สวัสดีจ้ะ  ขอเเทนตัวเองว่าเรานะ  เรื่องนี้มันยาวเเต่เราอยากจะหาที่เล่าหรือต้องการความคิดเห็นจากคนอื่นหลายๆมุม
      ขอเเล่ายาวมากๆนะ เพื่อนที่เราสนิทมีกัน4คน  เเละอีก2คนเป็นเพื่อนที่คุยด้วยได้หนึ่งในนั้นเคยสนิทมาก่อนเเต่เเยกกันไปขอเเทนว่า กต.นะ
โรงเรียนเราจะต้องทำโครงงานจบ ม.6 เเล้ว วันที่ต้องพรีเซนต์โครงงานจะต้องพรีต่อหน้าครู (กลุ่มละ3ของเรามีเพื่อนเราที่สนิทกับ กต. เเละเพื่อนอีกกลุ่ม ก็3คนที่เหลือ) กลุ่มเราพรีเซนต์ไม่มีปัญหา  เเต่ของเพื่อนเราอีกกลุ่มเหมือนครูจะไม่ให้ผ่านเเต่สุดท้ายก็ผ่าน แล้วมีเพื่อนคนหนึ่งที่สนิทขอเรียกว่า ก.เพื่อนจะเป็นคนเหมือนเป็นโรคซึมเศร้า เขาเครียดมากเลยไปร้องไห้ครู จ. ก็มาเห็นเข้าเลยให้เพื่อนไปนอนที่ห้องพักครู จ.

   โดยที่เราเเละเพื่อนไม่รู้ว่าไปไหน ทักไลน์ไปหาก็บอกว่าง่วง ขอนอน เราเลยถามไปว่าอยู่ไหน เพื่อนก็ไม่ยอมตอบ ตอนนั้นงงว่าทำไมไม่บอกว่าอยู่ไหนเราก็กลัวว่าเพื่อนจะเป็นไรไปเลยเดินตามหารอบโรงเรียน หาทุกตึกทุกชั้นทุกห้องที่คิดว่าเพื่อนจะไปกับเพื่อนสนิทที่โครงงานเดียวกัน ชื่อฟ.  ถึงขนาดจะเปิดหาสัญณาณGPS เเต่ลืมไปว่ามันก็ต้องขึ้นว่าอยู่ที่รร.5555อีกนิดก็จะไปประกาศไมค์ตามหาเพื่อนหายอยู่เเหละ  จนสุดท้ายเราไปรู้จากครูประจำชั้นว่าเพื่อนไปนอนห้องพักครูแต่เขาไม่ให้บอกเพื่อนที่เหลือเพราะเดี๋ยวไปกวนเพื่อน เราก็โอเคไม่บอกก็ได้(อันนี้เราไปเจอครูปจช.คนเดียว)
   
เมื่อเราลงไปเราก็ยังไม่บอกเพื่อนที่เหลือ  เเต่เราถาม กต.ว่าเเกได้ขึ้นไปห้องครู จ.ไหม  กต.ทำหน้าตกใจแล้วก็ถามว่าทำไมเจอไรหรอ เเล้วพูดเบนไปว่าเราเจอผีหรอ อืม......
เราเลยบอกเปล่าเเต่คือกต.รีบเข้ามาถามเเบบเหมือนรู้ว่าเราไปรู้อะไรมา  เพราะก่อนหน้านี้เราเห็นกต.เดินไปกลับครูจ.  จากนั้นกต.ก็มาเรียกเพื่อนที่อยู่กลุ่มโครงงานเดียวกับก.มีเพื่อนเราที่สนืทชื่อ ส.ด้วย ไปโดยไม่บอกเรากับ ฟ. ว่าไปไหน 
     พอถึงพักเที่ยงด้วยความที่เรากลัวเพื่อนส. ฟ.เป็นห่วงเราเลยบอกว่าเจอที่ไหนเเต่ครูปจช.บอกไม่ให้ไปกวน เเหละส.ก็พูดว่ารู้เเล้วรู้จาก กต.เราเลยถามเเล้วทำไมไม่บอก ส.บอกว่า กต.ไม่ให้บอก
   
