ย้อนกลับไปประมาณเดือนพฤศจิกายน ปี 2544 สมัยนั้นโทรศัพท์ยังไม่มีกล้อง 
Line Facebook อะไรก็ยังไม่มี จดหมายรักนี่ละ กิ๊บเก๋ที่สุดแล้ว 

ฉันเริ่มต้นสานสัมพันธ์กับผู้ชายคนหนึ่ง ที่ดูเหมือนเขาจะสนใจฉันอยู่หน่อยๆ 
ด้วยโน๊ตเล็กๆ แผ่นนี้ เพียงแค่อยากขอบคุณที่เขาให้หยิบยืมหนังสือเรียนในรายวิชาหนึ่ง
เราอยู่กันคนละห้อง แต่มีบางวิชาที่ในทุกๆ วัน เราก็เรียนเหมือนๆ กัน 


และนับจากวันนั้น เราก็ยืมหนังสือเรียนกันเรื่อยมา และต่างก็เขียนจดหมายน้อยแนบไว้ที่สันหนังสือทุกครั้ง 
ความสัมพันธ์ของเรา พัฒนาไปถึงขั้น ได้เป็นแฟนกัน จากจุดเริ่มต้นเพียงโน๊ตเล็กๆ แผ่นนั้น 

17 ปี ผ่านไป ฉันได้เห็นโน๊ตของฉันอีกครั้ง รวมถึงจดหมายน้อยทุกฉบับที่เคยเขียนให้เขา 
มันถูกเก็บไว้ในสมุดบันทึกเก่าๆ เล่มหนึ่ง ที่เจ้าของสมุดบรรจงแปะเทปกาว 
และเขียนตอบด้วยประโยคที่อ่านแล้วรู้สึกเลี่ยนพิกล 


มันคือความทรงจำที่สวยงามดีนะ เพราะฉันเองก็เก็บจดหมายน้อยที่ได้รับจากเขา ไว้ในสมุดบันทึกเช่นกัน
แม้เวลาที่ผ่านไป 10 กว่าปี  จะโดนปลวกแทะบ้างอะไรบ้าง แต่มันก็ยังรอดมาจนทุกวันนี้ 


พอได้ย้อนกลับมาอ่าน ข้อความชวนเลี่ยน ภาษาวิบัติในสมัยนั้น ก็รู้สึกตลกตัวเอง (เขียนไปได้ยังไง)
แต่อย่างว่าละค่ะ รักใสๆ วัยละอ่อน อะไรก็สวยงาม โลกกลายเป็นสีชมพูไปเสียหมด 

สมัยนั้น กว่าจะได้เป็นแฟนกัน กว่าจะได้เดินจับมือกัน หมดกระดาษ หมดปากกา หมดสีไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้ 
แต่สำหรับฉันแล้ว มันมีคุณค่า น่าจดจำ และยากที่จะลืม 



ตอนนี้ เราไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วค่ะ !!  แต่เราเลื่อนสถานะ เป็นสามีภรรยากันเป็นที่เรียบร้อย


ขอบคุณโน๊ตแผ่นเล็กๆ ในวันนั้น ขอบคุณที่ทำให้เรามีกันและกันในวันนี้ 
แล้วเพื่อนๆ ล่ะคะ จำจดหมายรักของเพื่อนๆ ได้ไหม เขียนอะไรกันบ้าง
และคนที่ได้รับจดหมายฉบับนั้น เขายังอยู่ข้างๆ กันหรือเปล่า