ปัญหาช่วงวัยรุ่นกับครอบครัวคงเป็นปัญหาของเกือบทุกคนเราก็เป็นเราเรียนอยู่ม.5บ้านไม่ได้รวยอนาคตเราเลยอยากมีงานทำดีๆมีเงินเดือนดีๆต้องสบายกว่านี้เราจึงต้องตั้งใจเรียนเพื่อให้สอบเข้ามหาลัยให้ได้ แต่ที่บ้านก็ไม่เคยมีใครสนใจเรื่องเรียนเราหรอกไม่เคยถามว่าเรียนเป็นไงบ้าง เกรดออกก็ไม่มีใครถามนอกจากเราจะบอกเอง เราเป็นคนที่ไม่สนิทกับพ่อแม่กับคนที่บ้านสนิทสุดก็กับย่ามีอะไรเราก็จะบอกย่าอยู่ที่บ้านเราจะเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูดกับใครเรียกว่าเก็บตัวเลยก็ว่าได้ แต่อยู่รร.เราก็คุยกับเพื่อนเล่นกับเพื่อนปกติสนุกสนาน เพราะวัยเดียวกันด้วยมั้ง แต่เราไม่เข้าใจพ่อแม่เราถ้าเราไม่ขอเงินไปรร.ก็ไม่มีใครพูดถึง เครียดเรื่องเราไม่ช่วยทำงานบ้านเรายอมรับว่าไม่ค่อยได้ช่วยส่วนมากแค่หุงข้าวกรอกน้ำซักผ้าวันหยุดกับข้าวแม่ทำน้องล้างจานสลับกับเราไป แต่ส่วนมากเรากลับ5โมงกว่าเด็กม.ปลายงานเยอะก็ไม่ค่อยได้ช่วยนั้นแหละ แต่มันถึงขนาดที่ต้องไม่ให้เงินไปรร.ด้วยหรอ ลดเหลือให้ไปวันละ30บาท บอกให้ช่วยกันประหยัด เงินเก็บบ้างปกติได้วันละ50ซื้อข้าววันไหนจ่ายค่านู่นนี่ก็หมดแล้วขนมนานๆทีซื้อ ถ้าเงินเหลือก็ฝากธนาคารบ้าง ค่ากิจกรรมถ้าส่วนมากเราก็เอาเงินที่ได้ไปรร.จ่ายถ้าไม่มีก็ขอพ่อแม่ ตอนนี้ลดเหลือ30บาท มันใช่หรอ เมื่อวานก่อนขอเงินไปรร.บอกไม่มีแต่เราก็เห็นให้พี่เราได้ เราว่ามันเกินไปเราทำอะไรผิดนักหนาอ่ะ แต่ตอนนั้นมี20พอซื้อข้าวกลางวันเราก็ใช้แค่นั้น วันต่อมาก็ไม่ให้เราอีกจะไปรร.ก็ไม่ไปส่งให้เราเดินไปเราทนไม่ไหวเราเลยร้องไห้โทรให้เพื่อนมารับ ย่าก็ไปยืมเงินคนอื่นมาให้เรา แบบมันไม่ไหวจริงๆนะเราท้ออ่ะ เราก็ไม่ได้ทำตัวเกเรตั้งใจเรียนแต่ไม่เคยมีใครเห็นเราดีเลย พี่สาวเราทำตัวเละเทะยังไม่มีใครว่า เราผิดอะไรอ่ะไม่เข้าใจ ถ้าเรามีเงินเองเราคงไม่ขอพ่อแม่หรอก ตอนนี้ความหวังเดียวของเราคือเข้ามหาลัยไปเรียนไกลๆบ้านที่ไม่ใช่ที่นี่หลุดพ้นจากที่นี่ทำงานไปเรียนไปเรียนจบจะได้มีงานทำเรารู้ว่าชีวิตมหาลัยถ้าไม่มีเงินมาสนับสนุนมันจะลำบากมากๆ ถ้าทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยมันก็ลำบากมาก แต่เราไม่อยากอยู่ที่นี่อยากไปเรียนไกลๆค่าเทอมม.5เรายังเอาเงินที่ไปทำงานช่วงปิดเทอมมาจ่ายเองเลยความคิดที่จะเก็บเงินไว้คงไม่มีเงินเก็บ เราท้อเรากดดันกับชีวิตมากๆอ่ะ อยากหายไปจากตรงนี้ แล้วกลับมาในเวลาที่เราเข้มแข็งพอ