เรากับฟ. ก็งงดิ กต.เกี่ยวไรด้วย  ส.เลยบอกว่าที่ถูกกต.เรียกไปก็เพื่อบอกว่าก.อยู่ไหนเเล้วก็ไปปคุยกับครูจ. โดยที่กต.ไม่ให้ส.เข้าไปหา ก. เพราะครูจ. บอกไม่ต้องไปกวนเพื่อน 
    เราจะไม่โกรธเลยนะถ้ารู้ว่า ก.อยู่ไหน  เเต่โกรธตรงที่ทำไม ครูจ.ถึงไม่ให้บอกทั้งที่เราเป็นเพื่อนเหมือนกัน เเค่บอกว่าอยู่ไหน เเค่นี้ก็หายห่วงเเล้วไม่เข้าไปกวนหรอกเเต่นี้เล่นไม่ให้บอกไม่พอ เเต่เเล้วทำไมต้องบอก กต.ที่เเบบยุ่งไรด้วยเพื่อนสนิทก็ไม่ใช่ อาจจะคิดว่าปัญหาไร้สาระกต.ก็เพื่อนนี้ เเต่ ก. เป็นโรคซึมเศร้าไม่ให้เราห่วงเพื่อนมากๆได้ไง ถึงเราจะปลอบเพื่อนไม่เก่งเเต่เราก็ไม่อยากให้เพื่อนต้องอยู่คนเดียว
    พอเราฟังเรื่องจาก ส. เราเลยไปถาม กต.ว่ารู้เเล้วทำไมไม่บอก กต.ตีหน้ามึนจร้าบอกรู้ไร เราเลยทำหน้าตึงใส่ กต.เลยบอกว่าครูจ.ไม่ให้บอก
รู้เเค่นี้จบเราเดินขึ้นห้องเรียนตอนเที่ยง เราไปบ่นกับ ฟ.และส.เเค่นั้น เรานึกว่าเรื่องจะจบเเต่
   ......
     กต.ดันไปบอกครูจ. ว่าเรารู้เเล้ว ครูเลยเดินมาถามเราในห้องเขาคงเห็นหน้าเราโกรธๆเลยถามเราว่าเป็นไรด้วยน้ำเสียงเเบบหาเรื่อง(มันดูหาเรื่องจริงๆแล้วครูเขาเชิดหน้าขึ้นด้วย)  ถึงตอนนี้คือโกรธ ยอมรับว่าโกรธมากกเเละทำผิดมากกกเพราะปากตัวเองนี้เเหละ เลยตอบไปว่าเป็นเพื่อนเเต่ในใจเราจริงคือจะตอบว่าเป็นเพื่อนกับ ก. เเล้วเป็นมากกว่ากต.(ที่ยืนข้างหลังครูเทำหน้าตาน่าสงสาร) แบบกวนๆครูเขาเพราะปกติเราพูดเล่นกับครูได้ แต่เราปกติก็เป็นพูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องอยู่เเล้ว ในหัวหลังพูดผิดคือตรูพูดเห้อะไรไปเนี่ย!!!!!!! เลยโดนเลยจร้า ครูจ.ดึงกลับมานั่งคุยในห้อง  เเล้วโกรธแบบหัวฟัดหัวเหวี่ยงพอเราจะขอโทษครูจ. พูดขึ้นมาเลยครูผิดหรอที่ไม่ให้กต.ไปบอกเพื่อนเเล้วเขาก็ยกมือขึ้นขอโทษเราแบบโกรธมากๆ ถึงขั้นครูทำตาถลึงใส่แล้วชี้นิ้วว่า เราเลยจะอธิบายว่าเราเป็นห่วงเพื่อนมากกเเล้วทำไมเเค่บอกถึงบอกไม่ได้ ต่อจากนี้ที่ครูเขาพูดขอไม่เล่านะค่ะเพราะอาจจำผิดเเล้วทำครูเสียหายได้  เเต่ที่ตลกกว่านั้นคือครูเขาโวยเราก็จริงเเต่มีเพื่อนในห้องที่ไม่รู้อิโน่อิเน่ไรด้วยครูเขาก็ให้อยู่ฟังซึ่งเพื่อนจะออกไปเเล้วเเล้วครูบอกที่ไม่บอกเราเพราะเราเป็นคนอารมณ์ร้อนเเละชอบพาล เรายอมรับนะเเต่ที่ครูให้เพื่อนที่ไม่รู้เรื่องอยู่ด้วยคือ...
   
