สวัสดีค่ะ อายุ15ปีนะคะ *พิมพ์ยาวไปหน่อยค่ะ* คือมีเรื่องขอคำปรึกษาและขอคำเเนะนำจากพี่ๆหน่อยค่ะ คือตอนนี้หนูเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 แล้ว อีก3เดือนก็จบเทอม1แล้วค่ะ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าทางบ้านไม่มีเงินส่งหนูเรียนเเละไม่มีเงินค่าขนมให้ค่ะ ทางบ้านบอกว่าปีนี้เป็นปีที่วิกฤตมากเขาก็พยายามไปกู้หนี้ยืมสินมาจนเขาไม่มีใครค่อยให้ยืมเเล้วค่ะแล้วก็เป็นหนี้กับทางธนาคารอีก10ล้าน+อัพค่ะ เเล้วรถก็จะโดนยึดเมื่ออไหร่ก็ไม่รู้
ขอบอกก่อนนะคะว่าสถานะทางบ้านไม่ถึงกับจนมากแต่ก็พอมีพอใช้ค่ะ ที่บ้านมีกัน5คนค่ะ มีพ่อเเม่พี่ชายพี่สาวเเละหนู พ่อทำงานรับราชการเป็นตำรวจค่ะพี่ก็เหมือนกัน ส่วนเรื่องเงินเดือนก็ได้5หลักค่ะเเต่พอเงินเดือนออกพ่อก็บอกว่าเอาไปใช้หนี้ ส่วนพี่สาวเเต่ก่อนเคยทำงานเป็นพนักงานธนาคารค่ะแต่ลาออกแล้วเพราะอะไรอันนี้หนุไม่รู้สาเหตุนะคะ ส่วนเเม่ก็ไม่มีงานทำค่ะเป็นเเม่บ้าน 
ปีนี้เหมือนกับเป็นปีที่เเย่มากๆสำหรับหนูเลยหนูไม่รู้ควรทำยังไงต่อ และต้องทนเจอวิกฤตนี้ไปอีก3ปีจนกว่าพ่อจะเกษียณ หนูจะได้เรียนมั้ยค่ะกลัวตัวเองไม่มีอนาคตไม่มีใบปริญามาให้พ่อกับเเม่เหมือนเพื่อนคนอื่นหนูกลัวพ่อเเม่อายเขา หนูเลยไปปรึกษาที่บ้านบอกจะไปทำงานตามร้านค้าร้านหมูกระทะ เป็นเด็กเสิร์ฟ เขาไม่ให้หนูไปทำค่ะเขาบอกมันอันตรายกลับดึกอีกเพราะเป็นลูกสาวคนสุดท้อง และอีกอย่างถึงได้ทำหนุก็ต้องหารถไปทำเพราะพี่ก็ต้องใช้รถไปทำงาน หนูก็เลยหาทางค่ะจนได้ขายของออนไลน์ หนูเคยขายหลายรอบมากพยายามเลยครั้งมากเเต่หนูขายไม่ค่อยได้เลยค่ะขายได้เเค่คนสองคนเเล้วก็ขายไม่ออกอีกเลยหนูพยายามมาอยู่3-4เดือนเเล้วก็ล้มเลิกค่ะ
จริงๆปัญหานี้มันก็เกิดขึ้นมาเมื่อต้นปีค่ะ สถานะครอบครัวหนูก็ไม่ค่อยอบอุ่นหรอกค่ะพ่อกับเเม่ก็หย่ากันเเล้ว หนูก็เลยไม่รู้จะทำยังไงก็เรียนหยุดเรียนเพราะไม่รู้จะทำยังไงดีปกติเด็กอายุ15นี่เค้าต้องมีความคิดมีการเเก้ปัญหากันเเล้วนะคะเเต่ทำไมหนูไม่มีเลย555 ทุกวันนี้หนูได้กินข้าววันละมื้อ นอนก็ไม่ค่อยหลับคิดหาทางลองเสิร์ชหาอะไรต่างๆนาๆเเต่สุดท้ายมันก็ตันอื้อไปหมดเลยค่ะ เเล้วศุกร์-จันทร์นี้จะไม่มีใครอยู่บ้านเลยซึ่งหนูต้องอยู่บ้านคนเดียวกับเงิน20บาท พอจะมีทางอยู่ด้วยเงิน20บาทภายใน3-4วันไหมคะ 
เเล้วหนูควรจะต้องทำยังไงต่อไปดี.

