สวัสดีค่ะ อยากปรึกษาปัญหาครอบครัวค่ะ ไม่รู้จะรับมือยังไง
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวานนี้ พ่อให้น้องสาวเราสอนวิธีปักหมุดเพื่อนในไลน์ น้องเราเลยเปิดไปเจอรายการโปรดที่พ่อบันทึกไว้ซึ่งเป็นผู้หญิงคนนึงที่ส่งข้อความค้างไว้ว่า พักผ่อนนะคะที่รัก ตอนนั้นน้องก็ไม่ทักอะไร เก็บไว้มาปรึกษาเราว่าจะทำยังไงดี เราเลยตกลงกันว่าจะหาวิธีเอาโทรศัพท์พ่อมาดูเพราะปกติพ่อเราไม่เคยหวงโทรศัพท์เลย แต่ว่าคราวนี้พ่อเดินตามโทรศัพท์ไม่ห่างเลย พอเปิดดูไลน์ ปรากฎว่าพ่อลบข้อความที่แชทกับผู้หญิงในรายการโปรดคนนั้นหมดแล้ว เราเลยถามว่าทำไมถึงได้บันทึกผู้หญิงคนนี้เป็นรายการโปรด พ่อก็ตีงงใส่ แล้วบอกว่า
"..รายการโปรดอะไร คืออะไร พ่อไม่รู้ ! ..เค้าเป็นลูกน้องให้ช่วยดูเรื่องที่ดินให้.."
เรากับน้องก็เงียบ ตอนนั้นรู้แล้วว่าไม่ปกติแน่ ก็เลยช่วยกันหลอกสแกน QR code ของพ่อมาล็อกอินได้ในที่สุด แล้วก็จับตาดูข้อความแชทระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับพ่อเรา ปรากฎว่าทันทีที่พ่อเราเดินออกจากห้องไป พ่อก็ทักไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที บอกรักกัน บอกคิดถึงต่างๆนานา จนเรากับน้องแทบไม่เชื่อสายตาว่าคนพิมพ์จะเป็นคนเดียวกับพ่อของเราที่แทบไม่เคยบอกรักแม่ ตอนนั้นเราอึ้งมาก น้องสาวเราก็ร้องไห้หนักมาก รับไม่ได้กับข้อความที่เค้าสนทนากัน ไม่คิดว่าพ่อเราจะเป็นได้ขนาดนี้ พ่อเราอายุ 60 ปี เป็นข้าราชการเกษียณอายุที่เพิ่งกลับไปรับงานเอกชนต่อ ส่วนผู้หญิงคนนั้นอายุน่าจะ 20 ปลายๆ รุ่นราวคราวเดียวกับเรา เรียกพ่อเราว่า Daddy ตลอด
แค่สองวันที่ตามดูข้อความที่เค้าแชทกัน พร่ำเพ้อถึงครั้งแรกที่เจอกัน ใกล้ชิดกันยังไงบ้าง เราก็รู้สึกผะอืดผะอมมากจนบรรยายไม่ถูก เช่นว่า
"...มันจะเป็นความรักหรืออะไร อธิบายยากมาก รู้เพียงว่าขาดกันไม่ได้ อยู่ใกล้แล้วมีสุข..."
"..ครั้งแรกที่นุ๊กยอมให้ผมพาไปสอบ ครั้งที่สองคือคุณเอาส้อมมาจิ้มเอามะเขือเทศจากจานผมไปทาน ครั้งสามคุณอนุญาตให้ผมเข้าไปนั่งคุยด้วย ครั้งที่สี่คุณยอมให้ปลายนิ้วมาให้ผมสัมผัส และครั้งที่ห้ายอมให้ผมแตะเอวในวันสอบ ครั้งที่หกยอมให้จับมือตลอดการเดินทางกลับ และอีกหลายๆครั้งเลย.."
"..ผมอยากนอนกอดคุณแล้วให้เล่าเรื่องของเรา ทั้งคืน.."
มีท่อนนึงที่ฮุกมากคือ พ่อเราบอกว่า "...อยากจะบอกเรื่องราวต่างๆ ก็กลัวจะกังวล ทำใจได้แล้วแม้จะยังมีหงุดหงิดบ้างก็ยอมรับสภาพ เหมือนฎีกาแล้วว่าต้องจำคุก ก็ต้องก้มหน้ารับโทษแล้วนั่งนับวันเวลาที่เหลือในชีวิตว่าจะพ้นโทษก่อนตายหรือจะตายอย่างไร้อิสระภาพ.."