     เเล้วครูเขาก็ว่าบอกว่าเขาผิดหวังในตัวเรามาก เเล้วที่บอกกต.เพราะเขาใจเย็น ไม่สร้างเรื่อง  เสร็จก็ออกจากห้องไปเลย โดยที่กต.ก็ยังอยู่ในห้อง ตอนนั้นยอมรับว่าโกรธมากที่เเบบเรื่องมันจะจบเเล้ว ถ้าไม่พอใจอะไรทำไมไม่มาถาม เราไม่ใช่พวกชอบตบตีใครที่ไหน เเต่นี้กับทำให้ครูเขาโกรธเราด้วย จากนั้นเราก็ร้องโฮเลย
   
      ขอเล่านิดนึง กต. จะเป็นพวกที่อยู่เป็นอันนี้เราไม่ได้พูดนะเเต่เพื่อนส.พูด เเล้วเวลาอยู่กับครูจะใช้เสียงเเบบเล็กๆน่ารักๆเหมือนพวกพากย์อนิเมะ เเต่พออยู่กับเราหรือเพื่อนสนิทๆก็จะใช้คำพูดหยาบๆ  เพื่อนส.เลยบอกว่ากต.อยู่เป็น  เมื่อก่อนที่ยังคบกันกต.ไม่เคยเรียกเราหยาบเลย เราก็ไม่ทำเพื่อนเราคิดมาเสมอว่าเพื่อนเป็นคนน่ารัก (ตอนนั้นกต.น่ารักมากจริงๆแบบว่าทำร้ายไม่ลง) เเต่พอเเยกกันกต.เป็นคนเรียกเราว่าไอ้ส*สและไอ้เ*ี้ย ตอนนั้นคืองงทำไมถึงกต.เรียกเราอย่างนี้  เเละ กต.ก็จะด่าเพื่อนคนอื่นเเบบเจ็บๆขำๆเล่นๆที่เราฟังยังไม่อยากเชื่อว่ามาจากปากเพื่อนแบบคนนี้ เราพยายามไม่คิดมากจนโดนเพื่อนด่าจนจะเป็นคนโง่อยู่เเล้วเนี่ย 555  เเล้วเวลาเราทำงานออกมาสวยหรือดีกว่า กต.มักจะประชดใส่เราทั้งที่เราไม่เคยประชดกต.ตอนที่กต.ทำได้ดีกว่าเลย พอเรื่องกต.มันมีอีกเเต่เล่ายาวเเน่  (เพื่อนที่ไม่รู้นิสัยที่เปลี่ยนไปของกต. มีเยอะมากเเต่ดันคิดว่ากต.นิสัยดีอยู่เวลามีเรื่องที่ไรเราก็โดนทุกที่เพราะเพื่อนคนอื่นคิดว่าเราร้าย เศร้า;-;)
     