ปล.1*ให้คำปรึกษาหรือแนะนำใช้คำสุภาพให้เกียรติกันด้วยนะคะ*

ปล.2*(อันนี้ขอเล่าหน่อยนะคะ เรื่องนี้ค่อนข้างยาวหน่อยสำหรับคนที่ไม่อยากอ่านก็ข้ามไปได้เลยค่ะเรื่องนี้อยากเล่าให้เป็นประสบการณ์ในชีวิตค่ะ คือ เรื่องมันเกิดตอนหนูอยูม.3เทอม2 ใกล้จะจบเเล้วค่ะอีก2-3เดือน คือหนูเป็นโรคซึมเศร้าขั้นไหนไม่รู้นะคะ ตอนนั้นหนูทะเลาะกับครอบครัวหนักมากหนูหนีเข้าไปปร้องไห้ในห้องน้ำเเล้วเขามาตามหนูบอกถ้าไม่ออกไปจะยิงประตูแล้วถ้าออกมาจะเจออะไรสารพัดเลยค่ะตอนนั้นหนูก็ร้องไห้ฟูมฟายหนักเลยค่ะไม่รู้ควรเอายังไงกับชีวิตตัวเองดีเลยเหลือบไปเห็นน้ำยาล้างห้องน้ำด้วยความอารมณ์เเละวุฒิภาวะของเรายังเด็กอยู่เลยตัดสินใจกินน้ำยาล้างห้องน้ำค่ะปริมาณฝากับอีกครึ่งตอนนั้นคือชาไปทั้งตัวเลยค่ะรสชาติตอนที่กินรับรู้เเค่สัมผัสเเรกเท่านั้นคือเปรี้ยวนอกนั้นคือไม่รู้อะไรเลย พอตัวชาด้วยความที่เราร้องไห้ฟูมฟาย+คิดอะไรได้วยเเละสรุปเราชักค่ะเเล้วพี่ชายสะเดาะกรได้เปิดมาเจอหนูชักอยู่ในห้องน้ำเเล้วรีบตะโกนบอกแม่ทำให้เเม่รีบวิ่งมาดูเเล้วพร้อมพูดว่าทำไมหนูทำแบบนี้ละลูก คือน้ำเสียงตอนนี้กับตอนั้นมันต่างกันมากพอเราได้ยินมันก็นึกอะไรได้หลายๆอย่างในทางที่ดีค่ะตอนนั้นคือเหตุการ์ณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากตอนนั้นก็ชักแบบชาไปทั้งตัวตาก็มองไม่เห็นเพราะร้องไห้เเละน้ำตามันคลั่ง พี่ก็รีบขับรถมาที่รพ.ตอนนันเข้าห้อง icu นานมาก และแอดมิดอยู่ที่รพ.เกือบเดือนเลยค่ะ หมอก็นัดไปตรวจตลอดไปสุขภาพจิตบ้างไปตรวจกระเพาะมันลำบากตรงนี้ละค่ะ ต้องโดนท่อที่มีกล้องล้วงเข้าไปตามลำคอจนถึงกระเพาะมันทรมานจริงๆค่ะ แต่มันทำให้หนูได้ข้อคิดดีๆค่ะคือไม่มีใครหวังดีเท่ากับครอบครัวเราอีกเเล้ว สิ่งไหนที่พลาดพลั่งไปก็ขอให้ถือสะว่าเป็นบทเรียนเเละประสบการณ์ในชีวิต

จริงๆมีเรื่องอีกมากมายเลยค่ะเเต่คงพิมพ์ไม่หมดหรอกกลัวคนอ่านเบื่อก่อน5555ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ )*

ขอบคุณมากๆเลยนะคะ