ก็พยายามตีความว่าพ่อหมายความว่าการอยู่กับครอบครัวเหมือนจำคุกรึเปล่า เราไม่เข้าใจ ตั้งแต่เกิดมา เราเห็นแม่เราปรนนิบัติพ่อเราดีทุกอย่าง แม่ยอมออกจากงานมาเป็นแม่บ้านดูแลเลี้ยงลูกตามที่พ่อขอ ป่วยออดๆแอดๆ ล้มจนหมอนรองกระดูกร้าวกับซี่โครงร้าวก็ยังลุกขึ้นมาทำกับข้าวให้พ่อตามสั่ง แม่เจ็บออดๆแอดๆตลอดแต่เราก็ไม่เคยเห็นแม่บกพร่องในหน้าที่แม่เลย กลับเป็นพ่อเราที่มีปัญหาอะไรในบ้านก็เรียกหาแม่ทุกอย่าง และแม่เราไม่เคยตามจิกหรือกดดันอะไร ทั้งที่พ่อเราก็เคยมีประวัติเรื่องผู้หญิงมา 2-3 ครั้งแบบไม่ได้จับได้จังๆก่อนหน้านี้ เราไม่เข้าใจว่าตรงไหนมันใกล้เคียงกับคำว่า "คุก" ที่พ่อว่า
ยิ่งเราอ่านแชทที่เค้าส่งให้กันไปมาแบบเรียลไทม์เท่าไร เราก็ยิ่งแค้นพ่อ ยิ่งเห็นแม่เราทำงานบ้านงกๆ ในขณะที่พ่อเราแชทคุยกะคนอื่นอยู่ เราก็ยิ่งสงสารแม่ พอคิดย้อนไปตอนที่แม่บอกว่า "..พ่อเค้าไม่มีใครเลยนะ นอกจากลูกกับแม่ สงสารพ่อหน่อย ดูแลพ่อดีๆ.." เราก็ยิ่งเกลียดพ่อไปอีก เราคุยกับน้องว่าจะไม่ให้แม่รู้เรื่องนี้ เพราะแม่เจ็บกายแล้ว ไม่อยากให้เจ็บใจอีก เรากับน้องทำงานอยู่ไกลบ้านด้วย นานๆจะกลับบ้านที ไม่อยากให้แม่ทุกข์ใจกับเรื่องนี้เวลาอยู่บ้านคนเดียว แต่อีกใจเราก็ไม่รู้จะปิดได้นานขนาดไหน คือทำใจญาติดีกับพ่อแบบเดิมไม่ได้ แล้วแม่ก็ต้องสังเกตเห็นในที่สุด แล้วอีกอย่างฐานะการเงินบ้านเราก็กำลังแย่ ถ้าเกิดพ่อเลยเถิดไปถึงขนาดโดนปลอกลอกแล้วแม่มารู้ทีหลังจะทำยังไง
ล่าสุดที่ตกลงกับน้องคือ เราสองคนจะคุยกับพ่อก่อน ว่าจะเอายังไง แต่เราก็ไม่รู้ว่ามันจะลงตัวยังไงอยู่ดี เพราะถึงพ่อเลือกครอบครัว พ่อก็คงแอบติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นทางอื่นอีกหรือไม่ก็อาจมีคนใหม่อีกที่เราไม่รู้ เราพยายามคิดถึงใจแม่ แล้วก็ปล่อยผ่านไปให้เค้าอยู่ส่วนใครส่วนมันแบบตอนนี้ แม่ก็ไม่ต้องรู้อะไร พ่อก็มีความสุขแบบหลบๆซ่อนๆต่อไป แต่ด้วยความเห็นแก่ตัว เราก็ทำใจไม่ได้ที่จะอยู่ร่วมบ้านร่วมครอบครัวกับคนที่ทรยศเรากับแม่
ขอโทษที่พิมพ์วกไปวนมานะคะ แต่ตอนนี้สับสนมากเลยค่ะ น้องเราร้องไห้ตลอด เห็นครอบครัวคนใกล้ตัวเจอปัญหานี้กัน ไม่คิดว่าบ้านเราก็โดนด้วย เราควรทำยังไง หรือควรมองเรื่องนี้ยังไงดีคะ อยากเห็นแก่ความสบายใจของแม่เป็นหลัก แต่ก็อยากเห็นพ่อเราเจ็บ อยากเห็นผู้หญิงคนนั้นอาย อยากด่า อยากอาละวาด คำด่า คำเสียดสีวนเต็มหัวไปหมด ตอนนี้คือจิตใจอกุศลมากเลย อยากให้พี่ๆช่วยแนะนำมุมมอง หรือแชร์วิธีและประสบการณ์การรับมือกับสถาณการณ์นี้ค่ะ รู้สึกตอนนี้มีทางแยกเต็มไปหมด สับสนมากเลยค่ะ รบกวนด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
จับได้ว่าพ่อนอกใจแม่ ทำยังไงต่อดีคะ
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวานนี้ พ่อให้น้องสาวเราสอนวิธีปักหมุดเพื่อนในไลน์ น้องเราเลยเปิดไปเจอรายการโปรดที่พ่อบันทึกไว้ซึ่งเป็นผู้หญิงคนนึงที่ส่งข้อความค้างไว้ว่า พักผ่อนนะคะที่รัก ตอนนั้นน้องก็ไม่ทักอะไร เก็บไว้มาปรึกษาเราว่าจะทำยังไงดี เราเลยตกลงกันว่าจะหาวิธีเอาโทรศัพท์พ่อมาดูเพราะปกติพ่อเราไม่เคยหวงโทรศัพท์เลย แต่ว่าคราวนี้พ่อเดินตามโทรศัพท์ไม่ห่างเลย พอเปิดดูไลน์ ปรากฎว่าพ่อลบข้อความที่แชทกับผู้หญิงในรายการโปรดคนนั้นหมดแล้ว เราเลยถามว่าทำไมถึงได้บันทึกผู้หญิงคนนี้เป็นรายการโปรด พ่อก็ตีงงใส่ แล้วบอกว่า
"..รายการโปรดอะไร คืออะไร พ่อไม่รู้ ! ..เค้าเป็นลูกน้องให้ช่วยดูเรื่องที่ดินให้.."
เรากับน้องก็เงียบ ตอนนั้นรู้แล้วว่าไม่ปกติแน่ ก็เลยช่วยกันหลอกสแกน QR code ของพ่อมาล็อกอินได้ในที่สุด แล้วก็จับตาดูข้อความแชทระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับพ่อเรา ปรากฎว่าทันทีที่พ่อเราเดินออกจากห้องไป พ่อก็ทักไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที บอกรักกัน บอกคิดถึงต่างๆนานา จนเรากับน้องแทบไม่เชื่อสายตาว่าคนพิมพ์จะเป็นคนเดียวกับพ่อของเราที่แทบไม่เคยบอกรักแม่ ตอนนั้นเราอึ้งมาก น้องสาวเราก็ร้องไห้หนักมาก รับไม่ได้กับข้อความที่เค้าสนทนากัน ไม่คิดว่าพ่อเราจะเป็นได้ขนาดนี้ พ่อเราอายุ 60 ปี เป็นข้าราชการเกษียณอายุที่เพิ่งกลับไปรับงานเอกชนต่อ ส่วนผู้หญิงคนนั้นอายุน่าจะ 20 ปลายๆ รุ่นราวคราวเดียวกับเรา เรียกพ่อเราว่า Daddy ตลอด
แค่สองวันที่ตามดูข้อความที่เค้าแชทกัน พร่ำเพ้อถึงครั้งแรกที่เจอกัน ใกล้ชิดกันยังไงบ้าง เราก็รู้สึกผะอืดผะอมมากจนบรรยายไม่ถูก เช่นว่า
"...มันจะเป็นความรักหรืออะไร อธิบายยากมาก รู้เพียงว่าขาดกันไม่ได้ อยู่ใกล้แล้วมีสุข..."
"..ครั้งแรกที่นุ๊กยอมให้ผมพาไปสอบ ครั้งที่สองคือคุณเอาส้อมมาจิ้มเอามะเขือเทศจากจานผมไปทาน ครั้งสามคุณอนุญาตให้ผมเข้าไปนั่งคุยด้วย ครั้งที่สี่คุณยอมให้ปลายนิ้วมาให้ผมสัมผัส และครั้งที่ห้ายอมให้ผมแตะเอวในวันสอบ ครั้งที่หกยอมให้จับมือตลอดการเดินทางกลับ และอีกหลายๆครั้งเลย.."
"..ผมอยากนอนกอดคุณแล้วให้เล่าเรื่องของเรา ทั้งคืน.."
มีท่อนนึงที่ฮุกมากคือ พ่อเราบอกว่า "...อยากจะบอกเรื่องราวต่างๆ ก็กลัวจะกังวล ทำใจได้แล้วแม้จะยังมีหงุดหงิดบ้างก็ยอมรับสภาพ เหมือนฎีกาแล้วว่าต้องจำคุก ก็ต้องก้มหน้ารับโทษแล้วนั่งนับวันเวลาที่เหลือในชีวิตว่าจะพ้นโทษก่อนตายหรือจะตายอย่างไร้อิสระภาพ.."
ก็พยายามตีความว่าพ่อหมายความว่าการอยู่กับครอบครัวเหมือนจำคุกรึเปล่า เราไม่เข้าใจ ตั้งแต่เกิดมา เราเห็นแม่เราปรนนิบัติพ่อเราดีทุกอย่าง แม่ยอมออกจากงานมาเป็นแม่บ้านดูแลเลี้ยงลูกตามที่พ่อขอ ป่วยออดๆแอดๆ ล้มจนหมอนรองกระดูกร้าวกับซี่โครงร้าวก็ยังลุกขึ้นมาทำกับข้าวให้พ่อตามสั่ง แม่เจ็บออดๆแอดๆตลอดแต่เราก็ไม่เคยเห็นแม่บกพร่องในหน้าที่แม่เลย กลับเป็นพ่อเราที่มีปัญหาอะไรในบ้านก็เรียกหาแม่ทุกอย่าง และแม่เราไม่เคยตามจิกหรือกดดันอะไร ทั้งที่พ่อเราก็เคยมีประวัติเรื่องผู้หญิงมา 2-3 ครั้งแบบไม่ได้จับได้จังๆก่อนหน้านี้ เราไม่เข้าใจว่าตรงไหนมันใกล้เคียงกับคำว่า "คุก" ที่พ่อว่า
ยิ่งเราอ่านแชทที่เค้าส่งให้กันไปมาแบบเรียลไทม์เท่าไร เราก็ยิ่งแค้นพ่อ ยิ่งเห็นแม่เราทำงานบ้านงกๆ ในขณะที่พ่อเราแชทคุยกะคนอื่นอยู่ เราก็ยิ่งสงสารแม่ พอคิดย้อนไปตอนที่แม่บอกว่า "..พ่อเค้าไม่มีใครเลยนะ นอกจากลูกกับแม่ สงสารพ่อหน่อย ดูแลพ่อดีๆ.." เราก็ยิ่งเกลียดพ่อไปอีก เราคุยกับน้องว่าจะไม่ให้แม่รู้เรื่องนี้ เพราะแม่เจ็บกายแล้ว ไม่อยากให้เจ็บใจอีก เรากับน้องทำงานอยู่ไกลบ้านด้วย นานๆจะกลับบ้านที ไม่อยากให้แม่ทุกข์ใจกับเรื่องนี้เวลาอยู่บ้านคนเดียว แต่อีกใจเราก็ไม่รู้จะปิดได้นานขนาดไหน คือทำใจญาติดีกับพ่อแบบเดิมไม่ได้ แล้วแม่ก็ต้องสังเกตเห็นในที่สุด แล้วอีกอย่างฐานะการเงินบ้านเราก็กำลังแย่ ถ้าเกิดพ่อเลยเถิดไปถึงขนาดโดนปลอกลอกแล้วแม่มารู้ทีหลังจะทำยังไง
ล่าสุดที่ตกลงกับน้องคือ เราสองคนจะคุยกับพ่อก่อน ว่าจะเอายังไง แต่เราก็ไม่รู้ว่ามันจะลงตัวยังไงอยู่ดี เพราะถึงพ่อเลือกครอบครัว พ่อก็คงแอบติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นทางอื่นอีกหรือไม่ก็อาจมีคนใหม่อีกที่เราไม่รู้ เราพยายามคิดถึงใจแม่ แล้วก็ปล่อยผ่านไปให้เค้าอยู่ส่วนใครส่วนมันแบบตอนนี้ แม่ก็ไม่ต้องรู้อะไร พ่อก็มีความสุขแบบหลบๆซ่อนๆต่อไป แต่ด้วยความเห็นแก่ตัว เราก็ทำใจไม่ได้ที่จะอยู่ร่วมบ้านร่วมครอบครัวกับคนที่ทรยศเรากับแม่
ขอโทษที่พิมพ์วกไปวนมานะคะ แต่ตอนนี้สับสนมากเลยค่ะ น้องเราร้องไห้ตลอด เห็นครอบครัวคนใกล้ตัวเจอปัญหานี้กัน ไม่คิดว่าบ้านเราก็โดนด้วย เราควรทำยังไง หรือควรมองเรื่องนี้ยังไงดีคะ อยากเห็นแก่ความสบายใจของแม่เป็นหลัก แต่ก็อยากเห็นพ่อเราเจ็บ อยากเห็นผู้หญิงคนนั้นอาย อยากด่า อยากอาละวาด คำด่า คำเสียดสีวนเต็มหัวไปหมด ตอนนี้คือจิตใจอกุศลมากเลย อยากให้พี่ๆช่วยแนะนำมุมมอง หรือแชร์วิธีและประสบการณ์การรับมือกับสถาณการณ์นี้ค่ะ รู้สึกตอนนี้มีทางแยกเต็มไปหมด สับสนมากเลยค่ะ รบกวนด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