(เรื่องจริงของน้องคนนึงที่มันส่งแชทมาเล่า) มันเป็นเด็กเป็นคนนึงที่โดนพ่อแม่เป็นห่วงจนอึดอัด อยากระเบิดออกมา แต่ทำไม่ได้ มันเล่าว่า หนูจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดีนะพี่ หนูอยู่กับคำว่า "พ่อแม่เป็นห่วง" คำนี้ติดอยู่กับหนูตั้งแต่เกิดจนจบม.6 พ่อแม่ไปรับที่รร.ทุกวัน ไม่ให้อยู่ทำกิจกรรมอะไรเลย เกียรติบัตรติดพอร์ตเขามหาลัยตอนนั้นก็คือไม่มี หนูเหมือนเป็นง่อยเลยพี่ ทำ อะไรเองไม่ได้สักอย่าง ตลก นั่งรถไปไหนมาไหนก็ไม่เป็น ทักษะชีวิตไม่มี เพื่อนก็ต้องช่วยทุกอย่าง โคตรเกร็งใจมันเลย ตอน ม.2 มีโครงงานวิทย์จัดงานไปเที่ยว หนูไม่ได้ไปเพราะพ่อแม่เป็นห่วง ม.3 ไปทัศนศึกษาลงใต้หนูไม่ได้ไป เพราะพ่อแม่เป็นห่วง(ตอนนั้นก็ต้องไปตามทำงานสำหรับคนที่ไม่ได้ไป) ม.4 หนูสอบติดแลกเปลี่ยนพ่อแม่ไม่ให้ไปเพราะเป็นห่วง ม.5 สภานักเรียนจัดทริปเที่ยวหนูไม่ได้ไปเพราะพ่อแม่เป็นห่วง อ้อ แล้วม.ปลายที่ปกติที่รร.จะมีแต่คนนอนหอ แต่แน่นอน หนูไม่ได้อยู่หอหรอก เพราะพ่อแม่เป็นห่วงไง อืมมมม ก็นะ เวลาผ่านไปนานหนูก็ยังทำอะไรไม่ได้ เพราะแค่คำว่าพ่อแม่เป็นห่วง จนหนูสอบติดมหาลัย และเข้ามาเรียนปี 1 พ่อกับแม่ก็ยังมารับมาส่งที่ม.ทุกวัน เขามีกิจกรรมอะไรหนูมักไม่ค่อยได้เข้าร่วมเพราะพ่อแม่หนูมารอจนกดดันคนอื่นๆไปด้วย พี่ก็เห็นใช่ไหมล่ะ เขาทำอะไรกันหนูก็ไม่รู้เรื่อง หนูเหมือนเป็นตัวประหลาดเลย ที่ทำอะไรเองไม่ได้ มันแย่มากๆ จนตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ หนูไม่รู้จะพูดยังไงกับเขาเหมือนกัน เพราะเขาคงไม่ฟังเราแน่ๆ เห้อ โคตรเหนื่อยที่ต้องอยู่กับคำว่าเป็นห่วงเลยว่ะพี่

คือพอน้องมันเล่ามาแล้วใช่ปะ มันก็ถามว่าพี่คิดว่ายังไง หนูควรทำไง เราก็แบบ เออตอนนี้มันก็ยังมีครอบครัวแบบนี้อยู่ในยุคนี้อีกเนาะ ก็ทำยังไงได้ล่ะ แต่อยากให้พ่อๆแม่ๆทั้งหลายที่เอาความเป็นห่วงมาลงกับลูกแบบผิดๆแบบนี้ รู้ไว้นะ ว่า พอลูกคุณอายุมากกว่านี้อีกหน่อย ลูกคุณจะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ทำอะไรไม่เป็น ไม่มีความมั่นใจจะทำอะไรด้วยตัวเอง เหมือนเป็นง่อยเลยล่ะค่ะ พอถึงจุดๆนึงที่ มันถึงเวลาที่อยู่ดีๆคุณจะคาดหวังขึ้นมาว่าทำไมลูกคุณทำแบบนั้นไม่ได้ทำไมแบบนี้ไม่ได้ เป็นแบบนี้ให้ไม่ได้
เพราะว่าอะไรล่ะ เพราะเด็กที่ถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหิน เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วจะให้อยู่ดีๆทำเป็นขึ้นมาเองได้ทุกอย่างไง

แล้วคนในพันทิปคิดว่าไงคะ?