พอดีว่าวันนี้ขึ้นเเจ้งเตือนในโทรศัพท์ ...เกี่ยวกับเตือนความจำในแต่ละปี....

วันนี้เมื่อเกือบ 10 ปีที่แล้ว....
ทำให้ จขกท นึกถึงคนคนหนึ่งที่เกือบลืมไปแล้ว


เรื่องมีอยู่ว่า  ตอนนั้น จขกท ยังเรียนอยู่ค่ะ
มีรุ่นพี่คนนึงมาจีบ  คือพี่เค้าเรียนจบแล้วอ่ะนะคะ  เราคบหากันประมานนึง
พี่เค้าก้อน่ารักดีนะคะ  เค้าเป็นคนเชื้อสายจีน
มีครบที่ผู้หญิงทั่วไปต้องการนั่นล่ะค่ะ
สูง  ขาว  อาตี๋  สุภาพ เป็นผู้ใหญ่ ........


ซึ่ง จขกท เองอ่ะ ต้องออกตัวก่อนค่ะว่าเราเป็นคนอีสาน  


คบกันปีกว่า

จนมาถึงวาระที่เป็นจุดเปลี่ยน  เมื่อ
วันนึงพี่แกบอกว่า น้องสาวรับปริญญา
มีกินเลี้ยงกัน ....อยากพา จขกท ไปด้วย
อ่ะ ไปค่ะ รู้สึกดีแหล่ะ เจอครอบครัวเค้าครั้งแรก .....


เป็นครอบครัวใหญ่ค่ะ
ณ  ร้านอาหารแห่งหนึ่งแถวๆ ถนนราชพฤกษ์  
จขกท  ก้อเข้าไป พบญาติๆพี่เค้าตามปกติค่ะ

จนตอนที่นั่งกินอาหาร
เรานั่งริมสุดโต้ะฝั่งซ้าย ข้างๆ พี่เค้า

เราสังเกตุเห็นว่าอีกฝั่งโต้ะอาหาร มีญาติพี่เค้ากลุ่มนึงมองมาที่เรา แล้วคือคงคุยกัน

ซักพัก  นั่งกินไป
เราอ่ะไม่ค่อยได้เจอ หรือกินอาหารจีน  
จำได้ว่าเป็นเมนูเป็ด ....เราถามพี่เค้าว่า
มันเรียกว่าอะไร  อร่อยดีนะคะ

พี่เค้ายังไม่ทันจะตอบเลยค่ะ
อีกฟากฝั่งโต้ะอาหาร  บอกว่า เป็ด...ไง
ไม่รู้จักหรอ   ใช่สินะ คงจะไม่เคยกินสินะหนู
คงกินเป็นแค่ปลาร้า  ล่ะเนอะพอเข้าใจ

ถ้ามันอร่อย  เหลือก้อห่อไปฝากคนที่บ้านได้นะ  เดี๋ยวบอกเด็กที่ร้านให้ .....

พูดไม่ออกเลยนะคะตอนนั้น


เรานิ่งอยู่นานเหมือนกัน

แต่เค้าเหมือนไม่พากันหยุดนะ ....
มานั่งข้างๆ แล้วถามเราว่า
เรียนอะไร  เรียนที่ไหน  เกรดเป็นยังไงบ้าง
จบมาแล้วจะทำอะไร

เราเลยบอกว่าเรียนการตลาด ....
เกรด กลางๆค่ะ หนูหัวไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ....
แต่ก้อคงเรียนจบ อ่ะค่ะ
จบก้อคงหางานทำปกติๆ ค่ะ

เค้าบอกว่า ถ้าเรียนไม่จบก้อคงไม่ได้เข้ามาบ้านนะ  
เพราะคนบ้านนี้อ่ะเค้าจบบริหารกันหมด
น้องสาวก้อเรียนบันชี ....

แล้วก้อ ....เรื่องอาหารการกินนี่
เทอเข้ามาก้อไม่ต้องเอาอะไรแปลกๆ เข้ามาล่ะ พวกปลาร้า ไรพวกนี้อ่ะนะ
เพราะบ้านนี้เค้ากินกันไม่เป็น

อีกอย่าง ผู้ชายเค้าก้อคงกินก่ะเทอไม่เป็นหรอก
ทุกคนที่อยู่ในกลุ่มดูสนุกปากมาก

เราเริ่มไม่ไหว เลยมองหน้าพี่ผู้ชาย
พี่แกนิ่งๆ .....

เราเลยฟิวขาด บอกว่า
หนูกลับก่อนนะ  เเล้วเดี๋ยวค่อยคุยกันนะคะ

เราเดินออกมาจนถึงทางออก น้ำตาไหลเยอะมาก  อึดอัดจนบอกไม่ถูก
โกรธ และเสียใจ ที่ผู้ชายไม่ปกป้องเราเลย

พี่ผู้ชายเดินตามออกมา
เค้ารู้ว่าเราไม่โอเค  เค้าบอกว่า ขอโทษที่ทำให้ต้องเสียความรู้สึกก่ะอาไรแบบนี้ ....

เดี๋ยวพี่ไปส่ง
เราบอกพี่เค้าว่า  ต่อไป ไม่ต้องมายุ่งเเล้วนะ
พอแล้ว ไม่เอา หนูไม่ไหว .....
คิดดูดีดี .....หนูเดินเข้าไปหาพี่หรอ
พี่เดินเข้ามานะ .....
แต่พี่ไม่เคย   ไม่เคยปกป้องหนู .....
ทำไมหนูต้องมาเจออะไรแบบนี้
มันมากไปค่ะพี่

พอนะ ...

เราเดินมาเรียกแท็กซี่ นั่งร้องไห้มาตลอดทาง

คือตัดพี่เค้าออกทุกช่องทาง ....
จนพี่เค้ายอมห่าง ....

ตอนนั้นเราเองยังเด็กมาก และยอมรับเลย
โกรธสุดๆ


มามองย้อนกลับไป
มันก้อไม่ใช่ความผิดของพี่เค้าทั้งหมดนะ ....

จขกท  แค่มานั่งนึกถึงมันเเล้วยังอินก่ะเหตุการณ์  ที่มันเกิด .....


ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว
ทุกวันนี้ยังมีแบบนั้นอยู่มั้ยคะ
เรื่องการคัดเลือก หรือให้เครดิต ระดับการศึกษาของคนที่จะเข้ามาในครอบครัว หรือคู่ชีวิต   หรือแค่คนที่คบหากัน

มีใครเจอแบบไหนกันกันมาบ้าง...
แล้วจบมันกันยังไง ....