สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.6นะคะ ครูแนะแนวเป็นครูประจำชั้นเรา ซึ่งอายุมาก แทบจะเกษียณแล้ว ทางรร.ให้คุณครูไปเยี่ยมบ้านนักเรียน คุณครูประจำชั้นเรา จึงไปเยี่ยมบ้านเราด้วย ในขณะที่เยี่ยมบ้าน บทสนทนาระหว่างครูกับเราค่ะ
ครู: ปีหน้าอยากเรียนที่ไหน
เรา:ศิลปกรรม มศว.ค่ะ
**คุณครูได้ยินก็ขำทันที และถามต่อว่า**
ครู:คนอย่างเธอจะเข้าได้หรอ ศิลปกรรม มศว มันยากมากนะ แล้วจะเข้าคณะอะไรล่ะ
เรา:การแสดงค่ะ
ครูขำอีกครั้งและพูดว่า
ครู:ไหนมีการแสดงอะไรบ้างเอามาดูซิ
**เรายื่นโทรศัพท์ให้ดู**
ครู:การแสดงมีแค่นี้หรอ จะไปเข้าได้ไง จะไปแสดงหมากเก็บหรอ ถ้าเธอสอบติดแม่ก็ไถนาเลี้ยงเธอเลย
เรา:มีอีกเยอะค่ะ....

ณ.ตอนนั้นคือแบบพูดกับเราแรงเกินไปปะวะ สตั้นมาก อยากร้องไห้ แต่ทำอะไรไม่ได้ เถียงก็ไม่ได้ ได้แต่เงียบ... 
ปล.ยังมีอีกเพียบนะคะที่คุยกันวันนี้แต่ขอเล่าแค่นี้เราเสียใจ 
ปล2.ครูแนะแนวควรให้กำลังใจเรามั้ย และไม่ดูถูกความฝันของนักเรียน เรารู้ว่าเราเรียนไม่เก่ง การแสดงไม่ดี แต่เราไม่เคยยอมแพ้เลย ในฐานะที่เราอยู่ม.6แล้ว เราหมดกำลังใจมาก กับคำพูดของ”คุณครูแนะแนว”