อาจจะเป็นประโยคคำพูดจากคนใกล้ตัว ประโยคจากหนัง ละคร หนังสือ หรือจากสื่ออื่นก็ได้ครับ

สำหรับผม
"แกอย่ามีหัวไว้คั่นหูอย่างเดียวดิ"

จากพี่ชายผมเอง ตอนนั้นผมเรียนไม่เก่ง และทำอะไรไม่ขยัน
พี่ชายผมเรียนเก่งมาก ระดับหัวกะทิ มันเลยเป็นข้อเปรียบเทียบได้ง่าย
แต่โชคดีที่ครอบครัวผมเข้าใจ ไม่กดดันอะไรผมเลย

วันหนึ่งพี่ชายผมเลยสอนการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ ซึ่งผมเองก็ไม่เก่งตัวเลขอยู่แล้ว
พี่ชายผมจะสอนและจดลงกระดาษ ตัวผมก็ลอกตาม แต่ผมไม่เคยเอามาคิดเอง
ประโยคข้างต้นจึงผุดขึ้นมาเลยครับ

"แกอย่ามีหัวไว้คั่นหูอย่างเดียวดิ"

ดูเหมือนขำนะ แต่พี่ชายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะตัวเค้าเองตั้งใจสอน
แต่ผมไม่เอาเอง ผมเลยสมควรดดนบ่นแล้ว

หลังจากพูดเสร็จ ผมหงอยเลยครับ พี่ชายเริ่มรู้สึกผิด
เค้าเลยพูดปลอบ

"เออ... พี่พูดแรงไป ขอโทษนะ"

แต่ผมไม่ว่าอะไรเลย ผมกลับรู้สึกขอบคุณเค้า
ที่ช่วยกระทุ้งความขี้เกียจของตัวเองออก
เพราะหลังจากวันนั้น ผมเริ่มอ่านหนังสือ เริ่มทำการบ้านด้วยตัวเอง
เราเอาข้อสอบเก่า ๆ มาทบทวน และสอบติดคณะที่ตัวเองอยากเรียนได้
ทั้งหมดเกิดจากประโยคกระทุ้งหูของพี่ชายผมเลยครับ