    หลังโดนด่า เพื่อนลงไปหมดร่วมกต. ก่อนลงกต.เอาลูกอมมาให้ตอนที่เรานั่งร้องไห้โฮอยู่กับ ฟ. เพราะฟ.โดนด่าด้วยแต่เราหนักสุด เราสามคน ส. ฟ.เลยนั่งปรับอารมณ์อยู่บนห้อง จนทุกอย่างจะดีขึ้นเเล้ว เเต่........ก.ตื่นเเล้วเดินเข้ามาในห้องเห็นเรากับเพื่อนนั่งอยู่เเต่ไม่พูดอะไรเดินไปเก็บของเเล้วออกจากห้องไปเลย  เเล้วตอนบ่ายก็ไม่มานั่งด้วย ไปนั่งคนละฝั่งของห้องเลย กต.มันก็ไปนั่งคุยกับก.สักพักนึงด้วย (โอ้ยยยยยยยยยย) สรุป ก. ก็ไม่พูดไม่มองหน้าพวกเราจนกลับบ้านเลย  
     ตอนเเรกที่เป็นห่วงตอนนี้มันกลับเสียใจกับก. เสียใจมากเหมือน ก.ไม่เห็นว่าเราเป็นเพื่อนที่ก.สามารถบอกอะไรหรือทำอะไรกลับพวกเราได้ทุกอย่างเลย 
เพราะมีหลายครั้งที่ก.เป็นอะไรจะไม่ยอมบอกกลับเราเเต่ดันไปบอกกลุ่มอื่น เราก็เคยคิดว่าก.อาจจะยังไม่สามารถบอกเราได้ทุกเรื่องเราก็จะไม่เข้าไปยุ่งเพราะอาจเป็นเรื่องส่วนตัวอีกอย่างเราความจำไม่ค่อยดีใครเล่าอะไรมาเดี๋ยวก็ลืม เเต่มันน่าน้อยใจที่คนอื่นบอกได้เเต่พวกเราที่เป็นเพื่อนสนิทกับไม่ยอมบอก จนรู้สึกว่าการที่เราเป็นห่วงเพื่อนมากๆมันผิดมากใช่ไหม 
   
     คิดว่าเราควรทำอย่าไงดี จะว่าๆเราผิดก็ได้ที่พูดไม่ดีกลับครูเเต่เราจะขอโทษเขากลับไม่รับฟัง จะให้ไปขอโทษใหม่ก็ได้เเต่ความศรัทธาในตัวครูมันไม่มีเเล้วมันหมดไปตั้งเเต่ครูรับฟังเเต่กต.คนเดียว เเล้วเราจะเอาอย่างไงกับก. ดีไอ้เราก็กลัวเพื่อนไม่มารร.อีกเพราะส.เคยเราว่าก.ก็เคยเป็นเเบบนี้ เราเครียดกับเพื่อนเเละครูมากจนตอนนี้รู้สึกไม่อยากไปไหนเเม้เเต่จะออกห้องเลย เเต่ไม่ได้จะเป็นโรคซึมเศร้าตามเพื่อนนะ เพราะยังมีเพื่อนอีกสองคนอยู่ เเต่ก.นี้สิจะทิ้งก็ไม่ได้  ถึงยังไงเป็นเพื่อนก็ต้องห่วงป่ะ เเต่ที่น่าน้อยใจกว่าคือเพื่อนไม่ห่วงพวกเราเลยเเล้วไหนจะกต.อีก พยายามคิดว่าเพื่อนเเค่ทำตามหน้าที่เเละอาจเป็นนิสัยอย่างนั้นจริงๆที่เราไม่รู้มาก่อน
       
    จบเเหละ  ใครอ่านจบถึงตรงนี้ก็ขอบคุณมากๆเลยนะ  พอย้อนกลับไปดูที่ตัวเองพิมพ์จริง555   เเต่การที่ได้ระบายความรู้สึกออกให้ใครก็ไม่รู้มาอ่านอาจช่วยให้เราไม่คิดมาก(มั้ง) แต่อยากน้อยก็สบายใจขึ้นเยอะ ขอบคุณที่รับฟังจ้ะ ถ้าตรงไหนงงก็อย่างที่บอกเราเป็นพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง55