สวัสดีค่ะ เราสมัครสมาชิกเพื่อเข้ามาตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้แรก
เราอยู่ในสถานะที่ไม่มีชื่อเรียกนี้มา 1 ปี กับ 6 เดือน  เราเคยอกหักมาแบบเจ็บหนักมากๆ (ปัญหามือที่สาม) เป็นรักครั้งแรกคบกันมานาน หลังจากโสดก็มีคนเข้ามานะแต่เราไม่เคยเปิดใจเลย เรารู้สึกว่ายังไม่พร้อมคุยกับใคร แล้วเขาก็เข้ามาในวันที่เราเปิดใจแล้ว เขาเป็นผู้ใหญ่อายุห่างจากเรารอบนึง จากวันแรกที่เริ่มคุยกันมันรู้สึกดีมากคุยกันวันแรกๆเกือบสว่าง ทุกอย่างมันดูคลิก ไม่มีความรู้สึกเบื่อหรือต้องคิดหาคำพูดว่าจะคุยจะถามเรื่องอะไร จากที่คุยกันถูกคอก็เริ่มมีนัดไปทานข้าว ไปซื้อหนังสือ ไปดูหนัง ไปออกกำลังกาย ไปไหนมาไหนทำอะไรคือส่งรูปให้ดูตลอด ที่พักกับที่ทำงานเราไกลจากที่พี่เขาอยู่พอสมควร เขาขับรถฝ่ารถติดมาหาหลังเลิกงาน วันไหนเราเลิกงานเร็วเราก็ขับรถไปหาเขาแค่เพื่อที่จะทานข้าว ไปวิ่งด้วยกัน หรือไปดูหนัง เวลาเราไม่สบายเขาก็จะซื้อยามาให้ พาไปหาหมอดูแลเอาใจใส่ดี  ไปไหนมาไหนมีของมาฝากตลอด วันเกิดเราเขาก็จองร้านอาหารพาไปทานข้าวซื้อของขวัญที่เราอยากได้มากมาเซอร์ไพรส์ มันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่วันแรกที่คุยกัน ไม่มีวันไหนที่ไม่คุยกันเลย พูดง่ายๆคือเหมือนคนเป็นแฟนกันทุกอย่าง แต่ไม่มีใครรู้เรื่องของเรา TT แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่เผื่อใจนะเราคิดมาตลอดว่าผู้ชายโปรไฟล์แบบเขาอายุก็ไม่ใช่น้อยเขาก็ต้องมีคนเข้ามาหรือมีตัวเลือกมากมายเขาคงไม่ได้จริงจังกับเรา แต่ทุกครั้งที่เราถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างเราเขาก็จะบ่ายเบี่ยงตลอด เราขอถอยเราลองหายไปเขาก็ตามก็รั้งไว้ทุกครั้ง แล้วก็เป็นที่เราเองที่ใจไม่แข็งพอ จนนานวันเข้าความสัมพันธ์มันก็ยิ่งลึกยิ่งถอนตัวไม่ได้ จนสุดท้ายเราบอกตัวเองว่าต้องเค้นคำตอบจากเขาให้ได้ แล้วความจริงที่เขาบอกกับเราคือ "เขายังลืมแฟนเก่าไม่ได้" เขารู้สึกดีกับเรานะ เขาไม่อยากให้เราหายไป เขาขอเวลาได้มั้ย แฟนเก่าเขาจะไปเรียนต่อที่ตปท. แล้ว ประมาณเดือนมีนา ถ้าเขาไปเรียนต่อแล้วมันก็จะไม่ต้องติดต่อกันอีก