สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กม.ปลายที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ตอนม.ต้นเรามาจากจากโรงเรียนที่ค่อนข้างห่างจากตัวเมือง พอขึ้นม.ปลายก็มาสอบที่ใหม่ เพื่อนตอนม.ต้นก็ไม่มาด้วยซักคน พอมาโรงเรียนใหม่ก็ปรับตัวไม่ค่อยได้ค่ะ อาจจะเพราะเป็นโรงเรียนขนาดใหญ่ มีคนมีความสามารถเยอะ เมื่อก่อนเราเป็นผู้นำทุกอย่าง กล้าแสดงออก เป็นมิตรกับคนอื่นๆ แต่พอมาที่ใหม่ ก็ต้องให้คนที่เขามีศักยภาพที่ดีกว่ามาเป็นผู้นำ จนเราดูเป็นคนอ่อนแอไปเลยค่ะ ไม่มีใครเกรงใจ พูดจาไม่คิดถึงความรู้สึกเราเลย เราเคยมีกลุ่มเพื่อนในห้องนะ แต่ก็โดนให้มูฟออกมา เขามีเหตุผลที่ให้เราออกค่ะ และเราก็ต้องยอมรับ(เราผิดจริงๆด้วยแหละค่ะ) นิสัยเราค่อนข้างแปลกค่ะ เราจะมองโลกต่างจากคนอื่น ตวามคิดทัศนคติแปลกจากคนอื่น จุดๆนี้เลยทำให้ไม่มีใครอยากรู้จักมั้ง ทุกวันนี้ไม่มีเพื่อนสนิท เวลาเครียด เสียใจ ท้อ หรือแม้กระทั่งมีความสุข ก็มีแค่เราที่รับรู้ เราอยากมีใครซักคนรับฟังเราบ้าง เห็นใจเราบ้าง เราเหนื่อยมากจริงๆ กับครอบครัวไม่เคยบอกปัญหานี้เลยค่ะ กลัวพวกเขาเป็นห่วงแล้วก็เครียดกับปัญหาของเรา เวลาเราร้องไห้ ต้องอั้นเสียงไว้ค่ะ ไม่ว่าจะเสียใจแค่ไหน เพราะเรากลัวพ่อกับแม่ได้ยินแล้วจะเป็นห่วง 
ที่เรามาเล่าวันนี้เพราะอยากระบายแล้วก็อยากรู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปดี ชีวิตทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลย เป้าหมายสูงสุดในชีวิตก็คือตาย(แต่ต้องให้พ่อแม่และครอบครัวสบายที่สุดก่อน) เราอยากให้มีแรงบรรดาลใจมาเปลี่ยนความคิดเราตรงนี้นะคะ เรากลัวว่าวันหนึ่งเราจะไม่สู้แล้ว บางครั้งปัญหาที่เข้ามามันก็หนักจริงๆค่ะ