คือบ้านเรามีแค่แม่กับเราและน้องสาวเราเป็นลูกชายคนเดียวส่วนพ่อเสียตั้งแต่เราเด็กแล้วพอเค้ามารู้ว่าเราเป็นเกย์เค้ารับไม่ได้เค้าพูดกรอกหูอยู่บ่อยมากว่าเพศสภาพแบบเรามันน่าเกลียดน่าขยะแขยงผิดเพศไม่มีใครยอมรับ ละที่จุกที่สุดคือเค้าบอกว่า"คนอื่นไม่ยอมรับไม่แปลกเพราะขนาดกูเป็นแม่กูยังรับไม่ได้เลยที่ลูกกูวิปริตผิดเพศขนาดนี้" ประโยคนี้ที่เค้าพูด
เราจำได้ไม่มีวันลืมไม่ว่ากี่ปีๆประโยคนี้ยังดังวนซ้ำไปซ้ำมาในหัวพร้อมกับคำถามว่า เราเกิดมาเป็นแบบนี้แล้วมันผิดขนาดนี้เลยเหรอ??เราเลยลองเลี่ยงที่จะแสดงต่อหน้าเค้าไม่แสดงออกว่าสนใจผู้ชายต่อหน้าเค้า กลายเป็นว่าพอมีคนไปบอกแม่ก็กลายเป็นว่าแย่ยิ่งกว่าเดิมเค้าบอกว่าเราปิดบังเค้ามีอะไรไม่บอกเค้าทำไมต้องบอกคนอื่น ละเค้าก็ชอบด่าเราถ้าเค้ารู้ว่าเราเอาเรื่องที่เค้าด่าเราไปบอกคนอื่นเค้าบอกว่าทำไมต้องเอาไปบอกคนอื่นเรื่องในครอบครัวทำไมต้องบอกให้คนอื่นรู้ลูกคนอื่นไม่เห็นเป็นแบบเลย ใช่ลูกคนอื่นไม่เป็นแบบเราเพราะเค้ามีแม่ที่เข้ามีแม่ที่คอยรับฟังมีปัญหาอะไรไปปรึกษาสิ่งที่แม่พวกเค้าทำคือให้คำปรึกษาและช่วยหาทางออกไม่ใช่ด่าและซ้ำเติม จนตอนนี้เราก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เค้าเข้าใจแล้วยิ่งเค้าใช้คำพูดแรงๆหรือการกระทำเค้าแรงกับเรามากเท่าไหร่มันยิ่งทำให้เรารู้สึกอคติและปิดกั้นเค้ามากเท่านั้น นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการเลยที่เราต้องการแค่ให้เค้าเข้าใจไม่ต้องให้เค้าเข้าใจก็ได้อย่างน้อยขอแค่ให้เค้าลองเปิดใจรับฟังแบบที่แม่คนอื่นเค้าทำกันแค่นั้นเอง.