ตอนที่ 18 : “ความงดงามของชีวิตที่เหลืออยู่”
——————————————
บทความรีวิว โรงพยาบาลพิษณุเวช, พิษณุโลก
หัวข้อ : 'เมื่อผมคิดว่าตัวเองเป็นไข้ แต่มารู้ตัวอีกทีว่ากำลังจะตายเพราะหัวใจล้มเหลว’

ครั้นเมื่อเราได้เหยียบย่าง....
.....เข้าสู่ความตายอย่างถึงที่สุดแล้ว

สัจธรรมสุดท้ายของชีวิต
....ก็คือความเรียบง่าย

เราแค่อยากมีความสุขในชีวิต...
....ที่ไม่อาจหมายความเป็นโอกาสที่เกิดขึ้นจากเงินตรา
.....หรือความทะเยอทะยาน
.....ที่ต้องแลกมาด้วยการเบียดเบียนชีวิตผู้อื่น

เราจะรู้สึกพอใจ
....กับสิ่งเล็กๆน้อยๆได้ง่าย

ไม่คาดหวังกับสิ่งที่ไม่เป็นไปตามที่คิด

เราจะรู้สึกว่า ‘เสียใจ’....
ที่ไม่ควรรู้สึกโกรธ.... กับคนที่เรารู้สึกโกรธ
ที่ไม่ควรอิจฉา.... กับคนที่เรารู้สึกอิจฉา

เราจะเป็นห่วงความรู้สึกคนรอบข้าง..
....คนที่หวังดีกับเรามากขึ้น

สุดท้าย....
...มันจะทำให้เราเคารพ

และรักตัวเองมากขึ้น

………

“คุณคะ... ตื่นค่ะ....”
“ได้ยินไหมคะ...?”

ผมค่อยๆลืมตาขึ้น...
...โดยที่ยังคงรู้สึกสะลึมสะลือเล็กน้อย

สติที่ยังคงสภาพดี
.....ทำให้รู้ทันทีว่าการผ่าตัดเสร็จสิ้น

สถานที่นี้คือห้องพักในวอร์ดไอซียู
...และผมพูดไม่ได้

รู้สึกคอแห้งไปหมด....
....แต่ปอดก็พองและแฟ่บ
ไปตามเครื่องช่วยหายใจ....
ที่ช่วยพยุงชีพผมเอาไว้ครั้นเมื่อตอนอยู่ห้องผ่าตัด

......

เมื่อเริ่มรู้สึกหายใจเองได้ไม่นาน...
...พยาบาลก็ปลดท่อช่วยหายใจออก

เครื่องช่วยหายใจตอนถอดออก...
....มันใหญ่มากขนาดที่ผมยังสงสัย
....ว่าลงไปอยู่ในคอผมทั้งหมดได้ยังไง
….แบบสุดคอหอยเลย

……

ผมเริ่มสังเกตสายน้ำเกลือหลอดเลือดดำซ้ายขวา
....เส้นสายสวนหลอดเลือดแดง
....ยังไม่ถูกถอดออกไป

ที่ตัว.... ยังมีตำแหน่งอิเล็กโทรดวัดคลื่นชีพจร
.....สองข้างของไหปลาร้า ซ้าย-ขวา
.....และตำแหน่งชายโครงซ้ายด้านล่าง
.....แปะขั้วตามลำดับ แดง-เหลือง-เขียว

เป็นสายไฟระโยงระยาง

มีท่อยางต่อของเสียในตัวจากทรวงอก..
....ไหลออกมาเป็นไคลเลือดที่ไม่ต่อเนื่อง
....เสียบอยู่ที่ตำแหน่งลิ้นปี่

สายสวนปัสสาวะที่หยึ๋ยนิด....
แล้วก็ถ้าจำไม่ผิดมีสายเสียบที่ก้นด้วย
.... แต่เอาออกแทบจะทันที

ที่บริเวณคอ...
...มีสายสวนหลอดเลือดดำเสียบอยู่
....ส่วนนี้คือ C-Line (Central Line)

โดยที่มีการให้สารโดปามีนและเลโวเปด
(หรือที่เรียกว่า นอร์อิพิเนฟริน)
.....เพื่อเร่งการทำงานของหัวใจ

และกำจัดน้ำส่วนเกินออก

ยาจะไหลเข้าสู่หัวใจโดยตรง
....เป็นจุดสุดท้าย

(**หมายเหตุ : ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากนั้นหัวใจผมจะเต้นผิดจังหวะไปในระดับ 130 ครั้งต่อนาที
จนต้องให้ยาลดการเต้นของหัวใจและความดันอันเนื่องมาจากโดปามีนในเลือดเกินระดับที่เหมาะสมหรือไม่)

…….

พอเข้าใจว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในระดับโคม่า.....
....เพียงแต่ว่ายาแก้ปวดยังคงไม่หมดฤทธิ์

หัวใจที่เพิ่งถูกกระตุ้น.... ทำงานถูกๆผิดๆ....
.....อัตราการเต้นไม่เป็นจังหวะ มีอัตราถี่สูง

อยู่ที่ระดับ 110-120 ครั้งต่อนาที
.....รู้สึกได้ว่าเหนื่อย

หายใจเข้าลึกๆไม่ได้...
....ปวดแผลที่ตัดกระดูกหน้าอกกลางออกหมด

....ปวดค่อนข้างมาก

……

ร่างกายตอนนี้
.....ต้องการน้ำอย่างหนัก
เพื่อขับเสมหะข้นเหลวให้ปอด

มันเป็นการดื่มน้ำที่ไม่สบายเอาเสียเลย

เพราะทุกครั้งที่กลืนลงไป
....จะต้องไอขับเสมหะแล้วทรมานกระดูก
หายใจลึกก็ปวด.... น้ำก็กระหาย
....ไอขึ้นมาก็ปวดร้าวอีก

ความปวดจัดอยู่ในประเภท
....ปวดแบบพอทนได้ไม่ทุรนทุราย

……

คืนนี้จึงเป็นคืนที่ทรมานมาก
....อาจจะไม่ได้มากที่สุดในชีวิต
.....แต่มันทรมานต่อเนื่องยาวนานตลอดคืน

จนถึงเช้าของอีกวัน

ขอขอบคุณพยาบาลไอซียูท่านหนึ่ง
ที่ป้อนน้ำให้ตลอด มันช่วยชีวิตผมได้มากเลย

………

ผมไม่รู้เลยว่าอาจารย์หมอเจษฎา
แกออเดอร์มอร์ฟีนเอาไว้ให้ 3ml ทุกๆสามชั่วโมง
เพื่อคลายความทรมานพวกนั้น

ง่ายๆคือพลาดเลย

อีกอย่างหนึ่ง...
....ผมก็ไม่ค่อยรู้พิษสง
....หรือความดีงามของมันนัก

เพราะไม่เคยขอเลยตลอดทั้งคืน

.....ไข้ไม่ขึ้นก็ดีเท่าไรแล้ว

……

การตื่นขึ้นครั้งนี้เหมือนการลอกคราบใหม่...
.....หัวใจมีวัตถุดัดแปลง
.....ทำหน้าที่เป็นลิ้นอยู่ข้างใน

มีความเจ็บปวดจากแผลผ่าตัด
....และสายระโยงระยาง

ผมควรจะดีใจกับสิ่งเหล่านี้.....
....ที่พยุงชีพให้หายใจ
และมีชีวิตที่สอง

แม้จะอยู่ในอาการโคม่า

……

สิ่งที่ทำและจบไปในลมหายใจก่อนหน้า....
คงไม่เกิดขึ้นอีก...

และชีวิตใหม่
....ก็อาจไม่ได้สวยงามเหมือนเดิม

มีความบกพร่องอยู่บ้าง....
....แต่สติปัญญาที่รับรู้และเกิดขึ้นใหม่ในครั้งนี้

จะทำให้เรามองเห็นความงดงาม....
....ของสิ่งรอบข้างได้ดีกว่าที่เคย
....เรียบง่ายกว่าที่เคย

รวมไปถึงลมหายใจครั้งใหม่....
.....ที่ถูกปลุกขึ้นมาของตัวเราด้วย