เราจับได้ว่าแม่แอบคบชู้กับคนในไลน์ซึ่งเขาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเราแต่มากกว่าเรา2ปี จขกท อายุ18ค่ะ แม่บอกแม่คุยแก้เหงา เราเคยขอให้แม่หยุดแม่บอกจะหยุดแต่ก็ไม่เคยจะหยุดจริงๆสักที
จนเราเริ่มปล่อยไป เพราะคิดว่าคงไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้

    แต่ไม่ใช่เลยค่ะนับวันมันยิ่งมากเกินไปเรื่องราวเลยเถิดจนถึงขั้นที่แม่เอาเงินที่พ่อทำงานเก็บสะสมมาไปเลี้ยงผู้ชายคนนั้น แบบทุ่มสุดตัวเลยก็ว่าได้ มีทองก็เอาทองไปขาย จนพ่อสงสัยว่าเงินทองหายไปไหนหมดพอพ่อรู้เรื่องพ่อกับแม่ทะเลาะกันยกใหญ่แต่แม่ก็เอาแต่โกหกว่าไม่ได้คุย
จนยอมรับและบอกจะเลิกคุย

แต่แม่ก็ยังคงโกหกต่อไปค่ะ แม่เราติดต่อกับเขาตลอด แม่บอกกับผู้ชายคนนั้นว่าพ่อเราเป็นคนอื่น บอกว่าเราที่เป็นลูกนั้นเป็นหลานของแม่ สารพัดคำโกหก
ที่เรารู้เข้าเพราะแอบอ่านแชทแม่ เราเคยทักหาผู้ชายคนนั้นให้เลิกยุ่งกับแม่ พอแม่รู้ก็ร้องไห้ยกใหญ่หาว่าเราหักหลังหาว่าเราเป็นคนไม่ดี หาว่าเราทำลายความสุขของแม่ และก็ขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย
เราก็เลยต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นทั้งที่จริงแล้วเราโคตรจะทรมารใจร้องไห้ทุกวันกับเรื่องแม่จะพูดจะบอกใครก็ไม่ได้ ทั้งที่ไม่เห็นด้วยแต่ก็ต้องยอมแม่เพราะเรารักแม่มาก

จนถึงขั้นที่แอบนัดผู้ชายคนนั้นมาหาแม่โดยที่เขาแอบจองโรงแรมอยู่ด้วยกัน แม่เราหลอกเราว่าแม่จะชดใช้ความผิดที่ทำกับพ่อคือทำงานหาเงินมาคืน เราคิดว่าแม่สำนึกจริงๆแต่ไม่เลย แม่หลอกเราอีกตามเคย
แม่ไม่ได้ไปทำงานแต่แม่ไปหาผู้ชานคนนั้นที่เรารู้เพราะว่าเราแอบอ่านแชทเช่นเคย
ไปหลายๆคืน จนพ่อจับได้ก็ทะเลาะกันอีกใหญ่โต รอบนี้พ่อถึงกับด่าเราว่าชั่ว ที่ปกปิดเรื่องของแม่ เราก็ไม่ได้อยากทำแต่แม่ขู่ทุกครั้งที่เราจะบอกพ่อ หรือเข้าไปอ่านแชทแม่กับชู้ ขู่จะฆ่าตัวตายสารพัด แม่เคยหยิบมีดมาจะกรีดแขนให้ดู แต่เราร้องไห้แล้วขอร้องให้แม่ไม่ทำ

แม่นัดผู้ชายคนนี้มาหาอีก2-3รอบ พ่อจับได้ทุกครั้ง ครั้งนี้พ่อร้องไห้ เป็นครั้งแรกที่เราเห็นพ่อเป็นแบบนี้ แม่โทษพ่อว่าพ่อเป็นคนทำให้แม่เป็นคนแบบนี้ แม่เกลียดพ่อ แม่อยากมีเงิน ครอบครัวเราไม่ได้รวยแต่ก็ไม่ติดขัดเรื่องเงินพอมีกินมีเที่ยวได้ แต่แม่ไม่พอเอง แม่โทษทุกอย่างให้เป็นความผิดของเราและพ่อแต่ไม่เคยโทษตัวเอง

ล่าสุด เมื่อไม่นานนี้ วันที่เราไปโรงเรียนแม่ส่งข้อความมาในเฟสว่าขอโทษที่ทำตัวแบบนี้แม่จะไปหาเงินละจะกลับมา พอเรากลับมาบ้านก็ไม่เห็นแม่แล้ว
ตอนนี้แม่ไปได้เกือบเดือน ปิดทุกช่องทางที่เราจะติดต่อได้
จนเมื่อไม่กี่วันแม่โทรมาหาเราบ้าง พอเราร้องไห้ก็จะให้เราหยุดหาว่าเราทำให้แม่เครียดที่แม่ออกมาเป็นเพราะเราไม่เชื่อฟังแม่ เราก็ไม่เข้าใจว่าเราผิดอะไรนักหนา
พ่อบอกกับเราว่าครั้งนี้เด็ดขาดแล้วจะไม่ให้แม่กลับมาถ้าแม่กลับมาก็ให้แม่เก็บของไปที่อื่นเลย แต่ดูแม่ก็คงจะไม่กลับมาแล้วแหละเนื่องจากวันที่แม่โทรมาแม่ขอยืมตังเรา พอไม่ให้ก็ขู่อีกแล้วจนเราใจอ่อนต้องยอมให้
เราถามแม่ว่าเมื่อไหร่จะกลับแม่ก็บอกว่าจะกลับไปให้พ่อด่าหรอ ซึ่งมันก็ชัดเจนแล้วว่าแม่จะไม่กลับมา
เราเลยให้แม่พูดตรงๆว่าจะกลับมั้ยถ้าไม่กลับก็ไม่เป็นไรจะอยู่ให้ได้ ขอแค่พูดมา
แม่เงียบไปพักนึง แล้วบอกจะกลับมาในวันที่พร้อม

เรื่องนี้มันอัดอั้นใจเรามากบอกใครก็ไม่ได้ เพื่อนเราก็ไม่น่าไว้ใจสักคน
แต่เหมือนเพื่อนเราคนนึงจะรู้เรื่องครอบครัวเราจากไหนสักที่ เพราะมันเอามาเล่าต่อให้เพื่อนอีกคนฟังแล้วเพื่อนคนนั้นมาถามเราอีกทีแน่เราไม่ตอบ เพราะเราไม่อยากพูด
แต่วินาทีนั้นคือหน้าชาตัวชา ทำอะไรไม่ถูกเหมือนโดนตบหน้าแรงๆ

ตั้งแต่ตอนที่เรารู้เรื่องแม่แรกๆจนตอนนี้เรารับรู้ได้ว่าเราสภาพจิตใจเราแย่มาก
เราเอาแต่นอนทั้งวัน อ่อนแอมากๆ เจอเรื่องอะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้
ตอนอยู่โรงเรียนเราจะร่าเริงมากทำตัวตลกให้เพื่อนๆหัวเราะ
แต่พอกลับมาบ้านแทบทุกวันเราเหมือนเป็นอีกคนหนึ่งเราร้องไห้แทบทุกวัน อยากกรี๊ดดังๆ เราทุกข์ใจมาก ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราท้อเราเหนื่อยกับชีวิตตัวเอง เครียดทั้งครอบครัว ทั้งเรื่องมหาลัย
้จนรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมากเกินไป

อยากจะรู้ว่าคนที่เจอเรื่องแบบนี้เขาผ่านเรื่องร้ายๆไปได้ยังไง มีวิธีไหนที่จะทำให้เราเป็นคนเข้มแข็งได้บ้างคะ