เหตุการณ์มันเริ่มต้นขึ้น เมื่อเขาย้ายมาอยู่ในหมู่บ้านเดียวกับเรา " เราเป็นผู้หญิงหน้าตาธรรมดาคนหนึ่ง ชีวิตประจำวันที่เกิดขึ้นเดิมๆ ทุกวัน คือ เช้าทำงาน เย็นกลับบ้าน เราไม่ค่อยออกไปเที่ยว หรือสังสรรค์กับเพื่อนสักเท่าไหร่ " แล้วบังเอิญว่า " เขา " ย้ายมาอยู่กับญาติที่เดิมเป็นเพื่อนข้างบ้านที่เราสนิทอยู่แล้ว ทำให้เรากับเขาสนิทกันมากขึ้น (หมายถึง ได้พูดคุยกัน และรู้จักกันมากขึ้น) ด้วยความที่เห็นกันทุกวัน วันหนึ่งเขาบอกกับเราว่า " เขาชอบเรา " ความรู้สึกเราตอนนั้นมันแบบแย่ยังไงไม่รู้ เราชอบคุยกับเขาน่ะ แต่มันยังไม่ใช่การคุยแบบคนที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ไปมากกว่าเพื่อน หลังจากนั้นเราก็เริ่มทำตัวแย่ๆ กับเขา ไม่คุยด้วยเหมือนก่อน เริ่มห่างๆ ออกมา แล้วมีคืนหนึ่งเขาทักแชทเฟสเรามา บอกว่า " ฝันดี เราชอบเธอน่ะ " แล้วเราตอบไปว่า " ผู้หญิงมีตั้งมากมายจะมาชอบเราทำไม เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน " แล้วสิ่งที่เขาตอบกลับมา " ผิดไหม ที่ชอบก็บอกว่าชอบ จะชอบใครไม่ได้ดูที่หน้าตา ดีแค่ไหน ชอบก็คือชอบ" แล้วเราก็อ่านแล้วไม่ตอบ... ในใจคิดว่า จากนี้เขาคงไม่คุยกับเราแล้วแหละ จะได้ไม่รู้สึกอึดอัดอีกต่อไป แต่พอวันต่อมา เขาก็มาคุยกับเราเหมือนเดิม ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เฮ้ยมันพูดไม่รู้เรื่องว่ะ!!! ทีนี้เริ่มข้ามเส้นเข้ามายุ่งกับเรามากกว่าเดิมอีก แต่แปลกน่ะเราด่าอะไรไป เขาก็ไม่เคยโกรธเลย มาหัวเราะใส่เราอีกต่างหาก.
   จริงๆ แล้วเราสองคนก็ต่างเป็นคนโสด ที่รุ่นราวคราวเดียวกันนี้แหละ แต่อาจเป็นเพราะเราเองที่ไม่เคยมีความรักมาก่อน เราไม่เคยเปิดใจให้กับใครเข้ามาในชีวิตเลย หรือเป็นเพราะว่าเรากลัวที่จะสูญเสียชีวิตแบบเดิมๆ ที่เป็นมา 20 กว่าปี หรือเป็นเพราะเราใช้สมองมากกว่าหัวใจในการตัดสินความรัก ทำยังไงดีว่ะ!!!