สวัสดีค่ะ เรามีแฟนเพศเดียวกัน อายุห่างกัน 2 ปี เราเป็นรุ่นน้องเขา เรากำลังเรียนอยู่ แฟนเราตอนนี้กำลังทำงาน เราคบกับแฟนได้ปีกว่า สำหรับเราแล้วถือว่านานมากๆเพราะเราไม่เคยคบกับใครถึงปีเลย เริ่มเลยคือเรากับแฟนตอนแรกก็รักกัน แต่เพราะความที่เราแตกต่างกันมาก เข้ากันไม่ได้ ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เลยทำให้เราทะเลาะกันบ่อยมากๆ แต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันตัวเราเอง เราไม่เคยอยากปล่อยเขาไปเลย เราสองคนอยู่คนละจังหวัด ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันมันทรมาณมากเลยค่ะ แต่เราก็พยายามก้าวผ่านมันมาได้จนเราได้ลองมาอยู่ด้วยกัน มันดีขึ้น ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เราสามารถเข้าไปกอดเขา ทำให้เขาใจเย็นลงได้ แต่ตอนนี้เรากลับมาอยู่ที่บ้านเราเหมือนเดิม เราทะเลาะกันบ่อย เรามีปัญหาต่างๆเข้ามามากขึ้น ตอนเรามีปัญหาเขาคือคนแรกที่เรานึกถึง ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไร เราจะทักไปหาเขาและเขาจะให้คำแนะนำกับเราตลอด แม้แต่ปัญหาครอบครัวเรา เรายังเลือกที่จะปรึกษาและระบายไปกับเขาเลยค่ะ เขาคือคนเดียวที่เรานึกถึงเสมอจนเราคิดไม่ออกเลยว่า ถ้าวันนึงเราไม่มีเขาแล้ว เราจะอยู่ยังไง ?  จนวันนึงมันก็มาถึงเขาเหนื่อยที่จะรับฟังปัญหาของเรา รวมถึงตัวเราเอง เขาบอกเขาเหนื่อยมาก เขาอยากพัก เขาอยากอยู่คนเดียว เสียงเขาดูเหนื่อยมาก เขาไม่มีความสุขเลยที่อยู่กับเรา เราไม่สามารถเป็นความสุขของเขาได้ เรากลายเป็นความทุกข์ที่เพิ่มเข้าไปในชีวิตเขา เขาบอกว่าทุกครั้งที่เรามีปัญหา เราไม่เคยถามเขาเลยว่าเขาพร้อมรับฟังรึป่าว เรายอมรับค่ะ เราผิดที่เราโฟกัสแต่ปัญหาของเรา จนลืมนึกถึงความรู้สึกเขาว่าเขาเองก็ทำงานมาเหนื่อยแล้วต้องมาคอยฟังเราเล่าถึงปัญหาต่างๆนาๆ ตอนนี้เราสงสารเขามากๆ เขาบอกเขาหมดรักเราแล้ว เขาไม่หลงเหลือความรู้สึกอะไรกับเราเลย เราเลยเลือกที่จะปล่อยเขาไป เราไม่อยากเห็นเขาต้องเหนื่อย ไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้อีกแล้ว เราต้องปล่อยเขาไปจริงๆใช่มั้ยคะ พอมีโอกาสมั้ยถ้าเราจะอยากให้เขากลับมา เราอยากพยายามเพื่อเขา อยากลองเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่เขาก็บอกว่าเราพูดมาตลอดแต่เราไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย คือเราพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วนะคะ เราพยายามแล้วจริงๆ แต่มันคงจะไม่ได้จะเปลี่ยนแปลงกันง่ายๆ พอมีโอกาสบ้างมั้ยคะ ถ้าเราจะยังรอเขาอยู่อย่างนี้