"แค่มาระบายความอึดอัด"
นั่นแหละตามหัวข้อเลย "ชีวิตแย่ๆ" เรื่องมันมีอยู่ว่า ประมาณ 1-2 เดือนก่อน เราตีตัวออกจากกลุ่มเพื่อนกลุ่มนึงที่ "เคยสนิท" แล้วดูเหมือนเพื่อนกลุ่มนั้นจะเริ่มเอาเราไปพูดกับเพื่อนคนอื่นๆว่าเราเสียๆหายๆ ทำไมเราถึงรู้หรอ?เพราะมีเพื่อนคนนึงมาเล่าให้ฟังว่า คนกลุ่มนั้นไปว่าอะไรบ้าง ตอนแรกก็ไม่อะไรหรอกนะปล่อยผ่านไปแต่พอปล่อยไปนานเท่าไหร่เหมือนคนรอบข้างจะเริ่มมองเราแปลกๆ จนเราเหลือเพื่อนไม่กี่คน
ตอนนั้นคือถามตัวเองว่าเราทำอะไรผิดไปรึป่าว พูดกับตัวเองเป็นร้อยๆรอบได้ มีครั้งนึงเมื่อต้นเดือนสิงหานี่แหละเราไปนั่งกลับเพื่อนกลุ่มที่ "เคยสนิท" ไปนั่งกินข้าวด้วยแล้วกลุ่มนั้นคือมีเพื่อนใหม่มาด้วยก็เามานั่งด้วยกันแล้วเหมือนเพื่อนใหม่ของกลุ่มนางดูเหมือนจะไม่ชอบเรามองจิกๆเราด้วยความที่เราเป็นคนแรงมาแรงกลับก็มองจิกนางกลับไป แล้วพอกลุ่มเพื่อนที่ "เคยสนิท" กินข้าวเสร็จแล้วเรายังกินไม่เสร็จไงเพื่อนใหม่นางบอกให้ลุกไปเลยไม่ต้องรอเราแล้วก็ใช่อ่ะไม่มีใครรอเราจริงๆคือตอนนั้นงงมากแบบว่า เห้ย เกลียดกันขนาดนี้เลยหรอเราไปทำอะไรให้ว่ะ คือมันอึดอัดมากอ่ะ อึดอัดในใจตอนนั้นคทอวางช้อนลงไม่กินแล้วแบบ Emotionless มากๆ แต่ก็บอกกับตัวเองว่าเออชั่งเถอะปล่อยมันไป
เข้าใจป่ะแบบอยากระบายมากอ่ะใครก็ได้สักคนนึงที่ พร้อมรับฟังเรา พร้อมเข้าใจเรา แต่สุดท้ายไม่มีเลย ไม่มีเหลือเลย จุดนั้นคือน้ำตาไหลแบบไหลออกมาจริงๆ ตอนนั้นคือทำได้แค่นอนฟุบไปกับโต๊ะเอากระเป๋าปิดปากตัวเอง ตอนนั้นแบบรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ นั่งคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ทำทุกอย่างคนเดียว กลับบ้านมาคือเครียดมาก อยากตายๆไปเรื่องจะได้จบๆ มันอึดอัดมากๆ เป็นความรู้สึกอึดอัดแบบที่บอกไม่ถูกอ่ะ จุดนั้นคือเดียวดายของแท้ไม่มีใครอยู่ข้างๆสักคน คือ กำลังเข้าสู่ภาวะซึมเศร้าด้วยแล้วเราต้องทนกับเรื่องพวกนี้อีกนานแค่ไหนว่ะแม่อึดอัดอ่ะ เป็น "ชีวิตที่โคตรแย่"
เหนื่อยว่ะ อึดอัด
ไม่มีที่ไหนให้ระบายแล้ว...