ถ้าเขาไปแล้วเรื่องของเราทุกอย่างมันก็จะดีขึ้นชัดเจนขึ้น ซึ่งเขากับแฟนเก่าเลิกกันมาหลายปีแล้ว แต่ยังติดต่อกันตลอด บอกเราว่าไม่มีทางกลับไปเป็นแฟนกันเหมือนเดิมได้ แค่คบกันมานานแล้วมันผูกพันมีอะไรยังคอยให้คำปรึกษายังช่วยเหลือกัน จากวันนั้นที่เราได้ยินเรื่องนี้เราก็อึ้งไปเลย เคยสงสัยมาตลอดว่าทำไมเขาไม่แต่งงานมีแฟนสักทีทั้งๆที่อายุขนาดนี้แล้ว คิดว่าเขาเป็นเกย์ด้วยซ้ำ แต่หวยดันออกที่ลืมแฟนเก่าไม่ได้!!!!!!!!!! เราบอกเขาไปว่าเราไม่รอนะ ต่อให้แฟนเก่าเขาไปอยู่อีกซีกโลกนึงถ้าเขายังรักมันก็ยังรัก  คนที่อยู่ในใจเขามาตลอด 10 ปี เราแพ้ตั้งแต่แรกแล้วอ่ะ ถ้าเขารักเราหรือรู้สึกกับเรามากพอเขาคงไม่มานั่งนึกถึงแฟนเก่าอยู่อย่างนี้ แต่สิ่งที่ผู้หญิงโง่ๆคนนึงทำลงไปคือรอจ้าาาาา ทั้งๆที่บอกว่าไม่รอ จนขอเขาลองห่างกันสักพักเพื่อที่จะได้ทบทวนตัวเองว่าจริงๆแล้วรู้สึกกับเรายังไงเขาก็ไม่ยอมห่างกลัวเราหายไปเลย เราก็ดันใจอ่อนทุกครั้งที่เขามาง้อมาทำดีด้วย แต่มันไม่มีความสุขเลยจริงๆ เราไม่เคยถามถึงเรื่องแฟนเก่าเขาอีกเลย ไม่เคยเซ้าซี้ ไม่เคยจะทำให้เขารู้สึกอึดอัด สุดท้ายเมื่อความรู้สึกเราไม่ไหวแล้วจริงๆ เราก็ดราม่าไปแบบระบายออกมาหมดไม่มีกั๊กอะไรแล้ว แบบคนที่เก็บความรู้สึกอึดอัดทั้งหมดเอาไว้มานานเก็บไว้คนเดียว แล้วที่บอกให้เรารอถึงมีนาจนเดือนสิงหาก็พึ่งจะรู้ว่าแฟนเก่าเขายังไม่ไปเรียนต่อ สุดท้ายมันก็ต้องจบครั้งนี้เขาไม่รั้งแล้ว ไม่ง้อแล้ว เราไม่ได้คุยอะไรกันแล้ว กลายเป็นเราใจจะขาดทักเขาไป ถามแต่เขาว่าทำไมไม่เคลียร์ๆกันให้จบๆไป เคลียร์กันดิ (มันก็ชัดเจนขนาดนี้แล้ว TT) ประโยคที่เขาบอกกลับมามันเจ็บสุดคือบอกกับเราว่า เราต่างคนต่างไปใช้ชีวิตกันมั้ยสัก 3 เดือน ลองอยู่กับตัวเองเพื่อเคลียร์กับตัวเองแล้วค่อยมาคุยกันเมื่อทบทวนตัวเองได้แล้ว เราควรจะดีใจไม่ใช่หรอ??? เมื่อก่อนเราเป็นฝ่ายขอเขาไม่ใช่หรอ? แล้วทำไมเราถึงเสียใจทำไมเหมือนใจจะขาดแบบนี้ ทำไมต้องคิดว่าจะไม่มีวันที่เราจะกลับมาคุยกันอีกแล้ว 

เราจะผ่านช่วงเวลาที่ทรมานแบบนี้ไปได้ยังไง
ทำไมเราต้องไปรักคนที่ไม่เคยให้เกียรติเรา ไม่เคยชัดเจนกับเรา TT