ดาวเคียงดิน(หมวดพาล&พลทหารฟลุ๊ค)


ฟลุ๊คคนติ๊ด


     ดีคับ ผมชื่อฟลุ๊ค นายธนาวัฒน์ สุขเจือ ตัวเล็ก ขาว น่ารักครับ แต่ตอนนี้มาเป็นพลทหารต๊อกต๋อย หัวเกรียน ตัวดำปิ๊ดปี๋ จนหาที่ขาวไม่ได้ งื้อ~ ความน่ารักของฟลุ๊คคคคค รู้งี้ไปขยันเรียน รด. ให้จบก็ดี ทีเเรกตั้งใจว่าจะยัด ป๊าไปยัดไม่ทัน เอาน่าแค่ปีเดียว ถ้าไม่มีวุฒิ ป.ตรี คง2ปียาวไป
ทหารใหม่ “จัดแถววว”
เรียกเเถวกุอีกเเร้วววววว ขาก็สั้น ตัวกุก็เตี้ย แดดร้อน งื้อ เป็นลม@_@
เสียงแตกตื่นดังขึ้นกลางแถวพลหทารใหม่
ที่แห่งนั้นปรากฏตัวนายทหารหนุ่ม ได้โผเข้าไปกลางฝูงชน และอุ้มร่างเล็กขึ้นมาโดยทันที
ในความวิ้งๆ เว้งๆ ว้างๆ เหมือนฝัน ใครอุ้มกุว่ะ งื้อ~หล่อ งื้อ~ สลบ
ผู้หมวดหนุ่มส่ายหน้า หลังจากร่างเล็กเพียงแค่สบตา แล้วหลับไป





หมวดพาล
     ผู้หมวดหนุ่ม เห็นพลทหารร่างเล็ก โยกเยกเหมือนจะเป็นลมในเเถว เลยเเวะเข้าไปดู ขาดไปอีก2ก้าว ร่างเล็กก็ล้มถลาเกือบจะกองลงกับพื้น ดีที่ผู้หมวดหนุ่มถึงร่างเล็กเสียก่อน ประคองร่างเล็กอยู่ใน2อุ้มมือ แล้วพามาส่งที่กองเสนารักษ์
“แกๆหมวดพาลมา”  “แกน่าเอ็นดูอ่ะ อุ้มน้องทหารมาด้วย” เสียงพยาบาลอื้ออึง
+
      ผม ร้อยโทพาลวัฒน์  อำมาตยมหภาคโยธิน อ่านว่าพา-ละ-วัด นะคับ นามสกุลไปสะกดเอา คนทั่วไปเรียก”หมวดพาล”หวังว่าปีหน้าคงได้เป็นผู้กอง พ่อผมก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พลโทพลภัทร  อำมาตยมหภาคโยธิน พี่ชายก็ พันเอกพาลวิทย์ อำมาตยมหภาคโยธิน ดูดีใช่ม่ะ ความจิงป่าวนะ กับครอบครัว ไม่กินเส้นกันอย่างมาก ไม่งั้นคงไม่มาอยู่บ้านนายทหารอย่างเหงา ปกติผมเป็นคนอารมย์ดีคับ เฮฮา ไม่ชอบทหาร เกลียดเลยแหบะ อยู่ในสังคมทหารมาตั้งแต่เล็ก ลูกทหารรู้ดีเนอะ ถ้าผมเอาดีทางทหารป่านนี้ก็คงไม่ต่ำกว่าพัน เหมือนไอ้พี่วิทย์แหละ ผมเป็นนายทหารกอวการศึกษา สอนหนังสือให้พวกทหารแหละ คงไม่บ้าพลังเหมือนผู้เป็นพี่และผู้เป็นบิดา
เสียงโทรศัพท์มือถือยี่ห้อแพง ดังขึ้น
“คับ”
“พาล เป็นไงลูก เย็นนี้มากินข้าวที่บ้านไหม”
“ไม่ดีกว่าอ่ะคับ บางคนอาจไม่อยากเห็นหน้าผม”
“ไม่พูดแบบนั้นสิลูก ใครๆก็คิดถึงลูกนะ”
“หรอคับ หึๆ แค่นี้ก่อนนะครับ ผมมีธุระ”

จากเด็กร่าเริงในวัยเด็ก ต้องมากลายเป็นผู้ใหญ่ที่เคร่งครึ่ม จนหลายคนไม่อยากเค้าใกล้ ในความรู้สึก นึก คิดที่แท้จริง เค้าโหยหาความร่าเริ่งนั้น
เเต่มันจบลงด้วย คำว่าต้อง จากบิดา หรือเส “พล” นั่นเอง
เค้าเป็นเด็กร่าเริง เรียนไม่เก่ง แต่มีอารมย์ขัน ผิดกับพาลวิทย์ผู้เป็นพี่ ที่เรียนเก่งเเละสอบเป็นนักเรียนนายร้อยได้ โดยที่ไม่ต้องอาศัยอำนาจของบิดา จึงทำให้ทั้งบ้าน กลับไปสนใจพี่วิทย์แทน เเละตัวเค้าได้รับความกดดันจากบิดาเป็นอย่างมาก หลายคนขวนขวายให้ได้มา แต่พาลกลับวิ่งหนี เค้าไม่อยากเป็ทหาร ความใฝ่ฝันของเค้าในไวเด็ก เค้าเเค่ต้องการมีบ้านหลังเล็กๆ อยู่อย่างสงบ สมถะ และเรียบง่ายกับใครสักคน แต่ด้วยอำนาจของบิดา ที่เค้าไม่อาจหลีกเบี่ยงได้ เค้าจึงจำยอม มาเป็นทหาร โดยดุษฎี
       เเต่เค้ากับเลือกที่จะอยู่ห้องแถวนายทหาร แทนที่จะไปอยู่ในเรือนรับรองกับครอบครัว
ห้องเเถวทหารเป็นอาคารเก่า2ชั้น ประตูทำด้วยไม้ ทาสีตุ่น ชั้นล่างมีเพียงโต๊ะกินข้าวเล็กๆพร้อมเก้าอี้1 ตัว  ถัดไปเป็นห้องเล็กๆชั้นล่าง และหลังสุด เป็นห้องน้ำ ส่วนชั้นบนของตัวอาคาร คือห้องนอนของหนุ่มโสด ที่ชื่อว่าหมวดพาล
     ผมเดินกลับมาจากกองร้อยเป็นประจำ ผมอยากใช้ชีวิตเรียบๆ เดินไปทำงาน กินข้าวโรงเลี้ยง อยู่บ้านพักหลวง จิงๆกับข้าวโรงเลี้ยงอร่อยนะ ถ้าไม่ติดว่า ผักเยอะไปหน่อยเเค่นั้นเอง หิ้วปิ่นโตมาจากโรงเลี้ยง เท่จะตาย ผมซักผ้าเองคับ รีดเอง ไม่ได้จ้างหรองมีพลทหารรับใช้ จิงๆไม่มีพลทหารรับใช้ก็ไม่มีผลเท่าไหร่นะ บ้านเเค่นี้ อยู่คนเดียว ผ้าก็ซักเองได้ กับข้าก็เดินผ่านโรงเลี้ยงทุกวัน วันๆผมก็ไม่ทำอ่ะไรคับ เข้าบ้าน กินข้าปิ่นโต อาบน้ำ นอน เหอะๆ ลูก นาย พล