บันทึกไว้เมื่อ วันที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561

เมื่อสองเดือนก่อนเราย้ายห้องเปลี่ยนจากชั้นล่างมาเป็นชั้นสองของตึกเพราะด้วยเหตุปัจจัยต่างๆ ไม่ว่างจะเป็นคนมาเคาะห้องบ้าง มีคนแปลกหน้ามาถามหาบ้าง (เพราะก่อนจะขึ้นไปชั้นสองต้องมีคีย์การ์ด) นั่นเป็นเหตุที่ทำให้กลัว ตั้งแต่ที่ย้ายขึ้นมาไม่มีวันไหนเลยที่เรานอนหลับสนิท เราหลับๆ ตื่น ๆ ตลอดทั้ง สองเดือนที่ผ่านมา ถ้าหลับก็จะมีฝัน ส่วนใหญ่จะฝันร้าย เมื่อคืนที่ผ่านมาเป็นฝันที่เราจำได้แม่นยำที่สุด เรื่องมีอยู่ว่า......

ในความฝันเราเดินเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งเป็นหมู่บ้านที่อยู่ท่ามกลางหุบเขามีแต่ป่าไม้ทึบเต็มไปหมด มองไปทางไหนก็มีแต่ป่า แต่ที่น่าแปลกมองไปอีกทางกลับเป็นท้องทุ่งที่เต็มไปด้วยสีเหลืองอร่ามเหมือนทุ่งหญ้าสะวันนายังไงยังงั้น เราเหมือนจะเห็นทุกคนแต่คนในหมู่บ้านนั้นแต่คนเหล่านั้นกลับมองไม่เห็นเราเลยทำเหมือนเราเป็นเหมือนธาตุอากาศ คุยกับพวกเขา พวกเขาก็ไม่คุยด้วย เราตัดสินใจเดินตามผู้คนในหมู่บ้านไปเรื่อย ๆ จนไปอยู่บนเนินหุบเขาที่สูงที่สุดมองเห็นวิวป่าได้อย่างทั่ว และแล้วก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นว่า 

" คนในหมู่บ้านนี้จะกลายเป็นคนชั่ว ทุกคนจะต้องฆ่ากัน คนที่เป็นคนดีและมีศีลธรรมจะถูกฆ่าจะออกจากหมู่บ้านนี้ไปไหนไม่ได้ ต้องตายสถานเดียวหรือจะรอดได้ก็ต้องฆ่าคนอื่นเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง "

แล้วเราก็เห็นผู้ชายร่างใหญ่ถือเคียวเกี่ยวข้าววิ่งผ่านหน้าไป แล้วใช้เคียวเกี่ยวข้าวปาดคอผู้ชายอีกคนจนตาย แล้วคนในหมู่บ้านนั้นก็ทำแบบเดียวกับเขานั้นไปเรื่อย ๆ กับคนอื่น  เราวิ่งหนีเอาชีวิตรอดจนเหนื่อยและหอบในที่สุดก็เดิน อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นว่า...

" คงไม่รอดแล้วแหละเพราะเราไม่ใช่คนชั่วเหมือนพวกนั้น"

เราเลยหันหลังกลับไปที่เสียงนั้นพอดี เห็นผู้หญิงมวยผม วัยกลางคนสวมชุดขาว เดินตามหลังมาและมีผู้หญิงอีกหลายคนเดินตามมาด้วย เหมือนคนเหล่านี้ต้องการที่จะหนีออกจากหมู่บ้านแห่งนี้ ....

อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงอีกคนมาจากทางหูด้านซ้ายเขาพูดขึ้นว่า..

" เราต้องหนี หนีไปทางประตูนั่น "

ประตูที่เขาพูดถึงนั้นน่าจะเป็นทางเดียวที่หนีออกไปได้ แต่ประเด็นที่ว่า มันเป็นประตูอะไรไม่รู้มองทีก็เหมือนประตูเหล็กสีดำธรรมดา มองทีก็เหมือนเป็นหินสีแดงอิฐขนาดยักษ์เหมือนศิลาแลง เราคิดในใจจะรอดไหมวะเนี่ย มองอีกรอบเราเห็นคนแอบหนีออกไปเหมือนกันแต่ติดที่ว่ายังออกไปไม่ได้ ทางที่คนก่อนหน้านี้ไป ไปที่ประตูนั้นเป็นทางที่ราบแปลนไม่รก เหมือนถนนดินแดง แล้วตอนนี้แหละรู้สึกได้ว่าหัวใจเราเต้นเร็วมาก เหมือนจะทะลุออกมาจากอก คล้ายคนตื่นเต้น

แล้วผู้หญิง มวยผมชุดขาวก็พูดขึ้นมาว่า

" เราต้องไปอีกทางเพื่อไม่ให้พวกนั้นจับได้ "

เธอนำทางเราและพวกที่ต้องการหนีมาทางที่เป็นป่ารกร้าง มีหญ้าเต็มไปหมด ทั้งสองทางเป็นทางคู่ขนานกันแต่ก็สามารถไปที่ประตูทางออกนั้นได้ ระหว่างทางอยู่ๆ ก็มีรถยนต์มาตามไล่จับพวกที่หนี กลับไปฆ่าเพราะพวกเขาเดินทางที่มันแปรนราบเรียบ ไม่มีหญ้า เราก็ได้แต่หลบ ๆ เดินตามพุ่มไม้ หญ้า จนในที่สุดก็ถึงปากทางและเป็นหน้าประตู เสียง ผญ คนหนึ่งพูดขึ้นว่า

" เราจะออกยังไง "

เราก็กังวลกัน ผู้หญิงมวยผมชุดขาวก็บอกว่าออกแบบนี้ เธอก็เอาไม้อะไรสักอย่างเคาะกำแพงอิฐสีดำ แล้วอยู่ๆ ประตูก็หายไปมันเหมือนภาพลวงตาที่สร้างเป็นประตูพวกเรากำลังจะออกไปแล้วเชียว

เราตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก งัวเงียพยายามลืมตา อ๋อหกโมงเช้า เราพยายามคิดว่านี่ฝันอยู่ใช่ไหม พยายามเอาตัวเองออกมาจากความฝัน หัวใจของวิ่งเร็วมาก เมื่อลืมตาขึ้นมา เราฝัน ฝันเหมือนจริงเหมือนอีกโลกๆ หนึ่ง ที่ไม่เคยเจอ บางทีโลกนั้นอาจจะมีแต่เรามองมันไม่เห็นก็ได้

บันทึกลับจากความฝัน