จขกท. สงสัยว่า คนเราจำเป็นไหมที่จะต้องมีคนคนที่เราคุยได้ทุกเรื่อง
สงสัยว่า เรื่องในที่ทำงาน/หรือเรื่องอื่น ๆ ที่เราเครียด ควรเอามาคุยให้สามีฟังหรือเปล่า
ในณะที่สามีคุยกับเราได้หมด แต่พอเราคุยก็กลายเป็นว่าเรา เอาเรื่องอารมณ์เสียมาเล่า ว่าเราไร้สาระ ไม่ต้องใส่ใจ
คือกลายเป็นทะเลาะกัน ไม่คุยกันไปเลยค่ะ
พอปรึกษาพ่อกับแม่ ท่านก็จะบอกว่า ไม่ต้องเอาไปเล่าให้เขาฟัง จะพากันเครียดเปล่า ๆ

ทุกวันนี้ จขกท. ยังสงสัยค่ะ ว่าเราสามารถอยู่ได้โดยที่ไม่ต้องระบายความรู้สึกกับใครได้จริง ๆ หรือ
ทุกวันนี้ เวลาเครียด ก็ไม่รู้จะคุยกับใคร
บางครั้งโมโห อยากระบายอะไร ก็ไม่รู้จะพูด จะบอกใคร
เคยบอกกับแม่ แม่ก็จะบอกว่า ไม่ต้องใส่ใจ ให้อดทน ก็คือจบแค่ตรงนั้น แต่ความรู้สึกเรายังอยู่
หนำซ้ำยังรู้สึกยิ่งบีบไปกว่าเดิม
สุดท้าย นอกจากร้องไห้คนเดียว ก็ทำอะไรไม่ได้เลยค่ะ
บางครั้งต้องร้องไห้ระหว่างขับกลับบ้าน พอถึงบ้านก็ต้องรีบเช็ดน้ำตา

ที่เราตั้งคำถามก็เหมือนหาพรรคพวกนะคะ
เอาตรง ๆ คือน้อยใจว่าทำไมไม่มีใครสักคนที่เราจะคุยได้ทุกเรื่อง
แต่ถ้ามีวิธีที่จะจัดการกับความรู้สึกแย่ ๆ พวกนี้ด้วยตัวเองได้
จขกท. พร้อมรับฟัง และยินดีนำไปปรับใช้ค่ะ

ข้อความอาจวกวนหน่อยนะคะ ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไงจริงๆค่ะ