เราคบกันมา 6 ปี จนกระทั่งเข้าปีที่ 4 เราทะเลาะกันแรงมาก เราเลยแยกกันอยู่เราขอบอกเลิกเขาทั้งๆ ที่เรายังรักอยู่. ในวันนั้นเขาขอให้เรากลับไปซึ่งเราก็กลับไป. จนเราท้องคลอดลูก. ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดในชีวิต เขาคือผู้ชายที่ดีที่สุดยอมทุกอย่างพยายามทุกอย่างที่ทำให้เรากับลูกสบายที่สุด. เรามีความฝันกันไว้ว่าอยากมีอู่ซ่อมรถยนต์เป็นของตัวเอง. ทุกอย่างมันกำลังจะดีแต่มันต้องมาพังเพราะเราเลี้ยงลูกอยู่แต่บ้าน. เขาทำงานเลิกงานก็ไปรับจ๊อบต่อข้างนอกกลับบ้านทีเที่ยงคืน-ตี1 มันทำให้เขาออกนอกลู่นอกทางยับยั้งใจตัวเองไม่ได้ จนเราจับได้ว่าเขาคุยกับผู้หญิงอีกคนซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็มีสามีและลูกแล้ว. แล้วก็รู้ว่าเราเป็นภรรยาของเขา. เขาแอบไปหากันกี่ครั้งเราไม่เคยรู้. เราให้โอกาสสารภาพครั้งที่1 ทั้งผู้ชายและผู้หญิงไม่มีใครยอมรับ. เราเลยปล่อย. จนวันนึงเราเข้าไปห้องเขาเราเจอจดหมายที่เขาเขียนหากัน (ที่ต้องเขียนจดหมายเพราะกลัวคนที่ทำงานจะรู้.) ครั้งนี้เราจับได้สารภาพทั้ง2 เราเก็บเสื้อผ้าให้เขากลับไปอยู่บ้านเขา. ความไว้ใจมันเสียไปแล้วมันเอากลับคืนมาไม่ได้. เราขอถอยดีกว่าเราขออยู่กับลูกแค่2คน. เขาก็เต็มใจไปไม่คิดจะกลับมาอีกเลย. (เลิกกันตอนลูกได้ 1 ขวบพอดี) แต่เขาก็ส่งเงินให้ลูกเดือนละ 3,000 ก็ขอบคุณที่ยังไม่ลืมลูกนะ.
#เราขออวยพรให้เธอโชคดีกับคนใหม่ของเธอ.
#ขอบคุณเวลา6ปีที่ผ่านมาเธอทำดีที่สุดแล้ว. 
#เราไม่เสียดายเวลาที่ผ่านมานะถือว่ามันเป็นบทเรียนราคาแพงที่ต้องจำ. เราจะคิดทบทวนว่าเรามีข้อเสียตรงไหนเราจะได้ปรับตัวใหม่.
#แม่เลี้ยงเดี่ยว.👩‍👦✌
#สุดท้ายแล้วเราก็ต้องยอมรับทุกอย่างอยู่ความจริง. 

-ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ.