ชีวิตผม ทำไมมันโชคร้ายแบบนี้
บางครั้งผมพยายามทำความเข้าใจ ว่าควรให้กำลังใจตัวเองด้วยความคิดที่ว่า
ให้คิดว่ายังมีคนที่เขาแย่กว่าเราเสมอ
ผมก็พยายามคิดแบบนั้น พยายามมีน้ำใจ แบ่งปันสิ่งที่พอจะแบ่งปันให้คนอื่นได้เสมอๆ
ผมไม่ได้เป็นคนดีที่ขาวสะอาด 100% แต่ผมก็ทำชึวิตให้ดีเสมอ
ผมมีน้ำใจกับเพื่อนฝูง ดูแลแม่ ดูแลครอบครัว
แต่วันนึง ผมตกงานเพียงเพราะมีบริษัทที่นัดเริ่มงาน
เขาเลื่อนการเริ่มงานออกไป แบบไม่มีกำหนด
แฟนผมก็มาทิ้งผมไปในวันที่ผมลำบาก
และวันนี้ผมรองานมานานเกินไป จนภาระที่ผมมีอยู่
มันเริ่มจะหนักจนผมรับไม่ไหวแล้ว
ผมพยายามหางานใหม่เรื่อยๆ ในระหว่างที่รอ สวดมนต์ระลึกถึงพระคุณพ่อแม่ ผู้มีอุปการะคุณ สิ่งศักสิทธิ์ทั้งหลาย
แต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่ผมจะได้งานสักที งานที่รอเขาก็ยังไม่ให้คำตอบ
ผมท้อจนผมจะหมดแรงแล้ว  แม่ผมที่อยู่ทางบ้านท่านคงแปลกใจ ที่ผมไม่ได้ส่งเงินให้ท่านใช้มาพักนึงแล้ว
ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับผมแบบนี้ ผมรู้สึกว่าผมกำลังหมดแรง แต่ผมเป็นห่วงแม่ผม ผมจึงสู้และรอ ผมแค่อยากระบาย เผื่อมีคนเข้ามาจุดประกานความคิดให้กับผมบ้าง ตอนนี้ผมเหนื่อยและมืดไปหมดแล้วครับ 😥