สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กซิ่วนะคะ เคยซิ่วมาแล้ว และตอนนี้กำลังตัดสินใจจะซิ่วต่อค่ะ ตอนนี้มหาลัยพึ่งเปิดเทอมมาได้2อาทิตย์ค่ะ (ช่วงก่อนที่จะเปิดเทอม สาขาที่เราเรียน มีให้ไปเรียนปรับพื้นฐานมาก่อนแล้ว) ช่วงที่ผ่านมาเราไม่มีความสุขกับการไปมหาลัยเลย เราไม่อยากเรียนคณะและสาขานี้เลย (แต่ตอนที่เราเลือกลงคณะนี้ไปเราเอาไว้อันดับสุดท้ายเลยค่ะ ไม่ได้อยากเรียนอันนี้และไม่คิดว่ามันจะหลุดมาถึงอันดับสุดท้ายนี้ ตอนนั้นมั่นใจว่ายังไงก็ต้องได้1-3อันแรกแน่ๆ แต่ปีที่ผ่านมาคะแนนดันเฟ้อหนักสุดกว่าทุกๆปีที่ผ่านมา อีกทั้งแม่เราก็เครียดหนักกลัวเราจะไม่มีที่เรียน เราเลยจำเป็นต้องเลือกเรียนอันนี้ไปค่ะ เพื่อความสบายใจของแม่ แต่เราก็ยอมรับนะคะว่าเราผิดและพลาดมากๆที่ไม่หัดคิดยาวๆและไตร่ตรองให้ดีก่อน มาคิดสั้นๆตื้นๆแบบนี้จนสุดท้ายตอนนี้เราเลยมาเป็นแบบนี้) นอกจากนั้นคือเราไม่โอเคกับสังคมและกฎอีกทั้งยังความคิดตรรกะต่างๆของคณะนี้ค่ะ พอเราเข้าไปมหาลัยทีไร ต้องร้องไห้หนักทุกที บางวันคือหยุดร้องไห้ไม่ได้ ต้องนั่งร้องไห้หลบอยู่ในห้องน้ำเป็นชั่วโมงๆเลย และเวลาที่เรานั่งอยู่ในห้องเรียนเราจะอึดอัดและทรมานมากๆเลยค่ะ ต้องพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา แต่ถ้าวันไหนหนักจริงๆก็ปล่อยให้มันไหลมาเลย แต่คนอื่นๆก็ไม่มีใครเห็นนะคะว่าเราร้องไห้อยู่ ถ้าวันไหนที่ต้องไปม. วันนั้นเราจะหดหู่ไม่มีความสุขทั้งวันเลยค่ะ จะเครียดและร้องไห้แทบทั้งวัน จนไม่เป็นอันทำอะไรเลยค่ะ จนตอนนี้เราได้ปรึกษาและบอกกับคุณแม่เรียบร้อยแล้วค่ะว่าเราอยากจะขอซิ่วต่อ และเราเป็นยังไงตอนนี้ แต่คุณแม่บอกให้เราอดทนไปก่อนอย่างน้อยซักเดือนนึงจะได้มั้ย จะแค่เข้าไปนั่งเรียนตากแอร์เฉยๆแต่ไม่ต้องตั้งใจเรียน ไม่ต้องนั่งฟังอ.สอนก็ได้ เพราะค่าเทอมก็จ่ายไปแล้ว อีกอย่างค่าเทอมของเรามีญาติเราช่วยออกค่าเทอมให้ด้วยค่ะ เพราะแม่เราก็ไม่ได้เป็นคนมีเงินอะไรและยังต้องพึ่งพาคนอื่นค่ะ ญาติคนนี้เขาเลยยื่นมือเข้ามาช่วยค่ะ ที่แม่เราอยากให้เราอดทนไปก่อนสักเดือนนึง เป็นเพราะว่าแม่เราก็ไม่อยากให้ญาติที่ช่วยออกค่าเทอมรู้ว่าเราจะซิ่วต่อ จะไม่เรียนอันนี้แล้ว ถ้าเขารู้ต่อไปนี้เขาก็คงจะไม่มาช่วยเหลืออะไรเราอีกแล้ว เพราะนี่ก็ซิ่วอีกครั้งแล้ว ลำพังแม่เราคนเดียวก็เลี้ยงและส่งเสียเราเรียนไม่ไหว แต่เราก็วางแผนไว้แล้วค่ะว่าจะเริ่มหางานทำไปด้วยระหว่างนี้ ส่วนตัวก็มีขายของออนไลน์อยู่นะคะ แต่ก็ไม่ได้ขายดีคงต้องหางานpart timeทำเสริมไปด้วยค่ะ จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระของแม่ได้บ้าง คือตอนนี้บอกตามตรงค่ะว่าอดทนที่จะไปเรียนไม่ไหวจริงๆค่ะ อารมณ์แบบคับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยากอะค่ะ มันฝืนและทรมานมากๆเลย อยากจะไปทำเรื่องลาออกตั้งแต่ตอนนี้เดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ เรายอมรับนะคะว่าเราทำตัวขี้ขลาดและหนีปัญหามากๆ ใจเราก็อยากอดทนเพื่อแม่ไปก่อนแค่1เดือนตามที่แม่บอก แต่เราไปเรียนให้แม่เราได้แค่ไม่กี่วันจริงๆ ขอยอมรับผิดค่ะว่าบางวันคือหนีเรียนเลย แต่งตัวออกไปเรียน แต่ความจริงคือไม่ได้ไปเรียน ซึ่งเราก็ไม่โอเคและไม่สบายใจหรอกนะคะ ที่ต้องมาทำมาโกหกแบบนี้ (วันไหนที่ไม่ไปเข้าเรียน ไม่ได้หนีไปทำอะไรไร้สาระนะคะ แต่ไปหาที่นั่งอ่านและติวหนังสือค่ะ) แล้วคือตอนนี้มันอดทนอดกลั้นต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ เราเข้าไปนั่งในห้องเรียน แต่เราได้ความทุกข์ใจร้องไห้และความเครียดต่างๆกลับมา ทำให้วันนั้นทั้งวันเราไม่มีสมาธิที่จะอ่านหรือติวหนังสือและจะทำอะไรเลยค่ะ กับการที่เราไม่ไปเรียน อย่างน้อยเราสบายใจขึ้นมาหน่อย อ่านและติวหนังสือได้อย่างดี เพราะยังไงๆท้ายที่สุดแล้วเราก็จะทำเรื่องลาออกเดือนหน้าอยู่ดีอะค่ะ ยอมรับในจุดนี้นะคะว่าทำตัวแย่มากเหมือนคนเห็นแก่ตัว ขี้ขลาดและหนีปัญหา ตอนนี้ก็เกลียดตัวเองเหมือนกันที่เป็นแบบนี้ ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วค่ะ เหนื่อยกับปัญหาทุกอย่างเลย