เรื่องมีอยู่ว่า เรากำลังอ่านหนังสืออยู่(แบบนอนอ่าน)เราก็รู้สึกว่าเราอ่านอยู่เราไม่ได้หลับ แต่พอสักระยะนึงผ่านไปแม่เรียกเราบอกให้ตื่น?ทั้งๆที่เรารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้หลับ? แม่เราบอกว่าเรียกเราหลายรอบมากปลุกยังไงก็ไม่ตื่น ในระยะตอนที่แม่บอกว่าเราหลับ เราลุกไปเข้าห้องน้ำแล้วก็ไปยืนดูหนังกับแม่ถามด้วยว่าถึงฉากไหนแล้ว แล้วก็เดินกลับมานอนต่อ แต่ประเด็นคือเราจำไม่ได้ว่าเหตุการณ์ที่แม่เล่าเราทำมันจริงๆ คือเราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ในความทรงจำก่อนแม่จะมาเรียกก็คือนอน(ขี้เกียจ)อ่านหนังสืออยู่ เราไม่ได้หลับเลยเนื่องจากยุง(ชุม)และกลัวโดนด่า(?) หนังที่แม่ดูในความทรงจำเราก็จำได้แค่คิดว่าแม่น่าจะดูจบแล้วเพราะมันมีแค่ตอนสองตอน เลยนอนอ่านหนังสือแทน แล้วเราจำสิ่งที่เราอ่านได้หมดเลยนะ แต่แม่บอกว่าเราไม่ได้อ่านเลยเราหลับเราไม่ได้อ่านเลย+อายืนยันว่าแม่พูดเรื่องจริง แต่เราไม่รู้ตัวเลย ถ้าเป็นอาการละเมอคงจะไม่ถึงขั้นนี้(ตัวอิชั้นละเมอไม่ค่อยบ่อยนัก)รู้สึกเหมือนความทรงจำไม่ได้ตัดขาดแต่เหมือนถูกตัดขาดบางตอนที่แม่เล่า เหมือนไม่ใช่เราทำดูมีเอนเนอจีกว่าเราตัวจริง(คนนอนอ่านหนังสือจะรู้ดีว่าการลุกไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ไกลจากที่เรานอนอ่านหลายเมตรคือสิ่งที่ขี้เกียจที่สุดและคิดว่าจะไม่ไปถ้าไม่ปวดมากพอแน่)
อาการแบบนี้ใช้อาการทางจิตหรือไม่ หรือมันคืออะไร ช่วยบอกชั้นทีย์

---