ขอแชร์  โดยปกติเวลาผมกับผู้จัดการเห็นผู้สูงอายุมาทำกิจกรรมออกกำลังกายหรือนั่งพักผ่อน เวลาผ่านท่านเราจะยิ้มให้ท่านเหล่านั้นและเราก็จะได้รอยยิ้มกลับมา พอดีเมื่อวานระหว่างปั่นจักรยานได้พบเห็นผู้สูงอายุท่านหนึ่งใช้วอคเกอร์แบบล้อเลื่อนพยายามเดินออกกำลังกายโดยลำพังคนเดียวก็เห็นผู้คนที่มาเดินวิ่งส่วนกันแต่ไม่มีใครเลยที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับท่านบ้าง ขณะนั้นผู้จัดการผมก็ปั่นอยู่ด้านหน้า ช่วงจังหวะที่ผ่านท่านผู้สูงอายุผู้จัดการยกนิ้วโป่งให้ท่านและยิ้มให้ สิ่งที่ผมปั่นตามหลังมาเห็นคือรอยยิ้มที่มีกำลังใจของท่านผู้สูงอายุ  สิ่งที่อยากแชร์จริงๆคือบ้านเราได้รับสมยานามว่า สยามเมืองยิ้ม การยิ้มที่ออกจากใจไม่ได้เสียเงินทองแต่เป็นการสร้างมิตรภาพ สร้างกำลังใจและอีกหลายๆอย่าง แต่วันนี้ไม่รู้ว่ารอยยิ้มเหล่านั้นวันนี้มันจางหายไปไหน ? เลยอยากบอกว่า
 " อย่าเกรงใจกับการทำดี แค่รอยยิ้ม "