สวัสดีครับ ผมมีคำถามมากมาย ชีวิตตอนนี้ ถึงแม้จะไม่สิ้น ผมยังมีงานทำ เงินมั้งเดือนไม่มีสักบาท ไปทำงานไม่มีปม้แต่เงินกินข้าว เดินกรอกน้ำป่าวในที่ทำงานกินเพื่อประทังชีวิต ไปวันๆ แม่ผมล้มละลาย หนี้สินท้วมตัว อาการป่วยเริ่มคืบคานเข้ามา  ส่วนตัวผม ตอนนี้มาม่าห่อละ6บาท ยังไม่มีแม้แต่จะซื้อกิน ชีวิตผมเคยคิดที่จะตายๆไปแล้งก็จบ ผมคิดแล้วท้อมาก จะใช้ชีวิตอยู่ยังไง  คิดแล้วแม่ผมจะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีผมแล้ว ค่าห้องตอนนี้ติดมา1เดือน เจ้าของหอพัก บอกว่าถ้าหาเงินมาจ่ายไม่ได้จะต้องถูกเชิญออก รถยนต์ ที่ผมมีก็ให้เค้ายึดไปแล้ว เพราะไม่มีเงินจ่าย ชีวิตที่เคยมี ตอนนี้กลับหายไปหมดทุกอย่าง ชีวิตที่ผมยังไม่ล้มละลายก็เหมือนตายทั้งเป็น ข้าวไม่มีกิน เงินไม่เหลือเลย แฟนก็ดันมาแท้งอีก ลูกคนแรกของผม ประเด็นคือเงินเดือนผมได้มา กะจะจ่ายค่าห้อง ที่เหลือเกบไว้กิน แฟนผมโทรมาหา ตอนที่ผมทำงาน ลอกว่ามีเลือดไหล ปวดท้องมาก ตอนนี้อยู่ในห้องน้ำ เค้าไม่ไหวแล้วเค้าหมดแรงเลือดไหลออกมาเป็นก้อน แล้วก็ไหลไม่หยุด ผมคิดอยู่แค่อย่างเดียว ขออนุญาตหัวหน้าที่ทำที่งานบอกขอไปรับแฟนส่งโรงพยาบาลหน่อยครับ พอกลับมาที่ห้อง เห็นแฟนนอนอยุ่ที่พื้นในห้องน้ำ ผมก่รีบพาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดโดยด่วน โดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น พอถึมือหมอ ผมโรงใจไปหน่อย ผมก็ลงทะเบียนให้แฟน ว่าตั้งครรภ์ได้2เดือนแล้วครับ ก็ถามอาการผมไปเรื่อยๆ ตอนนั้นแฟนผมอยู่ในห้องฉุกเฉิน ผมก็ได้แต่รอ จนวินาทีที่มีพยาบาลมาเรียกญาติ ผมก้เข้าไปหาหมอ คำแรกที่ผมได้ยิน แฟนคุณแท้ะครับ เสียเลือดมาก ผมช๊อคมาก ทั้งๆที่ชีวิตเหมือนจะดี แต่ผมคิดอย่างเดียวคือ หมอต้องช่วยแฟนผมนะครับ ผมเดินไปหาแฟน จับมือบอกว่าน้องไม่รอดนะ แฟนกับผมรเองไห้ไปด้วยกันพร้อมจับมือเธอไว้แน่น และแล้วก็ต้องทำการขูดมดลูก ที่ยังคงค้าง ชีวิตเทอสำคัญมาก และแล้วก็มาถึงค่าใช้จ่ายลืมไปหมดทุกอย่างว่าเป็นโรงพยาบาลเอกชนแล้วแฟนผมไม่ได้ทำงานเทอตั้งท้องผมเลยบอกว่าผมจะทำงานหนักคนเดียวแล้วให้เทอค่อยอยู่ห้องไม่มีประกันอะไรเลยค่าใช้จ่ายหมอผมพอมีจ่ายแต่เงินนั้นก็คือค่าห้องแล้วก็ค่ากินของเราสองคนผมเอาเงินนั้นจ่ายไปเพื่อแลกกับชีวิตเทอ 
พอเรียบร้อยพาเทอกลับมาพักที่บ้านเงินๆม่เหลือเลยเกือบไม่พอด้วยซ้ำพอมาเรื่องจ่ายค่าหอเราก็ไปคุยกับเจ้าของหอบอกถึงความจำเป็นแต่เค้าไม่ฟังอะไรทั้งนั้นถ้าไม่มีจ่ายก็จะปรับวันละ100 ถ้าไม่มีจ่ายในวันที่15นี้ก็จะทำการเชิญออก  ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกเลยเคยทักไปยืมเพื่อนแต่เพื่อนแต่คนทุกคนมีปัญหาส่วนตัวมีภาระผมเข้าใจนะครับแล้วก็ไม่อยากจะเป็นภาระใครด้วยผมอยากจะสู้ต่อแต่ทำไมโชคชะตาไม่เคยให้โอกาสกับคนอย่างผมตอนนี้เครียดหนักมากไม่เคยนอนหลับไม่ได้กินข้าวแฟนก็หอวเราก็พากันนอนร้องไห้จับมือกันว่าเราจะไม่เป็นอะไรผมพาแฟนมาลำบากผมพลาดเองเล่าไปก็เหมือนนิยายที่มันไม่มีวันจบสิ้นแต่ผมไม่คิดท้อแต่ผมเครียดเพราะจะทำยังไงให้ถึงสิ้นเดือนจะทำยังไงถึงจะหาค่าหอมาจ่ายทำไมเค้าไม่ให้โอกาศเราเลยทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับเรา. จะอยู่ยังไงต่อไปจากนี้กลับก็ไม่ได้ถอยก็ตกเหวเดินหน้าก็เดินไม่ไหว