพราะเราไม่ค่อยทำงานค่ะ เราไม่ชอบทำการบ้านเด็ก ๆ แก้ไม่หาย อีกนิสัยคือไม่ชอบลอกการบ้านค่ะ เราไม่มีคะแนนเพราะเราทำไม่ได้เราเลยไม่ทำและไม่อยากลอก
มันเริ่มที่เราขึ้นมัธยมต้นค่ะ เรามีเรื่องทะเลาะกับเพื่อน หนักพอสมควร สำหรับเราตอนนั้น เราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะช่วงนั้น ซึมจนคุณแม่ถามว่าเป็นอะไร ทุกวันนี้เราก็ยังร้องไห้กับเรื่องพวกนี้อยู่ เราเลยไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะ ทำให้ไม่ชอบเข้าสังคมเลย ทั้งๆที่ตอนแรกก็ไม่ค่อยคุยกับใครเท่าไหร่ ประมาณไม่ค่อยเข้าหาคนอื่นน่ะค่ะ พอเจอเรื่องนี้เข้า ทำให้เรากลัวไปอีกค่ะ กลัวว่าเราจะเจอเรื่องแบบนี้อีก แล้วบวกกับเราเป็นคนขี้เกียจมาก ๆ ทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียนไม่อยากทำงาน แต่เราก็จบมัธยมต้นมาได้ค่ะ แต่จบด้วยคะแนนแบบคุณครูท่านช่วยเยอะมาก ๆ พอเราขึ้นมัธยมปลายเราเลือกวิทย์-คณิตธรรมดา (เราเป็นคนชอบถ่ายรูป แนวถาปัตย์ วาดรูป) เลือกสายนี้เพราะคะแนนเราไม่สามารถเลือกสายศิลป์ได้ค่ะ พอเราเริ่มเรียน แรกๆมันก็โอเคดี พอหลังๆเราขี้เกียจไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ เราทำงานเฉพาะพวกคอม งานที่ตัวเองชอบ ทำส่งตลอด แต่พอเป็นวิชาที่ไม่ชอบ ไม่ทำเลยค่ะ แต่เวลาสอบก็ไม่ได้แย่นะคะ ผ่านเกือบทุกวิชา แต่เราไม่ทำงานเลย เราชอบอารมณ์ดิ่งช่วงดึกๆ อยู่ๆเราก็ร้องไห้ออกมาเฉยๆ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร พออารมณ์มันดิ่งแล้วเราก็ไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ เรารู้สึกอยากลาออก ปัญหาเราคือขี้เกียจมากๆ อันนี้เราทราบค่ะ แต่เราทำยังไงก็ไม่หายสักที
เราอยากทราบว่าจะทำยังไงให้หายจากอาการนี้คะ
อาการขี้เกียจ
และความรู้สึกอยากลาออกค่ะ
อีกคำถามคือ เราเรียนไปเพื่ออะไรเหรอคะ?
การบ้านที่คุณครูบางท่านสั่งทุกวันนี้มีแต่ลอกกันค่ะ ไม่ก็เอาจากอินเทอร์เน็ตมา ไม่ได้อะไรเลยค่ะ เราทราบว่ามันดูที่ความรับผิดชอบ แต่เราเรียนวันละ 9 คาบ คุณครูสั่งงานเยอะมากๆ แล้วบางงาน เราไม่รู้ว่ามันทำแล้วได้อะไร นอกจากคะแนน ถ้าจะให้ลอกคนอื่นมาเพื่อเอาคะแนน เราไม่ภูมิใจเลยค่ะ
กรุณาใช้คำที่สุภาพนะคะ ขอบคุณค่ะ
(พิมพ์ผิดคำไหนขออภัยด้วยนะคะ)