ผมมีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิงคนนึง จริงๆเค้าก็นิสัยดีนะ แต่ชอบทำตัวเสียงดังน่ารำคาญเกินไป เวลาพูดก็พูดเรื่องคนอื่นแล้วก็เรื่องข้อเสียของบุคคลสำคัญอะครับ แล้วเวลาเรียนก็ไม่ตั้งใจเรียน ชอบคุยกับเพื่อน(ไม่ใช่ผม) บางครั้งก็คุยกันเสียงดังมาก จนผมรำคาญแต่ผมไม่กล้าบอก พูดจาหยาบคาย  แล้วพอจะมีสอบก็ให้ผมมาติวให้ใหม่หมดเลย ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ตั้งใจเรียนในห้อง ถ้าตั้งใจเรียนแล้วไม่เข้าใจ ผมยินดีสอนให้แน่นอน

บางครั้งผมก็รู้สึกว่าเค้ามีผมเป็นเพื่อนก็เพราะอยากให้ผมติวหนังสือให้ อยากให้เป็นต้นฉบับการบ้านและอยากให้ช่วยเหลือเค้า ผมเป็นหลายอย่างให้เค้าแล้วจริงๆ ทั้งช่วยเป็นที่ปรึกษา ทั้งเป็นที่ระบาย ผมว่าผมแคร์เค้ามากเกินไป แต่เค้าทำให้ผมรู้สึกว่าเค้าไม่แคร์ผมเลย มีอยู่ครั้งนึง ผมทำงานที่ครูให้เสร็จแล้ว แล้วผมยืนรอเค้าให้ทำให้เสร็จ พอเค้าทำเสร็จเค้าก็เดินออกไปกับเพื่อนๆเค้า เค้าไม่เรียกผมสักคำ แล้วก็เดินไม่รอผมเลย ทิ้งผมไว้ข้างหลัง ตอนนั้นผมโกรธมากจริงๆ สักพักเค้าก็โทรมาถามว่าอยู่ไหน
 ผมโกหกไปว่าการบ้านไม่เสร็จที จะไปทำที่ห้องสมุด ก็เลยไม่ไปกินข้าวเที่ยงกับเค้าด้วย ทั้งๆที่การบ้านผมเสร็จหมดแล้ว

ผมอยากจะเลิกแคร์เค้ามากๆ แต่ผมทำไม่ได้ อาจเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวมั้งที่ชอบแคร์คนอื่นและเธอก็ยังเป็นเพื่อนคนแรกที่ผมรู้จัก ผมสับสนในตัวเองบ่อยมาก ว่าทำไมต้องรู้จักเธอ ทำไมต้องสนิทกับเธอ ผมมีค่าเป็นแค่ตัวช่วยให้เธอไม่ติดศูนย์แค่นั้นหรอ

ตอนแรกที่ผมรู้จักเธอ ผมยอมรับว่าผมมีความสุขมาก แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว