ตอนที่ผมซ้อมคณะสีตอนอยู่ ม.1 เทอมแรก แล้วผมลงแข่งกีฬา พี่คนอื่นก็ไปช่วยเพื่อนคนอื่นซ้อมกีฬา ผมก็ยืนเอ๋อๆอยู่คนเดียวทำไรไม่ถูก(ลงปิงปอง)
แล้วพี่เขาก็เดินเข้ามาช่วยผมซ้อม เขาอยู่ ม.5 สอนผมเล่น(เล่นปิงปองไม่เป็น ลงเพราะความจำเป็น) ตอนแรกก็ไม่ได้คิดไรมากหรอกก็เล่นกับพี่เขาทุกวัน แต่พอผ่านไป ประมาณเดือนสองเดือน วันหนึ่งเราไม่เห็นพี่เขามา ก็มองหาพี่เขา ก็หาพี่เขาไม่เจอ ก็กระวนกระวายมาก ถึงขนาดเหม่อทั้งคาบเรียน
จนเพื่อนเข้ามาทักประมาณว่า เฮ้ยเดี๋ยวนี้เหม่อบ่อยจังวะ แอบคิดถึงใครอยู่รึป่าววววว ตอนนั้นผมก็ฉุกคิดได้ หรือว่ากูชอบพี่เขาวะ ผมก็เริ่มไม่มั่นใจ
เพราะเขาอยู่ตั้ง ม.5 แต่ก็มามั่นใจตอนที่ เห็นพี่เขาไปเล่นอยู่กับผู้ชายคนนึง จู่ๆผมก็รู้สึกจี๊ดขึ้นมาจนต้องเดินหนี หลังจากตอนนั้นผมก็พยามตัดใจจากพี่เขา
แต่เวลาเดินสวนกับเขาแล้วเขาส่งยิ้มมาให้ผมก็แทบจะคิดถึงเรื่องงานแต่งงานของเราไว้เลยคับ(คิดไปเอง) ผมก็เลยไม่ตัดใจละ เนียนๆเล่นกับพี่เขาในบางวันที่เจอ เพราะแข่งกีฬาสีจบไปแล้วเลยไม่ค่อยได้เจอกับเขาอีก พอขึ้น ม.2 พี่เขาก็ขึ้น ม.6 แล้วได้เป็นกรรมการนักเรียน มันยิ่งทำให้เวลาที่ผมจะได้อยู่กับพี่เขา
น้อยลงไปอีก เกือบไม่ได้เจอเลย ผมเพิ่งเริ่มทักหาพี่เขาตอนขึ้น ม.2 พี่เขาก็ไม่ค่อยได้ตอบเพราะงานเยอะ ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง แล้วพี่เขาก็ใกล้จะจบละ
ผมควรจะทำยังไง?
สารภาพออกไป?
หรือเก็บไว้เหมือนเดิม?
อย่าหาว่าผมแก่แดดเลยนะครับ ความรู้สึกของผมมันห้ามไม่ได้จริงๆ
ถ้าผมทำใครหมั่นไส้ก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