ทุกคนกำลังทำให้ฉับเป็นบ้า อยากหนีไปให้พ้นๆว่ะไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีกแล้วมันอึดอัด ตายๆไปน่าจะดีกว่ามั้ย? เหนื่อยแล้วอ่ะ
ชีวิตแย่ๆ
นั่นแหละตามหัวข้อเลย "ชีวิตแย่ๆ" เรื่องมันมีอยู่ว่า ประมาณ 1-2 เดือนก่อน เราตีตัวออกจากกลุ่มเพื่อนกลุ่มนึงที่ "เคยสนิท" แล้วดูเหมือนเพื่อนกลุ่มนั้นจะเริ่มเอาเราไปพูดกับเพื่อนคนอื่นๆว่าเราเสียๆหายๆ ทำไมเราถึงรู้หรอ?เพราะมีเพื่อนคนนึงมาเล่าให้ฟังว่า คนกลุ่มนั้นไปว่าอะไรบ้าง ตอนแรกก็ไม่อะไรหรอกนะปล่อยผ่านไปแต่พอปล่อยไปนานเท่าไหร่เหมือนคนรอบข้างจะเริ่มมองเราแปลกๆ จนเราเหลือเพื่อนไม่กี่คน
ตอนนั้นคือถามตัวเองว่าเราทำอะไรผิดไปรึป่าว พูดกับตัวเองเป็นร้อยๆรอบได้ มีครั้งนึงเมื่อต้นเดือนสิงหานี่แหละเราไปนั่งกลับเพื่อนกลุ่มที่ "เคยสนิท" ไปนั่งกินข้าวด้วยแล้วกลุ่มนั้นคือมีเพื่อนใหม่มาด้วยก็เามานั่งด้วยกันแล้วเหมือนเพื่อนใหม่ของกลุ่มนางดูเหมือนจะไม่ชอบเรามองจิกๆเราด้วยความที่เราเป็นคนแรงมาแรงกลับก็มองจิกนางกลับไป แล้วพอกลุ่มเพื่อนที่ "เคยสนิท" กินข้าวเสร็จแล้วเรายังกินไม่เสร็จไงเพื่อนใหม่นางบอกให้ลุกไปเลยไม่ต้องรอเราแล้วก็ใช่อ่ะไม่มีใครรอเราจริงๆคือตอนนั้นงงมากแบบว่า เห้ย เกลียดกันขนาดนี้เลยหรอเราไปทำอะไรให้ว่ะ คือมันอึดอัดมากอ่ะ อึดอัดในใจตอนนั้นคทอวางช้อนลงไม่กินแล้วแบบ Emotionless มากๆ แต่ก็บอกกับตัวเองว่าเออชั่งเถอะปล่อยมันไป
เข้าใจป่ะแบบอยากระบายมากอ่ะใครก็ได้สักคนนึงที่ พร้อมรับฟังเรา พร้อมเข้าใจเรา แต่สุดท้ายไม่มีเลย ไม่มีเหลือเลย จุดนั้นคือน้ำตาไหลแบบไหลออกมาจริงๆ ตอนนั้นคือทำได้แค่นอนฟุบไปกับโต๊ะเอากระเป๋าปิดปากตัวเอง ตอนนั้นแบบรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ นั่งคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ทำทุกอย่างคนเดียว กลับบ้านมาคือเครียดมาก อยากตายๆไปเรื่องจะได้จบๆ มันอึดอัดมากๆ เป็นความรู้สึกอึดอัดแบบที่บอกไม่ถูกอ่ะ จุดนั้นคือเดียวดายของแท้ไม่มีใครอยู่ข้างๆสักคน คือ กำลังเข้าสู่ภาวะซึมเศร้าด้วยแล้วเราต้องทนกับเรื่องพวกนี้อีกนานแค่ไหนว่ะแม่อึดอัดอ่ะ เป็น "ชีวิตที่โคตรแย่"
ทุกคนกำลังทำให้ฉับเป็นบ้า อยากหนีไปให้พ้นๆว่ะไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีกแล้วมันอึดอัด ตายๆไปน่าจะดีกว่ามั้ย? เหนื่อยแล้วอ่ะ